Gistermiddag hadden we het allebei wel een beetje zwaar. Te weinig oefening met als gevolg kramp. Bij ons allebei in de linkerhand van het koppelen, zo’n middelvinger die niet meer open gaat of zichzelf spontaan kromt. Zelf had ik ook kramp in mijn bovenbeen van het schakelen, komend vanuit de lies. Erg vervelend en slecht te verhelpen door rekken of strekken. Maar goed, we hebben het gereden en een nachtje slapen doet wonderen.

Onze slot voor het ontbijt is om 09.00 uur (Corona-gesel) en als we alles gepakt hebben is het kwart over 10 voor we vertrekken. We hebben een beperkt aantal kilometers voor de boeg, naar ons hotel in de Spessart is het slechts 240 kilometer. Het is zwaar bewolkt met dreigende wolken, maar gelukkig komt er de hele dag geen water uit.

We rijden over vlotte doorgaande wegen door het Westerwald. Het is een prachtige bosrijke omgeving, die plotseling na een bocht een prachtig weids uitzicht geeft. In Weilburg missen we een afslag en raakt de GPS van slag, maar dat is gelukkig op te lossen. In de buurt van Frankfurt wordt het allemaal wat saaier en zijn er meer verkeerslichten die tegen ons zijn, maar de blik op de stad is intrigerend.

We maken een bocht langs de oostkant van de stad en er komen allerlei namen voorbij die ik herken uit mijn jeugd, toen we bij tante Nelly logeerden net buiten Frankfurt. Bad Vilbel, door mijn opa en oma steevast uitgesproken als Bad Vibbel, is daarvan een voorbeeld.

We lunchen in een klein dorpje op het terras bij de kerk, the place to be, maar alleen niet voor the rich and famous. Wat een bijzonder volk en de Gutbürgerliche Küche draagt niet erg bij aan het ideaalbeeld van de gezonde 21e eeuwse mens.

Uit alle ‘lekkers’ wat op de kaart staat, kiezen we voor rinderwurst mit bratkartoffeln. De rest, met alle sauerbraten, hacksen en knödel is niet zo ons ding. Nog 50 kilometer te gaan.

We komen inmiddels Bayern binnen en daarmee ook de Spessart. Mooie asfaltwegen met lekkere bochten. We komen nog een omleiding tegen en die laat ons zo’n 20 kilometer omrijden over een biljartlaken, helemaal geen straf. We arriveren om half vier bij het hotel en na het inkwartieren gaan we even lekker zwemmen.

Iets na 5 uur zitten we op het terras voor een biertje. We willen graag buiten eten, maar het is net iets te fris. Als echte bejaarden nestelen we ons in het nèt iets te warme restaurant, maar dat is beter dan buiten te blauwbekken als er iets teveel wind staat.

Vooraf een salade van gegrilde groente met Italiaanse ham, waarbij we een glaasje Chardonnay nuttigen. Daarna een aardappelsoepje met stukjes worst. Als hoofdgerecht hebben we (heel spannend) gekozen voor hertenstoof met chocoladesaus, spätzle en rode kool. Heel lekker. We drinken er een Rioja Crianza bij, die Het er prima bij doet. Als dessert chocolademousse met aardbeien en vanille-ijs en om het af te leren een grappa na. En dan is het wel genoeg en is het nog geen 9 uur als we ons terugtrekken op de kamer!

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen