Het was het plan om de bus te nemen richting Oberstdorf, om van daaruit met de lift naar boven te gaan en dan terug te lopen. Alles bij elkaar goed te doen met 9 kilometer. Tot we tot het besef komen, dat het merendeel van deze route tegen de oostwand van het Kleinwalsertal loopt en daardoor pas laat in de middag zon krijgt. Da’s geen optie. We besluiten daarom om buslijn 5 te nemen vanuit Riezlern naar het dalstation van de Ifen bergbaan, om van daaruit via Wälderle naar ons hotel terug te keren. Zo gezegd, zo gedaan.

Stoer als we zijn lopen we naar Riezlern, van waaruit de bus naar Ifen vertrekt. We hadden ook lijn 1 kunnen nemen en dan bij de juiste bushalte eruit, maar onze kuitjes kunnen wel wat beweging gebruiken, dus vooruit. Alles bij elkaar is het toch zo’n 3 kilometer en als we aankomen, moeten we bijna 3 kwartier wachten op de bus. Het wordt staan in de volle bus, maar dat maakt niet veel uit. Wel valt het ons op, hoe onnozel mensen doen als ze de bus in willen of er weer uit: duwen en stompen zonder enige waarschuwing of vraag.

Vanaf het eindpunt van de bus lopen we een bekende route naar Wälderle, waarbij het ons opvalt dat er zulke prachtige aangroei van grote ijskristallen zitten op de sneeuw, bomen en hekken. Alles glinstert alsof er diamantjes zijn gestrooid. Blijkbaar groeit dat ‘s nachts aan door het bevriezen van damp of iets dergelijks. Een prachtig gezicht. We komen nog langs de iglo waar ik 2 dagen geleden van Geke moest poseren en prompt tot mijn knieën in de sneeuw verdween. Vandaag nog maar eens dan.

We maken nog een ommetje over andere wandelwegen, denken een weg naar boven te hebben gevonden, maar die blijkt met een 180 graden bocht weer naar beneden te gaan om op hetzelfde punt weer uit te komen. Goed voor de spiertjes, zullen we maar zeggen. Iets na half 3 zijn we weer in het hotel, brengen de spulletjes naar de kamer en zoeken een mooi plekje op het terras voor een alcoholische versnapering. Het is voortreffelijk in de zon en uit de wind. Omdat het rond het vriespunt is, dampt het zwembad niet zo erg en kan ik er eindelijk een acceptabele foto van maken. Er staat goulashsoep en linzensoep op het buffet, natuurlijk ook de kackiger salat, kaasjes, broodjes en nagerechten. Genoeg keus.

Geke gaat zwemmen, ik doe kort even mee en ga dan voor het stoombad. Na een kwartiertje is dat welletjes en lonken de ligbedjes in de Ruhe-ruimte. Of ik me aan het stiltegebod heb gehouden weet ik niet, toen ik na een kwartiertje weer wakker werd, had ik wel een ‘droege bek’. Na het douchen heb ik de haard opgestookt en een welverdiend drankje gehaald in de bar. Het loopt tegen 8 uur als we gaan eten.

Als we naar het restaurant lopen, zit er een opmerkelijk figuur aan de bar, niet uit deze tijd, maar ik kan niet zo goed thuisbrengen welke connectie ik maak. Als we aan tafel zitten, komt hij met zijn gezelschap redelijk dicht bij ons zitten. Dan weet ik het: Bernie Ecclestone. En verdomd, als je een beetje googled, dan is de gelijkenis redelijk goed.

Vanavond staan er weer spannende dingen op het menu. Vooraf de keuze uit een taartje van paddestoelen of een klassieke steak tartare. Die worden het dus allebei. Daarna de keuze uit een schuimige koolrabisoep of een heldere gevogelte-bouillon. Als hoofdgerecht kiezen we allebei voor de dubbele bereiding van het Tiroler Almoch rund, super lekker. Het dessert bestaat uit verschillende bereidingen van maracuja, om te smullen. Een glaasje Grauburgunder bij het voorgerecht en als rode wijn een Equinox, een blend van Blaufränkisch, Zweigelt en Merlot uit Burgenland. Niet te versmaden.

Aan de tafel achter ons zit een Duits echtpaar waar we eerder al kort mee hadden gesproken. Vooral toen de dame van haar zoons filmpjes kreeg over hun katten, die door hen beiden werden verzorgd. Dan heb je als kattenliefhebber wel gesprekstof. Nu kwamen we weer aan de praat en onder andere over skiën, blijkt het dat zij vorig jaar in het zelfde hotel Enzian in Hochsölden hebben gezeten waar wij in 2018 ook hebben vertoefd. Hoe kan het zijn?

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen