Ook vandaag weer lekker uitgeslapen, het is tenslotte vakantie. Na het ontbijt gaan we en route naar de Pletzachalm. Dit is het laatste dal dat achter Pertisau ligt waar we nog niet zijn geweest. Zoals gewoonlijk eerst door het dorp en daarna voorbij de Langlaufhütte tot de splitsing naar de alm van onze keuze. Het eerste stukje is goed begaanbaar en idyllisch met een bruggetje over een besneeuwde beek. Na een scherpe bocht geeft een bord aan dat we linksaf naar boven moeten over een smal pad.

Dat is een pittige route. Het pad is smal, van tijd tot tijd steil en het ligt een beetje in een kom, waarvan één kant nog bevroren is en de andere kant deels sneeuwvrij. Niet de makkelijkste route en dat is voorzichtig uitgedrukt. Na een half uurtje worstelen komen we weer op een doorgaande bergweg, die goed te belopen is. Een meneer die al enige tijd voor ons uit loopt, komt ons weer tegemoet met de mededeling, dat de weg is afgesloten. Echter, vlak voor de afsluiting gaat weer een klein weggetje richting de alm en volgens onze berekeningen kan dat nog maar een klein kwartiertje lopen zijn.

En inderdaad, na een korte stijle helling komen we op de alm, waar een weids uitzicht ons verwelkomt. Nog een krappe kilometer en dan zijn we we bij de almhütte. Lekker op het terras in de zon nemen we koffie en een dorstlesser. Voor de terugweg kiezen we voor de easy way, evenwijdig aan de loipe. Iets na 14.00 uur nestelen ons op een terras bij een hotel, waar we iedere dag langs lopen en steeds zeggen: “Daar kun je lekker in het zonnetje zitten!”. We voegen daad bij woord en bestellen een lekker drankje. Dan blijkt dat de keuken dicht is en dat er alleen nog maar zoete gerechten te verkrijgen zijn. Dus besluiten we om het bij een drankje te laten.

De tafel naast ons beklaagt zich op niet mis te verstane wijze over het feit, dat de serveerster binnen beweerd zou hebben, dat de keuken de hele dag open zou zijn. Verdammte Scheisse! Als we afgerekend hebben, klaagt de tafel aan de andere zijde dat zij gisteren veel meer ijs hadden in hun Eiskaffee dan vandaag. Samen met enkele andere terrasgasten schieten we in de lach en als we vertrekken wensen we hen nog Viel Spasz de rest van de middag met de overige gasten. Wat zijn er toch vreemde mensen op de wereld.

We schurken lekker op een bank op het terras bij ons hotel, waar we nog niet eerder hebben gezeten. We hadden beter kunnen weten. Heerlijk in de zon, uit de wind, vlotte bediening, heerlijk eten en gulle drankjes. Naast de gebruikelijke aperol-spritz (ohne mineralwasser) is er voor mij 1/4 Merlot. We gaan het eten delen, namelijk Flammkuchen met spek en uien en spaghetti met olie en knoflook. Wat een traktatie. Na nog een drankje ben ik toe aan enige meditatie, Geke gaat zwemmen, deze keer maar 70 banen.

Na het douchen gaan we naar de bar, waar de haard al weer lekker brandt. Allebei een glaasje rosé sekt en daarna naar het restaurant. We bestellen runderhaas van de steinplatte, met daarbij gegrilde groente, frites, aardappeltaartje en een mooie ingekookte saus. De Wolf Blass Eagle Hawk Shiraz 2019 uit Australië doet het er prima bij. Er is nog ruimte voor een toetje, een variatie van bereidingen van perzik. Glaasje Riesling dessertwijn erbij (de eerste keer!) en dan is het tijd voor de bedstee. Eerst natuurlijk nog even dit verhaaltje schrijven en de foto’s uploaden.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen