Voor vandaag staat Sedgefield op het programma, dat hadden we eerder al willen bezoeken op de dag dat onze duinwandeling veel langer was dan gepland. Het is, zoals al voorspeld, vandaag grijs en dat blijft het ook. Ik lees ‘s morgens nog een stukje op het internet over de Seven Passes Road, die van George naar Knysna loopt en na 10 jaar bouwen in 1883 officieel is geopend. We rijden deze weg niet helemaal, want de hele route is 75 kilometer, waarvan een groot deel over dirt roads. En dan zou je van George weer via de N2 terug moeten naar Sedgefield, want nog een 40 kilometer is. Dus we rijden tot aan de Karatara-pas, via Rheenendal.

Tot Rheenendal is de route geasfalteerd, maar daarna wordt het een dirt road, die enorme stofwolken achter de auto doet opwaaien. Het is een mooie slingerende route, waarbij je er wel even scherp op moet zijn, dat je goed afremt voor de bochten. Ben je te laat, dan bestaat er een grote kans dan je al glijdend de bocht uit gaat. Er zit 1 echte haarspeld naar rechts in en juist daar komen we een KTM motorfiets tegen, die wel wat ruim in de binnenbocht zit. Snel extra corrigeren voor mij, maar het gaat goed. Vanaf de Karatara- pas gaat het weer bergafwaarts over de geasfalteerde weg naar Sedgefield.

Sedgefield zelf is een gat van niks, maar de drooggevallen lagune is wel leuk om even gezien te hebben. Even een paar foto’s en dan door naar Timberlake Village, dat zich beroept op het feit dat het organic is. Eerlijk gezegd is The Figtree Bakehouse leuk voor de lunch, zij bakken eigen zuurdesembrood en daarmee maken ze ook hun sandwiches. We drinken koffie, bestellen sandwiches en ik neem een huisgemaakte citroenlimonade erbij, die goed smaakt. Verder is de ‘village’ een samenraapsel van (een soort van) art galleries, snuisterijenwinkels, kledingshopjes en een echte Duitse stube, waar ook bratwurst word verkocht. Yagh! Kortom, het café was de moeite waard, maar de rest kun je met een gerust hart overslaan.

Op de thuisreis nemen we op weg naar Brenton-on-Sea de afslag naar Belvidere. In de veronderstelling dat dit een horecagelegenheid is, blijkt het tot onze verbazing een flinke woonwijk, die bestaat uit een oud en een nieuw deel, waar prachtige huizen staan, omgeven door veel groen. Het doet allemaal erg Engels aan, maar het is zeker de moeite waard om hier even rond te rijden en foto’s te maken. Terwijl ik dat doe, komt ik een uitrit tegen waar een hele groep parelhoenders, inclusief kuikens, in elkaar gezakt zit te niksen. Als ik de eerste foto ga maken, schrikken ze ergens van en verbergen zich in de struiken. Maar een aantal foto’s zijn gelukt. Aangezien de parelhoender een blauwe kop heeft en witte stippen op de veren, hebben wij ze 16 jaar geleden bij ons eerste bezoek in ons eigen Afrikaans ‘blauwkop-spikkelkippies’ genoemd, tot groot vermaak van onze toenmalige B&B hosts. Bij ons zit dat woord er nog steeds in.

We rijden nog even door naar de Food Lovers en de slager. Voor vanavond maar eens makkelijk ravioli (maar niet uit blik!). Als we thuis komen is het 20C, dus het wordt vanavond hoogstwaarschijnlijk binnen eten. Niets bijzonders dus om iets over te schrijven, dus dit is het voor vandaag. Terwijl ik dit buiten op het terras zit te typen, komt de blauwe lucht vanaf zee steeds dichterbij. Morgen bijtijds op, we gaan met A&B wandelen in Tsitsikamma National Parc.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen