Zoals aangekondigd staan vandaag San Remo en Monaco op ons verlanglijstje. Iets na 11.00 uur vertrekken we en besluiten we de kustweg naar het westen te nemen, in plaats van de snelweg. Een mooie maar trage route, die ons in pakweg anderhalf uur naar San Remo brengt. We parkeren de auto in een parkeergarage en lopen evenwijdig aan de zee naar het casino. Niet zozeer om er naar binnen te gaan, maar omdat het aan de buitenzijde een indrukwekkend gebouw is.

En passant komen we ook nog de Russisch-Orthodoxe kerk tegen, met ‘gouden’ uien op de torens. In het verleden hebben behalve Engelsen ook veel russen in San Remo gezeten. Na langs het casino te zijn gelopen gaan we hogerop, waar het oude centrum tegen de heuvel is gebouwd, met versterkte muren eromheen om de Saracenen buiten de deur te houden. We lopen niet helemaal omhoog naar de tuinen die op de top liggen, daar is het met 30 graden te heet voor.

We lopen terug door het centrum, waar overigens op maandag veel winkels dicht zijn. We zoeken een terrasje op voor de lunch, een salade en een pasta met daarbij een flesje bruiswater. Eigenlijk hadden we van Sam Remo meer verwacht, omdat het in het verleden echt ‘the place to be’ was, zelfs Alfred Nobel had er een woning. We hadden dus veel meer imposante woningen en hotels verwacht.

We rijden de kustweg verder naar Monaco, waar we allebei nog nooit geweest zijn. Als we de laatste bocht om komen vanuit het drukbebouwde stukje Frankrijk dat tussen Italië en Monaco ligt, valt onmiddellijk de dichte en hoge bebouwing op. Maar ja, wat kun je verwachten van 2 vierkante kilometer met zoveel mensen die er wonen vanwege het belastingvoordeel. Ja toch, Max? We zijn bepaald niet onder de indruk, met uitzondering van de jachten die in de haven liggen, want een deel van het GP-parcours moet je natuurlijk gereden hebben. En dan kom je langs de haven.

We maken dat we er wegkomen en zoeken een manier om op de snelweg te geraken om ons naar ons hotel in Alassio te brengen. Away from the hustle and bustle of Monaco. We proberen nog ergens te stoppen om een plaatje van bovenaf te maken van het vorstendom, maar we worden onmiddellijk weg gebonjourd door overijverige dienders. Iets na 18.00 uur zijn we weer in het hotel en nemen we een lekker drankje op het terras, dat verstoken is van zon als gevolg van een wolkendek. Voor vanavond hebben we geen restaurantreservering, dus het wordt speuren naar een leuk plekje voor het diner. Komt vast goed.

We wandelen door het dorp en veel winkels en horeca blijken dicht te zitten op maandagen. We komen uiteindelijk bij Sailing Inn uit, waar we als oude bekenden worden ontvangen. De eigenaar weet zelfs nog welke wijn we afgelopen zaterdag hebben gedronken. We krijgen weer een heerlijk pizzapuntje als amuse, waarna we een tagliatelle met scampi bestellen. Het hoofdgerecht wordt gamba’s met allerlei bijlagen en een saus die wij definiëren als rode portsaus. We drinken er wederom de Planeta Chardonnay bij. Met al de ‘lichte’ visgerechten is er nog wel ruimte voor een toetje, zelfs bij Geke. Voor haar een verrukkelijke panna cotta, voor mij een meerlaags pistachetaartje van de bekende patissier Knam uit Milaan: https://www.eknam.com/it/home_page

Ter afsluiting krijgen we nog een klein glaasje limoncello en zeggen dan ‘tot vrijdag’, want onze laatste avond in Alassio hebben we hier wederom gereserveerd. Voor morgen hebben we een rustdag ingepland, verder willen we nog naar Portofino en mogelijk een wandeling de bergen in maken in een gebied vol met olijven en druiven.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen