Na Canada verlaten te hebben na een goed ontbijt (het had wel avondeten kunnen zijn met de eieren, aardappels, ham en groenten), op naar de volgende bestemming: Holland. We zijn toch chauvinisten. Nu duurde het maar een half uur om de VS in te komen. Nog altijd te lang voor de auto, dus die hebben we zo veel mogelijk zonder draaiende motor laten rollen. De douanier keek raar op bij onze auto en kon op basis van het kenteken niets vinden in zijn database. Niet gek met een auto die eerder dan de eerste computer ontworpen is. Maar na het laten zien van wat extra documenten mochten we toch doorrijden.

Een voorspoedige rit, met een kleine reparatie onderweg. Bij het tanken kwam Martijn er achter dat de auto benzine lekte. Terwijl hij de brandstoffilter vastzette, heb ik met de kinderen o.a. de hokie pokie gedanst. En een lol dat ze hadden. Vlak bij Holland ligt Zeeland, een plek waar Martijn wilde stoppen voor een foto. Hij is tenslotte in het dorpje Zeeland geboren (maar dan wel in Brabant, niet in de staat Michigan). Verder naar Holland, waar op dit moment een tulpenfestival aan de gang is. Waar we onderweg nog weinig bloemen hebben gezien, maar wel al meer gras en kleine blaadjes aan de bomen, is Holland op dit moment één kleurenpracht. De bomen zitten op hun hoogtepunt vol met bloesem en er zijn veel verschillende soorten tulpen die allemaal aan het bloeien zijn. Samen met een stralende zon maakt dit een perfecte zondag. En de moeite waard om naar toe te rijden. Terwijl ik in Nederland nog nooit naar de Keukenhof ben geweest, rij ik in de VS wel om, om tulpen te zien. Gewoon, omdat het kan. En omdat het grappig is om juist hier t-shirts voor de kinderen te kopen met Holland en een windmolen er op (en Michigan eronder, zodat mensen thuis toch zien dat we afwijkend zijn).

De weg terug naar het hotel verliep wat minder voorspoedig. Bij een McDonalds gestopt om het zware geluid van de auto te detecteren: een uitlaat die vanwege het gerammel op de wegen (het onderhoudsniveau van de wegen is hier minder dan thuis) los zat. Dat betekende voor Martijn dat hij onder de auto moest kruipen, waarbij hij gelukkig wel geholpen werd door een vriendelijke Amerikaan. Ik heb samen met de kinderen op een bankje buiten gegeten. Weer vonden zij de pech onderweg niet erg. Lekker frietjes eten en zoals Dominique zei "lekker picknicken". De reparatie duurde alleen wat langer, waarna ze maar met dennenappels zijn gaan spelen. Zo veel mogelijk verzamelen, door mij laten gooien en weer verzamelen. Net twee kleine hondjes. Het betekende wel dat we (veel) later in het hotel waren dan gepland. Gelukkig hebben we morgen maar een korte route (minder dan 200 km), dus kunnen we uitslapen.

Gereden afstand: 363 km. Koud, maar goed rijweer.

Geschreven door Roadtripping.MDMD