Dinsdag 4 september.

Het zit helemaal dicht. De smog is zo dik dat de zon er niet doorheen kan prikken. Wat ziet de wereld er anders uit als de zon niet schijnt. We nemen een prima ontbijtje in de Irish Pub onder ons hotel. Ook kopen we wat kadootjes voor komende zondag, als we afgesproken hebben om bij de bbq te zijn ter gelegenheid van de laatste avond van Bartje Bartels in Canada (zus Ina, die tegelijk met ons op vakantie is bij de voormalige schoonfamilie). Ruim na 10 uur is alles ingeladen en gaan we op weg naar Horsshoe Bay, van waaruit we de ferry moeten nemen om aan Sunshine Coast te geraken.

Het zou een mooie rit geweest zijn langs het water bij helder weer, maar nu is het weer de airco op intern circuleren, want de smog is heftig. De smog slaat niet alleen op je ogen, er is ook geen uitzicht meer. We zijn iets na 12 uur bij de ferry en daar is het wachten tot na 14 uur, omdat de ferry verlaat is. Binnen 40 minuten zijn we aan de overkant, een compleet andere wereld. Ook hier nog steeds smog, dus de scenic route die we rijden komt niet erg goed uit de verf. Iets na vieren arriveren we bij het Rockwater Secret Cove Resort, dat prachtig op de rotsen gelegen is aan zee.

Als we arriveren worden we hartelijk begroet door een man die vrijwel naast ons stond bij de ferry en ons daarvan herkent. Hij is de voormalig general manager van dit hotel en ik bof het, want ik krijg een hand van hem. Wij hebben een kamer in het hoofdgebouw, er zijn cabins aanwezig en er zijn ook tenthuisjes op palen langs de kust gemaakt, waar een tweepersoons kamer in zit. Alhoewel de luxe tenthuizen van alle gemakken voorzien zijn en een prachtig uitzicht op zee hebben, zijn we blij met onze recent gerestaureerde kamer, want je moet een klere-eind lopen over allerlei bruggen om bij je huisje te komen. Na het resort verkend te hebben, nemen we een douche en gaan op zoek naar een lekker drankje.
*Pinda's
Overal kom je ze tegen. Ze zijn vaak klein en je struikelt er over. Ze staan altijd in de weg, lopen daar waar het niet mag, steken ongegeneerd overal hun selfie sticks tussen, het lijkt een beetje op een plaag. Japan is maar een negental uurtjes verwijderd van Canada, wat verklaart waarom ze in grote getale naar dit mooie land komen. Maar of ik er echt blij van wordt? Kom je een auto tegen met groot licht? Ja hoor! Zie je vreemde hoedjes, mondkapjes, luifels als zonnekleppen? Ja hoor, het zijn pinda's. Waar grote borden staan dat je vooral niet op bepaalde plekken moet staan vanwege gevaar voor vallen? Ja hoor, daar zijn ze weer. Luid gesticulerend en in de weer met smartphones om die ene unieke opname te maken, die overigens net zo uniek is als de vorige, want ze staan altijd in dezelfde houding. Ik zal Jelle maar eens om uitleg vragen.*

We nemen een drankje op het terras, met een prachtig uitzicht over de zee en de eilanden die voor de kust liggen. Geke kiest vooraf voor een soepje met een Thaise hint en ik kies voor de huisgemaakte fois gras. Beide kiezen we als hoofdgerecht voor de Chinook zalm. Uit de krochten komt een Burrowing Owl Chardonnay 2015, helemaal geweldig. Als ik bij onze kamer weer op het terras zit, zie ik een merkwaardige spiegeling in het water. Het kan geen weerkaatsing zijn van het licht, daarvoor beweegt het te veel. Iets met lichtende algen?

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen