Omdat Martijn moet werken, gaat op tijd de wekker. We denken tijd te hebben voor het ontbijt, maar dat blijkt geen buffet te zijn, maar een menukaart. We vragen de ober of de keuken snel kan zijn en voor wat sap om te drinken. Ellendig lang blijft hij weg, zodat we al bijna er van uitgaan dat we zonder ontbijt moeten vertrekken. Maar dan komt de ober ineens aan met twee kommetjes fruit en bietensap. Snel eten en drinken we, om de Uber in te stappen richting de Deense ambassade. Na een grondige veiligheidscontrole mogen we binnen. Ik ga mee om Martijn te vergezellen c.q. mezelf te kunnen verkopen voor als Martijn mijn expertise of tijd nodig heeft. En hoe vaak krijg je de kans om een ambassade binnen te gaan? Gelukkig ken ik het klappen van de zweep voldoende en ben ik er bij als professional, niet als vrouwtje van. Ik doe dan ook mee aan het gesprek. Verder kan ik de ambassadeur van Denemarken nog de hand schudden en de mensen blij maken met stroopwafels en pepernoten.

Na een uurtje vertrek ik, om naar de National Archives te gaan. Maar niet voordat ik heb liggen stoeien met Uber. Niet vanwege de app zelf, maar omdat ik blijkbaar alleen binnen (en bij de voordeur) WiFi verbinding heb. Vervolgens op de parkeerplaats zie ik de auto niet en moet ik toch betaald internet aanzetten om er achter te komen dat de chauffeur en dus het kenteken veranderd zijn en hij mij al blijkt op te wachten.

Wat is het verkeer in Nairobi bijzonder. Het is meer als een dans, waarbij de auto’s, busjes, motors en voetgangers door elkaar zwermen. Iedereen gaat voor of achter elkaar door, haalt elkaar in, voegt in of doet maar wat. En waar het bij ons tot duizenden ongelukken zou leiden, kent iedereen hier zijn plaats en past het allemaal. Net. Voorrangsregels lijken er nauwelijks te bestaan, stoplichten zijn niet heilig en als voetganger loop je overal en steek je overal over, want voetpaden en zebrapaden zijn niet heilig. Men danst om elkaar heen en komt op z’n bestemming.

Ook verbaas ik mij over de nationale archieven. Ik bestel een tour en krijg iemand mee die mij vertelt wat ik zie en soms zelf kan lezen. Hier de speren, daar de doeken, dit zijn sieraden, Pietje heeft beelden gemaakt of deze stukjes van sjaals in een fotolijst zijn een cadeau van de president van Uganda aan de president van Kenia. Boeien. Veel attributen zijn van West-Afrika. Dan nog allemaal foto’s van de presidenten en (voormalige) hoogwaardigheidsbekleders zoals politiehoofden of provincieleiders. Ik heb wel wat van de geschiedenis van Kenia geleerd, maar was niet onder de indruk. Wel bijzonder was de mogelijkheid om naar de wc te gaan. Bij de archieven kon het niet, omdat ze sinds vrijdag geen water meer hadden. Dus heeft een dame mij om de hoek naar het openbare toilet gebracht. Waar zij voor een paar shillings wc-papier voor mij kocht, zodat ik achter een deur in de rij kon wachten tot ik aan de beurt was. Om mijn behoefte te doen boven een gat (wel van porcelein), na afloop een bak met water te pakken en dat uit te gooien, om zo te “spoelen”. Ik ben weer een ervaring rijker. De dame brengt mij daarna naar een taxi, zodat ik naar het nationaal museum gebracht kan worden. Eerst wilde ik nog lopen, maar omdat ik mij ongemakkelijk voel als vrouw alleen, besteed ik liever wat geld aan een taxi.

Het nationaal museum blijkt dicht te zijn vandaag. Maar er is een restaurant, dus ik besluit eerst een hapje te eten. Ik kom er achter dat ik mijn telefoon kwijt ben en loop naar de poort, waar ze het kenteken van de chauffeur genoteerd hebben. Maar dat betekent nog niet dat ze weten wie de chauffeur is. Ik mag een telefoon lenen om mijn eigen nummer te bellen, maar dat levert ook niets op. Maar dan, terwijl ik op een taxi naar de archieven wacht, komt de chauffeur terug met mijn telefoon. Wat een geluk.
Daarna kan ik rustig eten en besluit ik om door de botanische tuin te lopen. Ik heb geen zin om te betalen voor de Snake park, maar kan wel vanaf de zijkant enkele krokodillen zien. Ik moet toch weer even internet aanzetten om een Uber te kunnen bestellen, zodat ik terug naar het hotel kan.


Ik haat die afhankelijkheid van internet en het zoeken naar WiFi om verbinding met de wereld te hebben in een stad waarin je er niet als toerist uit moet zien. Lastig, als een van de weinige blanken. Aan de ene kant baal ik dat ik mij vandaag niet op mijn gemak heb gevoeld. Aan de andere kant ben ik trots op mezelf, want ik ben toch alleen op pad geweest in een stad die ver af staat van wat we gewend zijn. Ik hoor (nog niet) bij Nairobi, maar ben wel avontuurlijker dan de meeste vrouwen zullen zijn. Dat neemt niet weg dat ik het toch fijner had gevonden om met Martijn op pad te zijn geweest. Dan had ik ook nog wat over de straten kunnen lopen en winkeltjes en het leven in Nairobi kunnen zien.

In het hotel voel ik mij prima en bestel een lekker sapje. Als Martijn terug is, is het happy hour, dus bestellen we allebei een cocktail. Omdat het een vermoeiende dag is geweest en de afgelopen nacht kort was, doen we niet moeilijk en eten in het hotel. Ik bestel Keniase kip en ook al is de smaak goed, ik heb meer bot dan vlees. Terwijl ik niet van kluiven hou. Maar met de bijgerechten is het een goede maaltijd. Daarna is het tijd om naar de kamer en naar bed te gaan.

Geschreven door Roadtripping.MDMD