We spreken met elkaar af dat we om 08.00 uur ontbijten en daarna, afhankelijk van de groepen, te bepalen hoe laat we vertrekken. Voor ons groepje van 6 wordt de streeftijd 09.00 uur, maar zoals gebruikelijk wordt dat 09.15. Albert gaat voorop, Harold sluit de gelederen. Na ongeveer 15 minuten even een tankstop, want niet iedereen kwam met zijn motor met een volle tank van een aanhanger. Eindeloos wachten op een tankbeurt, terwijl alle navolgende tankstations bijna altijd volkomen leeg waren. Maar ja, wat is wijsheid in dezen?

We hebben afgesproken dat we via de Stelvio en de Gavia naar onze eindbestemming zullen gaan. Vrij snel gaat de route op mijn GPS naar rechts, terwijl Albert rechtdoor gaat. In dit geval geldt: “Follow the leader”. Met Albert voorop betekent rijden ook fors doorrijden, ook wel eens lekker om je grenzen te leren verleggen. We snellen de Stelvio omhoog vanaf de noordzijde en als ik heel eerlijk ben, is dat niet de mooiste aanrijroute naar de pas. Veel smalle doorgangen en knijpende haarspelden, teveel verkeer en zeker teveel chauffeurs, die niet kunnen rijden en zeker de regels van rijden in de bergen niet kennen. Dat stijgend verkeer voorrang heeft, is maar weinigen bekend, helaas.

Voordat je de pasovergang van de Stelvio bereikt, komt de ranzige geur van worsten je al tegemoet. Boven is het een kermis van motoren, mensen, wandelzombies en slechte chauffeurs van vierwielers. Het barst er van de kramen met inferieure snuisterijen die tegen woekerprijzen worden verkocht. Wat mij betreft snel weg wezen, dus dat is ook mijn reactie op het voorstel om hier te lunchen. De afdaling is aangenamer; net wat ruimere bochten en dus ook iets meer tijd om van het uitzicht te genieten. Tegen half 2 zijn we in Bormio, waar we op een aangenaam terras lekkere broodjes kunnen eten, bediend door charmante dames. Eén van hen maakte zelfs een foto met haar eigen toestel van onze groep, hoe mooi is dat?

De groep van 6 splitst zich na de lunch op, Albert, Luuk en ik gaan over de Gavia, Harold en consorten gaan verderop een klein pasje rijden, dat ook veel door fietsers wordt gebruikt. We op onze beurt rijden afwisselend op kop en ondanks dat het aangekondigd was door de veteranen, dat de verbindingsroute een beetje saai zou zijn, heb ik me prima vermaakt. Zo tegen half 6 arriveren we bij Hotel Olimpionico. Leuk hotel, dat net buiten het dorp in een woonwijk ligt. Nette kamer, groot balkon en prima faciliteiten. Na het inkwartieren even lekker gedoucht en daarna aangeschoven bij het gezelschap op het terras voor bier en een goed gesprek.

Zoals het goede HP- gasten betaamt gaan we klokslag 19.30 aan tafel. Het bestellen van het eten is enigszins verwarrend, we moeten gerechten aanstrepen die we willen eten, maar het is niet geheel duidelijk dat het om een 4-gangen menu gaat. Maar we komen er wel uit en het eten is prima. Ook de wijn die ik voor mijzelf heb besteld, een Primitivo di Manduria, valt goed in de smaak. En na hier en daar nog wat te hebben laten proeven, bestellen anderen ook deze wijn. Vooraf een carpaccio, daarna Schlutzkrapfen met pecorino, wat dus gewoon een soort ravioli is. Als hoofdgerecht een stoofje van hertenvlees en als afsluiting een lauwwarm dessert dat bestaat uit twee balletjes, gevuld met chocolade en overdekt met vanillesaus.

Na nog een afsluitend drankje is het tijd om op het balkon het verhaaltje te typen en daarna is het bedtijd. Morgen weer een dag!

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen