Om 09.15 vertrekken we met een groepje van 4 om de Sella Ronda te gaan rijden. De groep bestaat uit (tussen haakjes voor degene die geïnteresseerd is in de motoren) Albert en Gertie (BMW GSA 125 pk), René (Honda VFR 1300, 175 pk), Luuk (Aprilia CapoNord, 125 pk) en Wimmie (Triumph Tiger SE, 100 PK) met rijders, die goed aan elkaar gewaagd zijn. Het gaat eerst oostwaarts, onder een grijze hemel bij een temperatuur van 15 graden max. Best frisjes als je wat hoger komt (iedere 100 meter hoogteverschil is pakweg 1 graad)

In eerste instantie loopt de route pal noordwaarts en daarna gaat het rechtsaf richting Welschnofen en daarna oostwaarts langs de zuidkant van het Sella Massief. Hotel Castel Latemar, iets buiten Welschnofen, is de locatie, waar Ruud en ik voor het eerst in 2003 in de Dolomieten hebben gelogeerd. De foto dateert van toen, want je kunt een groepje niet verplichten een stopje te maken voor mijn foto, toch? Daarna duiken we iets zuidoostwaarts om naar het Sella Massief te komen via Canazei en daarna de Passo Pordoi. Iedereen in onze groep is daar helemaal weg van, en terecht. Omhoog is het prachtig, alleen na de voorlaatste tornante beland ik tijdens een inhaal-manouvre op de linkerbaan in een enorm gat, waardoor ik gelanceerd wordt en met beide wielen los kom van het asfalt. Gelukkig zag ik het op op het allerlaatste moment aankomen, zodat ik nog enige druk op de stepjes kon zetten, anders was ik de motor kwijt geweest. Ervaring loont!

Boven wederom gekeken of Luuk een cadeau kon scoren voor zijn vriend die moest afhaken vanwege nierstenen, maar met een wielrenners-shirt kun je voor een motorrijder niet thuiskomen. Onderaan de pas is het iets warmer en een mooi moment om even koffie met gebak te nuttigen. De groep van Harold sluit een kwartiertje later bij ons aan, ondanks dat we dachten dat we ons goed hadden verstopt😜. Het meest oostelijke punt ligt vóór Cortina d’Ampezzo, maar omdat het nog niet gelukt is om een goed cadeau te vinden, rijden we door naar Cortina d’Ampezzo. Even 👀 in het centrum, maar we vinden geen goede souvenirshop, maar wel een gezellige lunchoptie.

Weer terug naar de originele route. Daarna gaat het linksom langs de bovenkant van het Sella Massief. Het is niet zo plat als de Tafelberg, maar wel indrukwekkend met zijn ruige hellingen en de platte toppen. Daarna gaat het oostwaarst richting Val Gardena en daar kom ik op bekend(er) terrein. Begin jaren 80 hebben Geke en ik daar 2 jaar met familie en vrienden geskied op de Seiseralm, vanuit Ortisei. Na Ortisei gepasseerd te hebben gaat het linksaf richting Seiseralm. Dus we komen niet langs Hotel Pontives, waar we destijds hebben gelogeerd. Daarna volgt een fantastische route onderlangs de alm, waarbij we in Castelrotto nog een drankje doen, voordat we de laatste kilometers onder de wielen door laten rollen. Nog even tanken en dan zijn we om 18.00 uur in het hotel. Prima dag,

Eerst even douchen en omkleden en na een drankje op het terras wordt er om 19.30 pünktlich gegeten. Vooraf een flan van pompoen, daarna een grote pasta met champignonsaus en truffel (ze kwamen naserveren 🫶), daarna lamskoteletjes of voor de liefhebbers een Caprese en afsluiten met een chocoladetaart met amandelstukjes. De Primitivo de Manduria (inmiddels 2020, dus iets straffer) deed het er goed bij. Fine dag, mooie route!

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen