Zo, de kop is er af. Vandaag vertrokken naar de basisbestemming in de Dolomieten. Wel prettig dat ik ‘s morgens de motor niet van het alarm kan krijgen, omdat de batterij van van afstandsbediening leeg is. Heb IK weer op de dag van vertrek🤮. Maar gelukkig heb ik nog een CR2032 knoopje liggen, dus het probleem is snel opgelost. Liever hier dan onderweg, want zonder het alarm uit te schakelen start de motor niet.

Dit keer ben ik alleen vertrokken, want Ruud heeft zijn motor-escapades aan de wilgen gehangen. Wel een beetje vreemd en onwennig, want we hebben bijna 30 jaar lang samen een week met elkaar opgetrokken. Ik ben dus nu aangehaakt met de groep van Harold, een oud collega van Geke en inmiddels een gewaardeerde vriend. Daarnaast is hij de ‘Pappa’ van onze geliefde Dikkie-poes die niet meer onder ons is.

De eerste 150 kilometers gaan over de snelweg tot onder Keulen, daarna over binnenwegen door het Westerwald. Wat is het daar toch heerlijk motorrijden. Slingerende wegen, lichtjes op en neer en dan hier en daar een dorpje, dat vaak op een helling ligt met een bocht naar links en een scherpe bocht naar rechts en dan weer gaan! Overal wordt gehooid en ruikt het heerlijk als je daar langs rijdt. Wel is het zo dat er weinig horeca onderweg is, dus ik ben pas om 2 uur op een pleintje in Hadamar voor koffie en een heerlijk Donau-wellen gebakje. Niet vet en fijn van smaak.

Daarna volgt een rit richting Bad Vilbel, boven Frankfurt langs. Samen met Ruud zijn we ook hier langs geweest en het uitzicht op de skyline van Frankfurt blijft fascineren. Na Bad Vilbel is het een beetje aanrommelen. De route loopt door veel dorpjes en er zijn ook veel afgesloten wegen. Omrijden dus en naar goede Duitse begrippen is dat dan direct 20 kilometer om een baustelle van 500 meter te omzeilen. Ook nog allerlei dorpjes met 30 kilometer beperkingen, waar dan ook nog, als verkeersremmers, overal auto’s legaal geparkeerd staan waar Duitsers dus stoppen als er ergens in hun gezichtsveld een tegenligger aan komt. Tragisch.

Even na 18 uur kom ik aan bij hotel Christel in Heimbuchental in de Spessart. Nog even getankt en dan inchecken. Zo daas als ik ben van de vele kilometers (150 snelweg en 360 binnendoor), weet ik mijn pincodes niet meer. Is dit ouder worden of juist loslaten in de vakantie? Wie weet. In het hotel is ook groepsdeelnemer Luuk inmiddels ingecheckt en als ik aan het afladen ben, komt hij mij al opzoeken. Zijn motormaatje moest afhaken door nierstenen en dus zijn we via de Dolo-app van de groep met elkaar in contact gekomen. We drinken eerst een biertje, na eerst een snelle douche aan mijn kant en een belletje naar thuis, en dan eten we samen in de Biergarten. Truitje aan en dan is het best te doen.

Allebeide een Burrata met bijlage, daarna voor mij een varkensfilet met champignonroomsaus en spätzle, voor Luuk een schnitzel met Steinpilze. Een glaasje Spätburgunder van het huis en heel gezellige gesprekken. We eindigen tegen 22 uur binnen, omdat het toch een beetje frisjes wordt. Als onze drankjes op zijn, is het bedtijd. Mooie dag, lekker gereden.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen