We begaan vanmorgen een fout. We laten Dominique uitslapen. Dat betekent een druk meisje vol energie en een heleboel gekwakel. Gelukkig gedraagt ze zich ontzettend goed in het in de buurt gelegen Best Western motel, waar ons ontbijt is. Ze poetst de tafel, ruimt rotzooi op. En eet en drinkt intussen genoeg. We hadden mam vooraf al bang gemaakt over hoe slecht een Amerikaans ontbijt is. Maar deze is eigenlijk zeer goed. Naast de standaard toast en pannenkoek zijn er ook onder andere bagels en zoete broodjes. Maar ook yoghurt, scrambled eggs, een soort pasteitjes met ragout (gravy) en worstjes. Het smaakt in ieder geval erg goed. Na afloop wordt er nog wat geflipperd en gepingpongd, voordat we terug lopen naar ons motel.

Vanuit Kanab gaan we nog een klein beetje noordwaarts, naar de Sand Caves. Dit zijn grotten die door de mens gemaakt zijn in de tijd van de mijnbouw. Eerst denk ik dat het pad er naar toe al avontuurlijk is, zeker omdat iemand ons waarschuwt voor een slang van twee meter, maar dat valt achteraf reuze mee. Na een poosje lopen zien we de grotten bovenin het gesteente. Ik zie mensen gevaarlijk naar beneden klauteren en vermoed dat we hier naar boven moeten, maar er is niets aangegeven. Dus ik ga achter de rest aan, die het pad vervolgen. We weten dat we naar boven moeten, dus verderop gaan we langzaam omhoog. Volgens de meisjes, die voorop lopen, is hier een pad. En als je wilt, kun je wel iets van een pad zien. Of zijn het de sporen van waar het water naar beneden komt. Enfin, we komen een heel eind omhoog, maar op een gegeven moment zie ik de grotten in de verte, maar geen pad er naar toe. We draaien dus maar om en lopen terug. Waarbij het uitkijken geblazen is, want soms is de zijkant stijl. Op één plek moet ik mijn klimervaring gebruiken om een stukje naar beneden te klimmen en ook de rest begeleiden voor waar ze hun voeten moeten zetten. Maar het is ons gelukt!
We lopen terug en komen weer bij de grotten in de buurt. Het klauteren over het gesteente lijkt na het avontuur van net wel te doen en al vlot zijn we een heel eind. Uiteindelijk lopen we ook het laatste stukje. De grotten zijn mooi en we maken genoeg foto’s. En dan begint het feest: de weg terug. Omlaag is altijd lastiger dan omhoog, omdat je kunt uitglijden. En als je hier valt, kan het zomaar je laatste dag zijn. Voorzichtig lopen we terug. Tot een punt, waarbij ik wel erg grote passen moet maken en het gevaar bestaat om helemaal naar beneden te glijden. Ik weet dat ik wel veilig verder kom, maar de beentjes van de meiden zijn te kort. Gelukkig komt een man naar boven gelopen om ons te helpen en hij draagt de meisjes een paar meter verde, vanwaar het weer veilig is. Heelhuids komen we beneden. Wat ben ik trots op Mana en Dominique, vanwege hoe goed ze zich gedragen hebben en hoe dapper ze zijn. En ook op mam, omdat ze aangeeft wanneer ze even moet rusten, in plaats van door te rennen. Maar vooral ook Martijn, voor wie het met zijn hoogtevrees helemaal een beproeving was.

Gelukkig wordt het de rest van de dag niet meer zo spannend. We rijden terug door Kanab en gaan richting Page. Tussendoor genieten de volwassenen van de wisselende uitzichten. Het kleine grut meent al snel zich te vervelen. Hun tasjes liggen ook in de kofferbak. De oplossing: chips. Per 50 voertuigen krijgen ze twee Pringles. Hiermee weten ze zich lang te amuseren, terwijl ze niet eens een half blik samen krijgen. Dat geeft meteen aan hoe weinig verkeer er onderweg is.
Als we bij een tankstation koffie voor mam halen, parkeren we naast een oldtimer. Blijkbaar is er morgen een autoshow, we moeten onze plannen wijzigen.
Op weg naar de Horseshoe bend komen we over de Glen Canyon dam. We stoppen er voor de mooie uitzichten vanuit het bezoekerscentrum en om tot halverwege over de dam te lopen. De dam voorziet zeven staten van stroom en drinkwater en regelt het water tussen de boven- en benedenstroomse staten.

Horseshoe bend blijft prachtig. Het is een kleine wandeling er naar toe en dan kijk je naar een prachtige lus van de Colorado river in de vorm van een hoefijzer. Het water is heel diep uitgesleten door de eeuwen heen, te zien aan de kleine kajaks beneden. Er zijn genoeg plekken om veilig foto’s te maken, maar er zijn altijd waaghalzen die op de rand moeten staan of gek moeten doen. We willen een foto op de plek waar Martijn mij vijf jaar geleden gefotografeerd heeft. Alleen duurt het lang voor er een kans komt, vanwege alle toeristen die anders ook op de foto staan. De kinderen hebben intussen een verrekijker om zich mee te amuseren. Met mam als oppas zodat ze geen gekke dingen doen.

We moeten een klein stukje terug rijden naar onze slaapplaats voor vannacht. Geen motel of hotel, maar zelfs een resort. Vandaag doen we chic bij het Lake Powel resort en marina. Ofwel, we hebben uitzicht op het water. We krijgen ook een mooie kamer op de tweede verdieping, met uitzicht. Dit doet denken aan de eerste nachten in Tanzania. Op het menu van het restaurant bij het resort zie ik fish&chips staan. Daar heb ik wel zin in. Gelukkig zie ik ook een paar andere geschikte gerechten en hoeven we niet verder te zoeken.
Het restaurant heeft een mooi uitzicht op de bergen en het water. Het eten is voortreffelijk en ook de ravigottesaus is zelfgemaakt. De cocktails smaken trouwens ook goed. De bonus voor de kinderen is het zwembad naast het restaurant. Zij kunnen alvast zwemmen, terwijl wij het laatste eten en drinken opmaken. Tot we van tafel moeten, omdat de volgende gasten wachten.
Ik ga bij de kinderen kijken naar hun zwemkunstjes, terwijl mam en Martijn een rondje wandelen. Daarna is het tijd om de meisjes naar bed te brengen. Martijn blijft even bij ze liggen en mam en ik gaan intussen op het balkon zitten. Er is een mooie sterrenhemel te zien en verder bijna niets. Ook is het heerlijk stil buiten. Mam gaat als eerste naar binnen, Martijn en ik drinken nog wat. Vanavond ga ik naast mam liggen en Martijn bij de meiden. Een luxe resort betekent beknibbelen op de kamers. Maar we slapen er niet minder om.

Geschreven door Roadtripping.MDMD