De kinderen hebben al lang niet meer gevlogen. De Corona ellende lijkt voorbij. En Martijn moet een week naar Tanzania voor het werk. Dan gaan we hem toch met z’n allen naar het werk brengen? Een grapje dat we vaker vertelden tegen de kinderen als we bijvoorbeeld naar de Efteling of Tropical Island gingen.

Maar deze keer is het echt. We gaan met z’n vieren naar Tanzania, een week op Safari. En daarna keer ik met de meiden terug naar huis, terwijl Martijn doorvliegt naar Dar Es Salaam om voor de Deense ambassade te werken. Maar eerst eens op Schiphol zien te geraken. Voor de tweede keer vandaag zien we een stuk van Amsterdam. Vanmorgen omdat we in Amsterdam waren blijven slapen, nadat we gisteravond The Tribute in de Ziggo dome hebben gezien, met covers van U2, David Bowie, Earth Wind & Fire en Elvis. Vanmorgen zijn we eerst nog bij het Damrak dollars gaan kopen. Daarna naar huis, lunchen met de kindjes en de laatste spullen opruimen en inpakken. Op de een of andere manier duurt dat altijd langer dan gedacht. Maar goed. Met twee grote koffers en drie rugzakken zijn we er klaar voor. O ja, en nog wat losse hoeden, nekkussens en eten. En twee loslopende kinderen.

De plek om de auto te parkeren is vermeldenswaardig, zo goed. Geen stoffige, krakkemikkig stuk asfalt die op een vuilnisbelt lijkt. Maar een moderne garage met een mooie receptie, een wachtruimte, wc’s en vriendelijke ontvangst. Ik lever mijn sleutel in, we laden de auto uit en al vrij snel kunnen onze spullen in een schoon busje dat ons netjes voor de deur afzet. En dan ook nog goedkoop, omdat deze garage op 11 minuten rijden ligt.

Nieuw voor ons is het zelf inchecken van de koffers. De meisjes zwaaien deze verbaasd na als de bak dicht gaat en de koffers verdwijnen. Vrij eenvoudig komen we door alle paspoort- en vloeistofcontroles. Gelukkig krijgen we een stempel in ons paspoort. We hebben tijd genoeg om bij de gate te wachten en ons eten op te peuzelen. Een rare combi van eieren, briochebrood en aardbeienvlaaitjes, maar ja het eten moest op. Bijzonder dat dit door de controles komt. Ook is er nog tijd voor de meiden om op muizenjacht te gaan. Één gate verderop is er niemand, dus zien de muizen hun kans om ongestoord eten te zoeken in de prullenbakken.

Na 1000 keer de vraag wanneer we eindelijk gaan vliegen, is het zo ver. We mogen het vliegtuig in. Ik zit met de meiden op een rij, Martijn zit vijf rijen eerder. Dat komt omdat we niet tegelijk konden boeken, aangezien Martijn niet met ons mee terug vliegt. Uiteindelijk ga ik op die ene plek zitten, ik ben na de vakantie nog een week met ze alleen. Niet dat het helpt om goed te kunnen slapen. We krijgen pas laat eten. Ook de kinderen en Martijn slapen maar een paar uur. Dat wordt leuk morgen!

Geschreven door Roadtripping.MDMD