Het is weer strak blauw als we de gordijnen openen. Als we aan het ontbijt komen, staat alles al buiten opgedekt, met een mooi bloemstuk van de Flierfamilie met een kaartje met de namen: Moes, Betty, Ruud, Ina und Lidy. Top! Ook het hotel en de medewerkers laten zich niet onbetuigd; er staat een herfstbloemstukje op tafel, de servetten zijn gerold in een servethouder met een hart met glimmers, er staat een wenskaart op tafel en er wordt een gebakje gebracht met een brandend kaarsje er op. Al dit lokt natuurlijk ook reacties van andere hotelgasten uit. Een mooi begin van de dag.

We slaan het bezoek aan het wijnhuis maar over, want het is haast 2x50 minuten rijden en dat is op zo’n mooie dag werkelijk zonde. We kiezen een wandeling in de buurt uit, waar we met de auto naar toe gaan, een kwartiertje van het hotel. Het is de toerit naar de Gampenpass en dus leuk rijden. Direct na de tunnel is een parkeerplaats en daar start de route ook, die eerst naar het St. Hypolyte-kerkje voert. Een makkelijke route naar boven en bij het kerkje prachtige vergezichten. Daarna is het even zoeken naar de route, want die is niet zo duidelijk beschreven. We vragen nog even bij het restaurant en zij sturen ons omlaag via de moeilijke route.

Het eerste stuk is flink klauteren. Zo’n 25 meter omlaag, waarbij je zowel handen als voeten nodig hebt. Daarna is het eerste stuk nog wel pittig, daarna vooral nat. Maar het luie zweet is er weer uit. Na zo’n twee uurtjes zijn we weer bij de auto en gaan we op weg naar Merano. We parkeren onder het Kurhotel, dan hoef je alleen de brug nog maar over naar het centrum. Aan de boulevard lunchen we bij hotel Aurora, waar we vorig jaar ook prima buiten hebben gegeten. En nu is dat niets anders. Huisgemaakte tagliatelle, risotto met steinpilze en truffel, kortom een welverdiende dis na een pittige wandeling. We maken nog een rondje door het centrum en scoren nog wat cadeautjes voor het thuisfront. Het is tegen half 5 als we weer terug zijn in het hotel om lekker te zwemmen.

We bestellen een fles Franciacorta Bosio Rosé 2016 (de details zijn voor de wijnliefhebbers) op de kamer, die door Antonio de sommelier zelf wordt gebracht. Op onze dinertafel staan de bloemen van de Flierfamilie keurig klaar. Het is weer antipasti-buffet vanavond, net als een week geleden. De keuze voor het hoofdgerecht (Wildragout, Kalbsleber of aubergine met couscous en mozzarella) is niet zo ons kostje, dus we vragen om een alternatief. Daarvoor mag je van de à la carte kaart kiezen en bij ons valt de tournedos in de smaak en het is ook een forse portie. We hebben nu echt genoeg gehad en besluiten het nagerecht (apfelstrudel in een glas!) over te slaan. We hebben de porties op de tafel naast ons gezien!

We laten nog een extra fooitje voor onze introverte kelner achter. Heel lief jonk, maar hij moet òf nog uit de kast òf nog uit zijn schulp kruipen. Wat ook niet erg helpt voor zijn zelfvertrouwen is dat hij erg slist en met alle Sch-klanken is dat in het Duitstalige gebied niet echt behulpzaam. Maar hij is zeer professioneel maar niet echt communicatief behept

We gaan naar onze kamer, want er staat nog een restje Franciacorta op ons te wachten. We toasten: “Het was weer een fijn dagje”. En we zijn blij met 38 jaar samen.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen