We hebben genoten van dit hotel, alleen had er wel een ander kussen beschikbaar mogen zijn. We zijn allebei in gevecht geweest met het dikke kussen gedurende de nacht. Ik ben ooit wel uitgemaakt voor Bokito, maar ‘s morgens had ik haar (welk haar?) als een jonge chimpansee. Bernhard zou trotsch op mij gewezen sein. Na een voortreffelijk ontbijt vertrekken we rond 10 uur in oostelijke richting door het Zwarte Woud. Het is nog erg druilerig en de wolken liggen als een wattendeken over de bergen. Landschappelijk is het een mooie route, met de bossen en de plotselinge vergezichten over het glooiende groene landschap. Langzaam rijden we het Zwarte Woud uit en naderen de Bodensee, die we aan de noordzijde van west naar oost zullen volgen.

Het is druk onderweg, met veel vrachtverkeer op de gedeeltelijk tweebaans wegen. Maar ach, daar hebben we voor gekozen en we hebben tenslotte vakantie, dus er is geen haast. De Bodensee is 63 km. lang, dus je bent wel even bezig om daar met een gemiddelde van 60 km per uur langs te sukkelen. Maar het uitzicht maakt veel goed. Bij Friedrichshafen zijn ze met de weg bezig en raken we verstrikt in de straten van de stad. Bepaald geen plaats om naar terug te keren, wat een achenebbisj.

Als we de Bodensee achter ons laten, sturen we naar het zuiden Oostenrijk binnen om daarna in oostwaarts richting Innsbruck te rijden. Het is de bedoeling om bij Landeck naar Italië te koersen via de Reschenpas. Echter de verbindingsweg is afgesloten en we moeten omrijden via de tunnel. Daarna stuiten we veel zuidelijker op een volgende omleiding, omdat de weg aan de noordkant van de Reschenpas is afgesloten. We worden kort Zwitserland ingestuurd, om daarna via de Norbertshöhe in Nauders uit te komen, dicht bij het hoogste punt van de Reschenpass. Van daaruit verder zuidwaarts, de blauwe luchten tegemoet!

Het is een prachtige route en de lucht trekt helemaal open. Als we de afslag naar de Stelvio voorbij zijn richting Merano, begint de temperatuur op te lopen naar 20C en dat rond half 5 ‘s middags! De laatste 50 kilometer verlopen heel traag. Er worden namelijk veel appels verbouwd in dit gebied en het is oogsttijd. Dus allemaal kleine trekkertjes op de weg met een aanhanger met bakken met pas geoogste appels. Dat gecombineerd met grote vrachtwagens is geen formule voor een vlotte reis. Maar uiteindelijk staan we om 5 uur voor de deur bij Giardino Marling en worden we vrolijk begroet als terugkomende gasten. Voor Geke voelt het een beetje als thuiskomen. Even uitpakken en daarna nog een drankje op het terras!

Tijd om te douchen en frisse kleren aan te trekken en dan naar beneden voor een glaasje champagne. We krijgen een tafel helemaal aan het eind van het restaurant. Het diner is weer voortreffelijk, evenals de Chablis die we kiezen. Na het verplichte saladebuffet volgt een gerecht van grote garnalen, daarna krijgen we pasta met tomatensaus en kappertjes geserveerd. Voor het hoofdgerecht hebben we gekozen voor gebakken coquilles met bacon en artisjok. Daarna is er een dessertbuffet, waar je je vingers bij aflikt! Alles bij elkaar een warm welkom.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen