Voor vandaag hebben we een tocht bedacht naar een omgeving, waar we nog niet eerder zijn geweest. Als eerste locatie gaan we door de Crete Senesi rijden, waarna we aansluitend Arezzo aandoen. We hebben geen idee wat we van de Crete Senesi moeten verwachten, hemelsbreed ligt het begin van het gebied zo’n 20 kilometer van onze verblijfslocatie. We rijden naar Arbia, waar de SP438 begint en naar onze verwachting door Crete Senesi loopt. Het gebied ontleent zijn naam aan de klei die dominant aanwezig is, want crete is klei in het Italiaans. Senesi is afgeleid van Siena en zeker in het deel van waaruit wij het gebied zuidoostwaarts binnen gaan, is Siena prominent te zien aan de horizon.

Vanuit het typisch Toscaanse landschap met veel groen is de overgang op de SP 438 na een kilometer of 4 overweldigend! Een enorm ruig landschap met geploegde akkers die, inderdaad, uit vette klompen klei bestaan, afgewisseld met ongeplaveide wegen die omzoomd zijn met cypressen. We zijn zo ‘begeisterd’ dat we de eerste de beste sintelweg inschieten om foto’s te maken. Want een landschappelijk schoon, zo mooi, dat het op een foto haast niet is samen te vatten. We besluiten de sintelweg verder te volgen, maar dat is misschien niet een echt briljant idee, want het wordt smaller en meer voor tractoren begaanbaar. Niet echt de geschikte auto om zo’n route te rijden, maar met minder dan stapvoets op sommige plekken worstelen we ons er doorheen.

Door naar Arezzo. Iets voor 2 uur zijn we ter plekke, de parkeergarages zijn niet echt duidelijk aangegeven, dus dat kost een beetje tijd. Iets naar 2 uur staan we op Piazza Grande en zoeken aan de hoge kant van het iets hellende plein een terrasje voor een lunch. Restaurant Essenzia valt op afstand in de smaak en de verwelkoming is prima. We krijgen zelfs een kleine amuse. We kiezen voor een soort ravioli met burrata, voorzien van truffel en spekjes. Het spek van spekjes is haast doorzichtig als gelei (geen idee hoe ze dat doen) en het vlezige gedeelte is bijna knapperig. Heel knap gedaan. De pasta’ mooi al dente en op iedere ravioli ligt een flinke truffelflake. Mmmm.

Op het plein voor ons is het relatief rustig. Er verschijnt een bescheiden filmploeg met een zangeres en een fluitist en er worden opnames gemaakt. Als ik de serveerster vraag of het koppel bekend is of bekend gaat worden, doorgrond zij onmiddellijk mijn suggestieve vraag door te antwoorden: ‘Bekend zijn ze niet en ik verwacht ook niet dat ze dat zullen worden’.
Ik sluit me daar lachend bij aan.

We slenteren nog wat door Arezzo, zo tegen 4 uur gaan de winkels weer open, maar het kan ons niet zo bekoren. De Duomo die we hadden willen bekijken is in verband met corona volgeboekt, dus besluiten we maar te vertrekken. Het is inmiddels behoorlijk bewolkt geworden, maar de temperatuur blijft rond 28C. Nog even lezen bij het zwembad en dan op naar het diner. Voor mij hamsoorten en voor Geke een bloemkooltaartje met gefrituurde preiringetjes. Geke kiest voor pasta, ik houd het bij overigens verrukkelijk varkensvlees. Een lokale Chardonnay maakt het allemaal af.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen