Vannacht heb ik onrustig geslapen. Waarschijnlijk door de lange treinen die ook ‘s nachts voorbij denderen. Dominique wordt heerlijk rustig naast mij wakker. Het is mooi om haar te zien slapen. Als ze wakker is, gaat ze mij meteen demonstreren hoe het lampje aan moet. Ze vindt het leuk om dingetjes te doen, ziet veel en denkt overal over na. Zoals alvast een handdoekje klaarleggen om de handen te wassen. Of meehelpen koffers uitladen als we ergens zijn. Volgens mij is haar brein nooit klaar met denken, net zoals bij mij.
Mana is weer heel anders en kan makkelijk zich laten bedienen en vraagt ook veel om aandacht. Zij is de aanhankelijke van de twee, die steeds goedkeuring wil.
Het is leuk om twee meisjes te hebben met ieder hun eigen karakter, wat je ook op vakantie terug ziet.

Vandaag is de laatste echte dag van onze vakantie. En deze staat helemaal in het teken van Route 66. We verlaten ons Route 66 motel. Waar Martijn met Dominique naar het begin van de straat rijdt, lopen mam, Mana en ik. Het is maar een kilometer en het is fijn om in beweging te zijn. Daarbij schijnt de zon, en ook al is het nog koud buiten, in de zon is het lekker warm. Het voordeel van lopen is dat je meer ziet, zoals verlaten huizen.
Aan het begin van de straat zijn genoeg Route 66 relikwieën, zoals oude motels en winkels met oude auto’s en andere vergane glorie voor de deur. Het doet aan vroeger denken, maar dan wel commercieel uitgebuit. Alle winkels zitten vol met souvenirs en ze proberen allemaal op hun eigen manier de aandacht te trekken. Wel leuk is de barbershop, waarbij de eigenaar intussen na 75 jaar gestopt is. Wel kun je nog in de kappersstoel zitten. Of een zaak met een klein motoren museum.
Ontbijten doen we bij het roadrunner café. Het is geen diner, maar doet ons wel er aan denken. Lekker brood of een croissant met ei en een hashbrown, dikke sandwich of hotdog om de dag mee te beginnen. Thuis ‘not done’, hier heel normaal. Alleen Dominique bestelt bescheiden alleen toast. Maar gaat hier wel op los en eet vijf halve sneetjes en nog wat hotdog.
We vervolgen onze weg terug naar het ‘you kill it, we grill it’ restaurant om er wat souvenirs te kopen en met meer daglicht nog wat foto’s van de gevangenis en boerenwagen te maken.

Hierna is het tijd om in de auto te stappen en één van de mooiste stukken van Route 66 te rijden. Het blijft bijzonder hoe de landschappen verschillen. Het is niet alleen maar steeds hetzelfde uitzicht. Bij het kilometersvreten past een aangepaste playlist qua muziek. Sommige nummers doen het gewoon beter als er weinig verkeer is en je in de verte kunt kijken.
We komen door Kingman en stoppen er om ons en de auto te fotograferen met een Route 66 bord. Alleen jammer van de vinger van Mana die hierbij tussen de auto komt te zitten. Gelukkig gaat het na de eerste pijn en schrik snel beter en is er niets gebroken.
Martijn en ik besluiten de whisky- of bierdistilleerderij niet te bezoeken, want we weten dat er nog genoeg te zien. Zoals de laatste kilometers naar Oatman, die bochtig zijn, maar wel zorgen voor een fantastische rij ervaring, weet ik uit eigen beleving. En dan te bedenken dat mensen vroeger chauffeurs inhuurden omdat ze dit stuk te gevaarlijk vonden.
Dit gebied staat ook bekend om de ezels die er rondlopen. Ze zijn niet bang, want als Martijn voor eentje stopt onderweg en het raampje bij mam open doet, steekt die zomaar zijn hoofd naar binnen.
Een ander beest dat we willen spotten zijn een paar goudvissen. Deze leven in een voor hen gemetselde bak aan een rots, waar water uit de rots sijpelt. Een grapje van decennia geleden en herkenbaar aan de trappen langs de berg. Wij kennen het punt nog van de vorige keer, anderen rijden er gewoon langs.

En dan komen we aan in Oatman. Een plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan, uit de tijd dat er nog goud gewonnen werd. Perfect aan Route 66, zijnde een van de weinige plekken waar het logo nog op de weg staat. En, gebaseerd op ons contact met de wegwerkers, is dit ook de laatste dag van het logo, omdat er een nieuwe asfaltlaag komt. Daarom gaan we er eerst snel mee op de foto.
Vervolgens lopen we door het stadje en mogen de meisjes een paar ezeltjes voeren. Ook kijken we onder andere naar edelstenen, een oude gevangenis of mijnschacht voor gouddelving. Er is genoeg te zien, ook al is het erg commercieel. En het lijkt er op dat ze nog niet klaar zijn voor het toeristenseizoen. Bijvoorbeeld omdat de ijszaak nog niet open is, of dat er nog geen zakjes goudstof zijn, om zelf goud te zeven. Dat laatste had ik de meisjes graag laten doen.
Gedurende de reis hadden we al ontdekt dat we meer in Republikeins gebied zitten. Maar hier in Oatman is het duidelijk te zien. De vlag voor Trump hangt er en er zijn ook genoeg t-shirts en andere spullen pro Trump te verkrijgen. Het één nog fouter dan het andere.

Na alles wel gezien te hebben, gaan we naar ons laatste hotel van deze vakantie: het Avi resort in Laughlin, de derde grootste gokstad van Nevada. Vandaag doen we alleen maar hoogtepunten en ook dit hotel hoort daarbij. Dat komt door het zwembad dat ze hebben, maar eerst gaan we dineren in het hotel. De porties zijn groot, zeker de spaghetti met gehaktballen van Mana. Wat mam niet kent en we nog niet gehad hebben deze vakantie, is een doggy bag. We krijgen drie bakken voor het eten dat nog over is.


Woord van de dag:
Mana: oude meuk. Nadat ze allemaal rotzooi te koop ziet in een van de vele winkeltjes in Seligman.

Geschreven door Roadtripping.MDMD