Uiteraard ben ik al op tijd wakker. Kies maar of het komt door het gesnurk van Martijn, of omdat het glasgordijntje geen zonlicht tegen houdt. Maar dat maakt niet uit, zo kan ik rustig aan de dag beginnen. Ik app intussen met mam en krijg een leuke foto van de meisjes terug. Het geluid van de stad valt me reuze mee. Het is best stil waar we slapen, zeker voor een hoofdstad.
Ik laat Martijn lekker uitslapen, we hebben toch geen haast vandaag. En als we op pad gaan voor lunch/brunch dan miezert het. Wel jammer, want het bakkertje een straat verderop heeft alleen maar zitplaatsen buiten. Dat heeft nu geen zin. Het is trouwens echt een bakkertje, want we zijn de zaak die ik uitgezocht had, al voorbij gelopen. Sowieso zijn er hier heel veel micro zelfstandigen. Er zijn weinig grote ondernemingen of grote supermarkten. Iedereen verkoopt iets op een paar vierkante meter, te beginnen met de vele kiosken die het straatbeeld sieren.
Bij ons bakkertje hebben we mini croissantjes gekocht, die we lopend opeten. Tot de miezer overgaat in regen, en het tijd is om ergens wat te gaan drinken. Ook hier is geen gebrek aan en ik zie een heel leuk koffietentje met 1,5 verdieping. Naast genoeg koffie hebben ze gelukkig ook verse thee. Hoewel ze volgens mij niet het verschil weten tussen Earl grey en English breakfast.

Het regent nog als we vertrekken, maar het is intussen middag. Als ik de regen beu ben, ga ik een relatief grote winkel in en kom er ook nog eens de haarlussen tegen die ik zoek sinds de vlechtworkshop. En nog wat leuke dingetjes voor de meisjes. Het lijkt wel Ali Express. Het verbaast me dan ook niet dat ik bij de kassa een foto van de Chinese president zie en een bewegende kat.
Buiten is het intussen droog, en we vervolgen onze weg richting het fort. Er is weinig hoofdgebouw over. Iets met een buskruit ongeluk eeuwen geleden. Maar dat geeft niet, het hele complex is indrukwekkend genoeg om uren te wandelen. Alleen al om te zien hoe uitgebreid een fort eeuwen geleden opgebouwd was met al z’n lagen. Daarnaast is hierboven een fantastisch uitzicht over de Donau. Met, niet onbelangrijk, aan de overkant uitzicht over Usce park én het Rammstein podium. Soms zien we wat kleur oplichten omdat ze alles aan het testen zijn. Later horen we zelfs muziek van de soundcheck. Martijn en ik weten allebei wat we morgenavond doen, tijdens het tweede concert: we gaan hier muziek luisteren in de verwachting dat er meer fans en een lekker sfeertje is.
De sfeer in Belgrado is sowieso goed. De hoofdkleur zwart schept een band. En intussen schijnt de zon en is het al warm. We strijken dan ook op een terras in het park bij het fort neer, voordat we terug naar beneden gaan en de bus terug zoeken. De zwarte hoofdkleur voeren we door in de bus: we rijden zwart mee. Niet omdat we niet 50 dinar (minder dan € 0,50) per persoon willen betalen, maar omdat we niet bij de betaalautomaat in de buurt komen, zo vol is de bus. We stappen dan ook graag wat eerder uit om het laatste stukje te kunnen lopen.
Martijn is nog niet overtuigd van het veganistisch restaurant dat ik vooraf gezien heb, dus we lopen nog twee blokken om. We hebben ook geen zin in pizza of pasta, maar ‘mijn’ restaurant is intussen dicht. Dan maar eerst omkleden en wat anders zoeken. Het wordt een lokaal restaurant in de buurt, met vooral vlees. Wel lekker. En katten die het ook lusten.

We pakken de bus en stappen aan de voorkant van het park uit. Dan is het toch nog een eindje lopen richting het podium. Zeker omdat we naar de achterkant moeten vanwege onze Feuerzone kaartjes. Maar dat geeft niet, want er heerst een relaxte sfeer. En ook hier zien we weer ondernemerschap, in de vorm van diverse personen die illegale t-shirts verkopen. Vlak voor de ingang wachten we omdat we ons drinken nog op moeten maken. Als Martijn ziet dat er Duitsers geïnterviewd worden, wil hij daarna ook voor de camera. Het blijkt een lokale MTV te zijn en zij vinden de Nederlandse inzending wel interessant. Dus naast Rammstein gaat het uiteraard ook over Joost Klein en Europapa. Zo’n interview afgeven is wel lachen, ook al zullen we nooit het resultaat zien.

Wat minder lachen is, is de modder op het veld. Vanaf vanmiddag is het droog en heeft de zon goed geschenen. Maar door de regen van vanmorgen en de voorgaande dagen, is het terrein nog altijd een modderveld. Op plekken is het gras helemaal verdwenen en heb ik het gevoel dat ik in beweging moet blijven, om niet in het moeras te zakken.
Waar de entree goed geregeld is, is het veld waar je drinken en shirts kunt kopen letterlijk bagger. De wc voorziening is een rij Dixies. Niet optimaal, maar de wachtrij is te doen. Ik sta al een poos op Martijn te wachten als hij terugkomt zonder drinken. Er zit geen beweging in. We lopen terug, maar ik drink liever niets dan door de modder te moeten banjeren.
Gelukkig blijkt na de controle van de Feuerzone er weer een drinkgelegenheid te zijn. Ook hier schiet de rij niet op, maar is aanzienlijk korter. Dichterbij zijn we waarom: de kleine tapjes kunnen de vraag naar bier niet aan. Dus wordt een deel van het bier, net zoals het fris, met de hand vanuit blik in een beker ingeschonken. Wat houdt dat op. Ik hoop dat de cateraar hiervan leert voor morgen, want dit is echt slecht. Het enige voordeel: door het oponthoud missen we een deel van het voorprogramma. Al drie jaar dezelfde meisjes die Rammstein nummers op piano pingelen. Het eerst jaar nog leuk, vanaf vorig jaar hadden we het wel gezien met ze.

Dankzij de Feuerzone kaartjes staan we toch nog redelijk vooraan, hoewel er nog duizenden voor ons staan. Maar we mogen niet klagen qua zicht, ondanks onze lengte. Ook fijn: we staan droog op platen. En de show is weer geweldig, ook al had er voor ons wat meer variatie in mogen zitten. Vooral het tweede deel is qua nummers en opbouw bijna gelijk aan vorig jaar. De muziek en show maken wel veel goed. In de Feuerzone voel je de vlammen nog beter en het vuurwerk komt bijna over ons hoofd. Vooral Sonne, wat al een goed nummer is, wordt nog specialer. En meezingen, samen met gelijkgestemden, blijft leuk.
Na afloop van de show lopen we nog verder richting het podium. Wat ben ik blij dat we niet helemaal vooraan stonden. Dan hadden we in een grote waterplas gestaan. Sterkte voor iedereen die op zaterdag nog moet gaan.

De terugweg is korter, in ieder geval het stuk modderglijden. Maar het is zo druk, dat het geen zin heeft om met de bus te gaan. Dat wordt nog een fikse wandeling. Het voordeel van de locatie in Belgrado is dat slechts ongeveer de helft onze kant op moet. Over de grote brug is het nog aan twee kanten een lange stoet van mensen. En bij de kruispunten leidt die mensenmassa vaak tot opstoppingen, zeker voor het gemotoriseerd verkeer. Stiekem vind ik het wel wat hebben, vooral omdat de colonne aan mensen verder heel rustig is.
Aan de andere kant van de Donau waaieren de mensen een beetje uit, maar er zijn nog meer dan genoeg fans op de been. Die overal eten en drinken zoeken. In onze zoektocht komen we weer uit bij het Plein van de Republiek, maar vanavond hebben ze er slechte Baltische muziek. En ons restaurant van gisteren neemt helaas geen nieuwe gasten meer aan. Dan maar terug naar een tentje met onder andere pizza, waar de wachtrij goed doorloopt. Alleen is er geen pizza meer en we begrijpen niets van wat er staat, dus we wijzen maar aan wat we willen hebben. Niet verkeerd, want Martijn heeft een lekkerdere chocolade croissant dan thuis of in België. En ik heb een bladerdeeg broodje met een soort van hazelnoot vulling. Lekker en nog nooit geproefd.
Al etend lopen we zo terug naar ons appartement. De teller voor alleen deze nacht staat op 6700 stappen. Dat betekent als we terug zijn even nog snel een glaasje cola met de druiven rakija bocht en moe neerploffen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD