Vandaag nemen we het er van en gaan in dàt hoekje op het terras zitten, waar we in de zon kunnen ontbijten. Het belooft weer een mooie dag te worden, maar onze favoriete serveerster waarschuwt al: kans op onweer aan het eind van de middag. Het weerbericht zegt wat anders, dus we zullen zien. We zitten zó lekker in het ochtendzonnetje, dat we na onze gebruikelijke thee ook nog een kop koffie nemen. Tegen 10 uur vertrekken we om een ronde te maken door Oostenrijk, Italië en Zwitserland.

We rijden de gebruikelijke route over de Arlbergpas richting Landeck. We vinden deze keer wel de umleitung naar de Reschenpass, die heel heimelijk verstopt is via een op- en afrit van de snelweg. Aangezien wij geen vignet hebben, komen we niet op de snelweg, deze keer is dus een uitzondering. De Landecktunnel is maar liefst 6,5 kilometer lang, heel warm en het stinkt er behoorlijk. Maar gelukkig is dit wel de route die ons naar de Reschenpass brengt, een pas die je pas opmerkt als je het bord op de top ziet, want het stelt niets voor.

Daarna door naar de Stelvio. Deze pas met 48 haarspeldbochten vanaf de noordzijde, is wereldberoemd onder Europese motorrijders. Eerlijk gezegd is de weg erg smal en slecht, is het er zelfs op een maandag veel te druk en kennen de afdalers veelal niet de regel dat stijgend verkeer voorrang heeft. De tornanti zijn zó krap, dat zelfs een motorrijder iets meer ruimte nodig heeft om de bocht te halen. Sommige automobilisten anticiperen en stoppen 20 meter voor de bocht, maar als minder ervaren chauffeurs ervaring op mogen doen met het bergrijden, dan kunnen die nog wel eens doordouwen en dat levert interessante momenten op. Wij kunnen er gelukkig mee omgaan😵‍💫.

Boven op de Stelvio natuurlijk de verplichte fotostop, maar daarna gauw door, want het is er veel te druk. We missen de afslag naar de Umbrail, maar het is niet erg om een extra stukje van deze pas te mogen rijden. De Umbrail voert ons Zwitserland in en is, ten opzichte van de Stelvio, een biljartlaken en veel lekkerder rijden dan de rit naar boven die wij hebben gemaakt. Tegen half 2 vinden we tijdens de afdeling een aardige uitspanning, waar we wat drinken en een goulashsoep nemen als lunch. Het is inmiddels 32 graden, dus we zijn blij met de parasol.

Eenmaal onderaan de pas gaat het westwaarts met daarna een grote bocht weer naar het oosten, op naar de Passo Forno. De benaming van deze Ofenpass is vandaag wel terecht, want het is bloody hot. Na lekkere doorgaande wegen met prachtige bochten slaan we linksaf en dus noordwaarts weer richting Landeck. Vanuit het zuiden kunnen we wel doorrijden langs de baustelle, die eenrichtingverkeer is. Dus gelukkig niet door die vieze tunnel. Nu is het weer dezelfde route terug naar huis, maar dan in de omgekeerde richting. Nog even getankt en om iets na 17 uur zijn we in het hotel. Nog wel even een gast in een Porsche gefrustreerd door hem in de laatste bochten vóór Stuben voorbij te steken. Lekker puh. Het is inmiddels bewolkt en er zakt een nevel over de bergen.

We gaan zwemmen in het kleine buitenbadje dat het hotel te bieden heeft. Als je in eerste instantie als enige zwemmer in het zwembad beland met een yank, ben je aan de beurt, want die blijft lullen. Overigens een niet-onaardige broker die net met pensioen is en niet na kan laten te vertellen, dat hij net in Zwitserland 12 mille aan Franken, die hij daar een paar jaar had geparkeerd, heeft ingewisseld tegen dollars, waardoor hij nu meer geld kon ophalen door de gewijzigde wisselkoers. Hij vergeleek het met het betalen met Monopoli money. Lekker belangrijk. Hij had een zwembrilletje bij zich, maar zijn haar is niet nat geweest. Net als dat van zijn strakgetrokken 2e vrouw overigens.

Vanavond begint het diner weer met het saladebuffet, zelfs Ruud begint er aan te wennen. Daarna een kippensoep, Jan D. zou zeggen:’Smerig lekker’. Het hoofdgerecht is een fusion creatie van kalkoen met een zoetzure saus met groenten en rijst. Prima. We hebben de aanbevolen wijn genomen, een Tetuna Reserve cuvée gemaakt van Blaufränkisch, Zweigelt en Cabernet Sauvignon. Prima wijn, bij het zoetzure gerecht was hij misschien wat minder om zijn plaats, maar het gaat prima samen. Nog een nagerecht van brownie met espresso-parfait, ook goed in te nemen. We wachten af wat het weer morgen brengt en bepalen op basis daarvan, wat we gaan doen.

Als ik na 22 uur dit verhaaltje zit te dichten, barst het onweer los en regent het een half uurtje fors. Wat nu valt, valt morgen. niet. We zullen zien.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen