Er is meer duidelijkheid over de min of meer deplorabele staat van het hotel. Het ziet er allemaal wat shabby uit, sommige zaken werken gewoon niet en de tuin is onverzorgd. Het blijkt nu dat het hotel over twee weken dicht gaat omdat het verkocht is. De nieuwe eigenaar gaat renoveren en in de komende tijd moet de hele hut leeggehaald worden. Dat verklaart een hoop. En maar goed ook, want in de huidige staat, inclusief het niveau van keuken en services, heeft het in de huidige tijd nog weinig bestaansrecht.

Voor de tour van vandaag sluit ik wederom aan bij Rob en Roald; de laatste heeft een ingekorte route uitgezet noordelijk van Les Vans. De eerste kilometers zijn wat saai via drukke doorgaande wegen, maar na de koffiepauze wordt het een heel erg leuke route. Een ander groepje dat dezelfde route rijdt is nog gesignaleerd bij de koffiebreak, maar daarna niet meer terug gezien. Zij komen circa 2 uur later dan wij bij het hotel aan, blijkt dat dit wordt veroorzaakt door de verschillende navigatiesystemen die bij hen aan boord zijn, die onderweg dus alternatieve routes berekenen. Al met al hebben zij ruim 50 kilometer meer gereden dan wij en zijn zij pas om 18.30 aan.

Ook nu is het gebied weer prachtig. Mooie vergezichten, diepe kloven, meanderende veegwegen, maar ook technische geitenpaden. Ik noem dat gewoon hobbelwegen overigens. We wijken kort van de route af om een restaurant te vinden voor de lunch. In een bergdorpje vinden we een terras bij een restaurant waar “Alouette san tête” (leeuwerik zonder kop) het schoolbord staat. We beginnen gedrieën het Franse kinderliedje
“ Alouette, gentil Alouette, je te plumerai” te zingen (dat heb je met zulke rakkers ven een bepaalde leeftijd). Een Alouette is dus een soort leeuwerik en wij kunnen ons alle drie niet voorstellen dat dit als gerecht op de menukaart belandt in Frankrijk. Het blijkt dan ook een gerecht te zijn met een soort ballen van runderstoofvlees, vermengd met allerlei kruiden en een heerlijke saus en daarbij pasta. We bestellen onmiddellijk. Naderhand realiseren we ons dat wij natuurlijk onze blinde vink hebben!

De rest van de route slingert over binnenwegen, soms met veel grind, dan weer over prachtige asfaltwegen met lange doorlopende bochten. Een mooie tocht en als we een tiental kilometers voor onze domicilie Les Vans zijn, rijden we door een prachtige kloof, zo’n 80 meter boven de rivier, een geweldig traject.

Na de lunch kom ik met mijn mede-reisgenoten tot de conclusie, dat mijn achterband wel bijna aan het eind van zijn latijn is. Gisteren nog 2,5 mm. maar nu is daar nog nauwelijks 1mm. van over. Dat is eigenlijk te weinig voor de terugreis en daarom ook niet verantwoord, ook als je eigenwijs bent. Dus onderweg piekeren en in de wetenschap dat je te weinig profiel over hebt voor de terugweg, toch besloten om een nieuwe band te kopen. Te meer ook omdat het mogelijk niet droog blijft.

Maar ja, het is Frankrijk, het is vrijdag en waar kun je nog een nieuwe achterband scoren? Zoeken, bellen (werkt niet) want een keuzemenu in het Frans is niet te volgen. Ook probeer ik een locatie te vinden die enigszins op de route ligt, dus niet in zuidelijk richting en uiteindelijk de receptie van het hotel maar gevraagd om te ondersteunen. In St. Etienne proberen ze me een klassieke Michelin Road 4 band te verkopen, maar uiteindelijk wordt het een Dunlop in een dorpje 30 kilometer van hier. Harold biedt nog aan om met mij mee te gaan en samen naar het tussenhotel te rijden, maar dat vind ik bezwaarlijk, dus lief, maar nee, dankjewel. Door het zoeken naar een dealer ben ik wel mijn tijd voor het voorbereiden voor de reis kwijt, maar ik kan morgen pas om 11 uur terecht bij de dealer, dus voldoende tijd om in te pakken. En ik moet nu nog een verhaaltje schrijven natuurlijk. Mooie dag, goed dat er een afspraak staat voor een bandenwissel en daarmee ook een beter uitgangspunt voor een veilige thuisreis.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen