Vandaag gaan we naar de Jotunheimer Huskylodge in Randsverk om een huskytocht te maken.
Eerst krijgen we van eigenaar Øyvind uitleg over de slee, hoe we die moeten besturen en hoe we de honden moeten inspannen. We krijgen een kaartje met de samenstelling van ons team, Tango en Kuling staan vooraan, in het midden staat Jubel, en achteraan komen Jazz en Briek. We zoeken onze honden, doen hun harnas aan en zetten ze op de juiste plaats. Sommige zijn heel heftig en het kost enige moeite om die in bedwang te houden. Je mag ze ook nooit loslaten, hoe hard ze ook trekken. Maar het lukt en ons team is klaar om te vertrekken.
We zitten met twee op een slee. Walter zal als eerste de slee besturen en ik ben passagier, halfweg wisselen we. Nadat we een stukje weg zijn zet Øyvind, die geen passagier heeft, één hond uit zijn team van 6 bij ons naast Jubel.
Het is een leuke tocht, door het bos en dan over een open vlakte waar wel heel veel wind staat, maar de zon schijnt en we rijden door een prachtig landschap.
Als we terug zijn moeten we de honden terug naar hun huis brengen en hun harnas weer uitdoen.
Dan krijgen we bij het kampvuur een warme drank en cake, en praten we na over de tocht. Øyvind verteld over het trainen van de honden, zijn deelname aan lange afstands races en zijn ervaringen in Spitsbergen en Alaska.
Dan is het tijd om terug naar Rondane te rijden, een rit van 101 km. Boven op de berg, op 15 km van het hotel, is de weg afgesloten door de felle wind. We bellen Benjamin met de vraag wat we moeten doen. Hij had ons, ruim voor we vertrokken, een berichtje gestuurd, maar dat hadden wij niet gezien. Stom, want nu moeten we een heel stuk terug om dan nog eens rond te rijden, 300km alles bij elkaar.

Geschreven door DEF.on.the.ROAD