Soms doe je jezelf wat aan voor een hoger doel. Het hogere doel is een weekend weg met Martijn, om Belgrado te ontdekken en naar Rammstein te gaan. Het aandoen is een erg korte nacht. Even na vijf gaat de wekker al, en door alles wat ik moest doen, ga ik pas na 1 uur slapen. Het resultaat: maar een paar uurtjes slaap. Gelukkig heb ik niet zo’n moeite met opstaan. Het mannetje met de hamer zal later wel komen.
Ondanks dat we al voor half zeven bij Maarheeze zijn, kunnen we nu al niet op volledige snelheid rijden vanwege drukte. Wat ben ik blij dat ik niet in de regio Eindhoven werk en dagelijks filestress heb.
We parkeren onze auto in de buurt van mijn broertje en lopen naar de bushalte. Een stuk goedkoper dan bij het vliegveld parkeren. Intussen begint het zonnetje lekker te schijnen en de vogels doen ook hun best. De buschauffeur doet dat waarschijnlijk ook, maar nadat we in de verte een poos de bus zien staan met alarmlichten, draait hij af. De bus gemist, omdat hij niet komt opdraven. Helaas zien we de tweede bus ook verderop afdraaien en de derde bus komt ook niet langs. Terwijl er volgens het elektronische bord er niets aan de hand is en ook in de app zien we geen wegomlegging.
We hebben er geen vertrouwen meer in en haasten ons maar terug naar de auto. Terwijl Martijn naar het vliegveld rijdt, regel ik een veel te dure parkeerplaats. Maar je moet wat, thuis blijven is geen optie. € 160 lichter en gestresst parkeren we de auto bij het vliegveld. Godzijdank is Eindhoven airport niet zo groot en is het nog vroeg, waardoor de wachtrij voor de bagagecontrole en paspoortcontrole beperkt is. En dan zitten we ineens bij Gate 9, kunnen we geen kant op en is er niets te doen. De grootste attractie is een groepje voetbalvrienden die om de beurt een voetbalshirtje aan gaan doen die ze ieder gekregen hebben. Aan de andere kant is het fijn dat er tijd is om te wachten, dat betekent dat we het gered hebben.
Het is Eindhoven, dus we mogen weer een stukje naar het vliegtuig lopen tussen de hekken. En het is Wizz Air, dus er is geen tv scherm en niets te eten of drinken in het vliegtuig. Maar goed dat we zelfvoorzienend zijn. De vlucht verloopt verder prima en als we geland zijn, wordt er zelfs voor de piloot geklapt. Komt dat omdat er pas zelfs iemand gestorven is aan turbulentie, of doordat we tussen de toeristen zitten.

In Belgrado is het helaas niet zo zonnig als toen we vertrokken. Het regent zelfs. Niet dat het heel veel uitmaakt: eerst moeten we toch met de bus naar het centrum. Ook dat is een avontuur op zich.
Martijn en ik zijn het niet eens over welke buslijn het gaat worden. Ik heb vertrouwen in de 72 die buiten als je uit de terminal komt, meteen stopt en waarvan ik weet dat die je naar het centrum brengt. Alleen weet ik niet precies waar die stopt, maar ik weet wel dat we in het (oude) centrum zitten. Martijn durft dat niet aan en wil per sé de route volgen die hij in Google maps heeft gevonden. Dat betekent een andere buslijn, waarvoor we eerst 500 meter in de miezer moeten lopen omdat die bij een andere terminal begint. En ongeveer een half uur op moeten wachten.
Alsnog is het de 72 die komt opdraven en die we dan maar pakken. Echter de chauffeur is onderweg al eens een keer uitgestapt om naar de is te kijken en bij de volgende halte moeten we uitstappen. Een vrouw weet ons te vertellen dat de derde bus, de 82, waarschijnlijk naar het centrale busstation gaat. Dus die proberen we maar, want er hangt nergens een route overzicht en we kunnen ook niet aan de bus zien waar deze naar toe gaat. We vervolgen de route een stuk naar de stad als we te veel gaan afwijken, stappen we maar uit. Daar hangt gelukkig wel een plattegrond en we zien dat de volgende bus ons naar de juiste plek brengt. Net als de 72.

Door alle ellende en het staan in de bus voel ik mij slapjes. Gelukkig zijn er eettentjes als we uitstappen en eten we een sis cevap, met uitzicht op Belgrado. Het laatste stukje naar het hostel lopen we. En daar begint het feest pas echt. Het hostel blijkt overboekt te zijn, waardoor ze geen slaapplaats hebben. Eerst is een optie een gezamenlijke kamer voor ons, met een verhoogd tarief voor morgen en overmorgen. Daarna komen ze met een appartement van een vriend voor € 100 per nacht. Het is wel 2 km verderop, maar beter dan niets. Echter wij hebben geen zin om duurder uit te zijn. Daarom gaat Martijn het met Hostels.com regelen. Niet dat zij met een beter alternatief kunnen komen, want wat er nog beschikbaar is, is minimaal € 500 voor drie nachten. Op een gegeven moment komen ze met een plek op twee uur rijden, na al heel veel locaties gebeld te hebben. Dat willen we natuurlijk niet. Het appartement ligt op twee kilometer, dat is al ver genoeg.
Na ruim twee uur bellen krijgt Martijn eindelijk de bevestiging dat Hotels.com het appartement gaat vergoeden. En kunnen wij hier weg. Het is daarom prima om even te lopen en we trakteren onszelf op een ijsje. Ook komen we een parade van auto’s tegen met de Servische vlag. Ze zijn hier erg nationalistisch. Verder lopen we door een parkje, maar ook de straten zijn voldoende groen, met veel bomen. En verwaarloosde gebouwen. In ieder geval interessant genoeg om langs te lopen.
Het appartement is ook erg interessant. Het is groter dan onze mini hotelkamer vorig jaar, maar erg compact. Onze slaapkamer in Hunsel is ongeveer net zo groot als de kamer hier. Maar dan is het tevens woon- en slaapkamer en keuken. Verder is er een halletje en een badkamer, die naar verhouding dan nog groot is. Er is nauwelijks kastruimte en de eigenaar heeft goed opgeruimd want er zijn geen persoonlijke spullen. Zelfs geen kleren. Ik krijg zin om een foto van ons af te laten drukken en die in de fotolijst te doen. Maar het is schoon en we hebben een bed, dus mij hoor je niet klagen.

Een mevrouw van het hostel had me laten weten waar we goed Servisch kunnen eten en door alle ellende is het al zeven uur geweest, dus het is tijd om naar die straat te lopen. Het is weer een half uur terug, plus een paar minuten extra. Echter zoals de hele dag niet verloopt zoals gepland, komen we ook nu niet bij het restaurant aan. Maar dan om een goede reden. In het oude centrum horen we namelijk luid muziek. Het is Rammstein, dus we moeten alsof we in Hamelen zijn, wel die kant op. Wat blijkt: er staat op een plein een heel groot podium en daar wordt Rammstein muziek gedraaid door een dj/fan. Met genoeg fans die zich amuseren. Een cadeautje van de Servische Rammstein fanclub. De band is dan ook voor het laatst in 2013 in Servië geweest.
Een cadeautje is het wel. Zo’n spontaan feestje maakt de dag goed en bevestigt waarom we zo ver weg gaan voor een concert. Een podium tussen een megagroot standbeeld had in Nederland nooit gekund.
We moeten wel nog eten, maar dat is geen probleem. Er zijn verschillende eetgelegenheden in de buurt, maar we pakken er natuurlijk één met uitzicht op het podium. Wel de zijkant, maar de muziek is goed te horen en we zien soms zelfs vuurwerk op het podium. Dit is hoe de avond moet zijn. Daarbij zo’n voortreffelijk eten dat ik wel een foto moet maken van het bord. Samen met bier, mango icetea en Rakija (sterke drank van vergiste vruchten) zitten we hier perfect. Daarnaast hebben ze de beste dessertkaart ooit en ik kan bijna niet kiezen tussen de gebakjes. Het wordt een soort wit vruchtentaartje met passievrucht en een rocher: zoals de bonbon maar dan groot en vers gemaakt. Zonder het droge koekje. Allebei met heerlijke structuren en smaken. Ook al zitten we de rest van de avond vol, het is het waard.
Later bij het podium dansen en springen we weer een deel van de calorieën eraf. We gaan uiteraard weer terug naar het podium en ontmoeten ook wat Russen. Dit land mogen ze wel nog binnen. En muziek verbindt. Hier zingt iedereen Duits mee. Helaas is om elf uur het optreden afgelopen. Aan de andere kant is het ook maar goed na een korte nacht en het stuk dat we nog terug moeten lopen. Onderweg bewonder en verbaas mij over Belgrado en kopen we nog wat Servische bocht. In dit geval rakija gemaakt van druiven. Denken we, want etiketten zijn onleesbaar, zelfs als ze niet in het Syrillisch zijn. En zonder WiFi kunnen we niets opzoeken. Maar het blijkt samen met cola een prima afzakkertje te zijn om deze dag van hoogte- en dieptepunten mee af te sluiten.

Geschreven door Roadtripping.MDMD