Als je vroeg slaapt, ben je ook vroeg wakker. Wat ik eigenlijk niet erg vind, want dan is het nog zo heerlijk rustig. Alleen wat geluiden van de natuur. En tijd voor mezelf.
Eén voor één ontwaakt de boel en staan we rustig op. We ontbijten een laatste maal op de veranda, met de restjes die we nog hebben. Dat betekent naast brood, banaantjes en yoghurt ook een beetje ijs. Terwijl ik probeer de haren van de meiden te ontwarren, pakt Martijn alvast het meeste in. Dan nog afwassen, het laatste inpakken, controleren of we alles hebben en in de auto stappen. De eerste stop: een bakker. Met daarnaast de supermarkt, waar we onder andere verse ham en kaas kopen. Daarna draaien we de Route Traversée op, de weg die midden door het Nationaal park loopt.

Deze keer hebben we tijd om tussendoor te stoppen, dus dat doen we twee keer. Eerste halte: Maison de la Fôret. Vanaf hier lopen diverse wandelroutes door het tropisch regenwoud. We missen het bord waar de routes op staan, dus we starten aan een route zonder te weten hoe lang deze duurt. We klimmen en klauteren en zoeken onze weg over bruggetjes, stenen, boomwortels en soms een klein stukje normaal pad. Het is goed dat we wandelschoenen aanhebben, dit is pas echt hiken. Dominique loopt alsof het haar tweede natuur is, Mana is te onzeker. Maar we komen er wel en lopen dieper het woud in, met regelmatig zicht op de rivier. En wat een prachtig groene omgeving, met mooie tropische planten en bloemen. Burgers Bush, maar dan in het echt. Ik krijg wel in de gaten dat dit niet de rondwandeling van 20 minuten is, dus verzoek Martijn een paar keer om terug te gaan. Dat doen we uiteindelijk, wat maar goed is ook. Het bleek de route van 1,5 uur te zijn (in ons geval twee uur).
Terug bij het begin is er volop gelegenheid om te picknicken. Door de kinderen achteraf misschien wel als beste moment van de dag benoemd en dat ben ik met ze eens. Overal zijn banken met tafels en een dak, net mini huisjes. We eten heerlijk als een god in Frankrijk met knapperig stokbrood, Franse kaas en vlees. Vlak naast ons op een tak zitten vogeltjes te loeren en verderop houden fretten ons in de gaten, of we geen eten laten vallen. Ik hoor vogels fluiten, zie grote vlinders fladderen, de rivier ruisen en dat in een prachtige tropische omgeving. Samen als gezin. Meer heb je niet nodig.
Toch gaan we verder. Een stukje verderop zorgt de rivier voor een waterval en daar willen we even naar kijken, zeker omdat het maar een paar minuten lopen is vanaf de grote weg. Het is inderdaad een mooie waterval. Niet de grootste van het land, maar daar moeten we te lang voor rijden. En in Dominica gaan we nog watervallen zien. Het is ons afgeraden hier te zwemmen, dus dat doen we niet. Wel krijgt Martijn natte voeten, want het lopen over de natte stenen in het water gaat mis. Gelukkig was ik net op tijd aan het filmen.

Terug naar de auto, en verder de weg vervolgen. Onze laatste stop voordat we naar het hotel gaan, is de hoofdstad van Guadeloupe: Point-a-Pitre. Met ruim 15.000 inwoners niet echt een grote stad, maar toch voelt het aan als een mierennest. Komt door de Caribische invloed, de kleine huisjes en Janboel. De één houdt z’n huisje netjes bij met plantjes, de buren zijn afgefikt. Eén van de bezienswaardigheden is de kathedraal. Van buiten ziet het ding er niet uit en binnen er is op dit moment een begrafenis. Dus lopen we maar verder, richting de specerijenmarkt. Martijn en ik houden van dit soort marktjes, met zo veel kleuren. Ze verkopen vooral kruiden, fruit en rum in tientallen smaken. Uiteraard kopen we passievruchten. Ook lopen we nog even richting de haven, maar echt heel bijzonder vinden we Point-a-Pitre niet. Tijd om naar het hotel te gaan.

Ik weet niet wat ik van het hotel moet vinden, vanwege de diversiteit. Het is een prachtig resort geweest en heeft nog altijd een luxe uitstraling. De eerste indruk is dan ook prachtig, met een ouderwetse entree, nette receptie en welkomstdrankje. Het hoofdgebouw is netjes onderhouden, hoewel je soms al kleine sporen van achterstallig onderhoud ziet. Onze kamer in een bijgebouw is ook prachtig, vanwege de ruimte en zicht op de oceaan. Maar ook hier is de grandeur er vanaf. Het zwembad is groot, maar niet meer perfect onderhouden. Het kleuterbad is gedempt, planken zijn niet altijd meer heel. In het gebouw bij het zwembad zullen ze vroeger prachtige feesten en bruiloften bij het strand hebben gehad. Nu komt het wat sneu over en lijkt het niet meer in gebruik.
Maar dat mag de pret niet drukken. We worden vermaakt door albatrossen, die als een bommenwerper recht naar beneden het water in duiken voor een visje. Het royale zwembad wordt door de meisjes goedgekeurd. En het eten in het restaurant van het hotel is deftig en smaakvol. Dominique gaat los op de pasta, Mana is weer blij met vlees, mijn zeebaars met Creoolse saus is goed en Martijn smaakt de eend met passievruchtensaus. We hadden ons vooraf mooi aangekleed, Martijn is met z’n meiden op pad.

Terug op onze hotelkamer is het procedé bekend: we poetsen allemaal onze tanden en gaan slapen. Op vakantie gaan is vermoeiend. En eindelijk hebben we een zacht bed.

Geschreven door Roadtripping.MDMD