Vrijdag 8 september
Om kwart over zes op, poeh, dat valt niet mee! Eerst nog wat yoghurt voor we weg gaan, want we moeten ons om 7 uur melden. Wachten en wachten, want er komt niemand naar het bureau van de bearwatching company. Wel zit er een gast met een pet en een hoodie op het bankje, maar daar komt geen geluid uit. Inmiddels staan we met z'n twaalven te wachten en is het half 8.

Plotseling zien we de hoodie bezig met het klaarmaken van de zodiak. Hij pompt de luchtkamers bij (geruststellend gevoel), maakt verder de boot vertrekklaar en gaat weer op het bankje zitten, zonder een woord. Iets na half 8 komt er een jong grietje de trap afgelopen boven het bureau en zij checkt ons allemaal in. Later blijkt dat hoodie, die onze schipper blijkt te zijn, haar op haar vrije dag uit bed heeft gebeld omdat iemand anders niet is komen opdagen.

Allemaal in gewatteerde rode overals en aan boord van de zodiak. Twee keer 200 pk. komen tot leven. Onze eerste stop is een klein eilandje direct tegenover de haven, waar we nog een otter weg zien schieten, maar waar we vooral voor komen zijn de wasbeertjes, die in de onderwal bij laag water allerlei zeevruchten verzamelen. Schattig. Foto's maken lukt niet, want het is nog schemerig en door de laaghangende mist is er er weinig zicht en licht.

We varen de zeearend voorbij, want het is te ondiep om dichterbij te komen. Als we de natuurlijke haven van Ucluelet uit zijn, gaat het gas erop en weten we ook, waarom we de dikke pakken aan hebben. De fijne waterdruppels van de mist maken alles nat en als het iets verderop begint te regenen, is het duidelijk dat dat bij 50 kilometer per uur geen pretje is.

Na ongeveer 40 minuten varen gaan we op zoek naar de beren. We vinden er uiteindelijk 2 op verschillende plekken en volgen die voorzichtig. De eerste beer keert alle keien op het strand om, op zoek naar mosselen en krabben, de andere is juist op zoek naar oesters, die hij blijkbaar weet open te breken. Een mooi schouwspel.

Op de terugweg nog langs een kleine rotsformatie, waar de Canadese zeehonden zich liggen op te warmen (snap ik niets van met al die kou en mist, het is nog geen 14C). Ze houden ons angstvallig in de gaten, maar als de motor weer toeren maakt, hobbelen ze toch onelegant de zee in.

Weer terug in de haven komen we langs een nautische paal waar de zeearend bovenop zit. Eenmaal weer aan wal worden we getrakteerd op warme chocolademelk en die gaat er in als Gods woord in een ouderling. We halen vervolgens een ontbijtje bij de plaatselijke bakker annex konditorei, heerlijk broodachtige gebakjes en een sterke koffie erbij. Morgen weer!

Op de terugweg zoeken we alvast een restaurant voor vanavond uit, want ons hotel heeft geen restaurant en is eigenlijk een appartementencomplex zonder verdere faciliteiten. Ook ontbijt wordt niet geserveerd. Het is wel dik 2,5 kilometer lopen naar het dorp, maar ach ja, je moet er wat voor over hebben, toch?

Na onze spulletjes opgehaald hebben vertrekken we richting Tofino, een dorpje dat 40 kilometer verder op het andere eind van de landtong ligt. Onderweg stoppen we nog even om naar het strand te gaan, waarvoor we een fikse wandeling door het regenwoud moeten maken om bij zee te komen.

Het strand is heel breed (laag water) en strekt zich over meer dan 30 kilometer uit. Tegen het bos aan ligt het strand vol met witgebleekte boomstronken, die een surrealistisch beeld scheppen. We vervolgen de reis en verkennen Tofino, een leuk vissersplaatsje waar ook veel toeristen komen. Het ziet er wat geciviliseerder uit dan Ucluelet, maar misschien komt dat ook wel, omdat inmiddels de zon is doorgebroken.

We lunchen op het terras van Schooner restaurant, waar we heerlijk in de zon zitten en een heilbotburger bestellen. Lekker! We laten ons overhalen om een Love Jar als dessert nemen: lichte chocolademousse bovenop, daaronder gesuikerde pecannoten en daaronder weer een vanille-crème met stukjes chocolademuffin. Tsjongejonge!

Om half 4 zijn we weer terug in Ucluelet en halen even nieuw mineraalwater. We rijden door naar het einde van het schiereiland om een wandeling rond de vuurtoren te maken. Inmiddels is ook hier de zon doorgebroken en maken we het rondje, dat vele mooie uitzichtpunten heeft en alles bij elkaar ruim een uur duurt. We gooien de tank nog even vol en dan naar huis voor D&D: Douche & Drank.

We lopen een half uur naar het dorp om te gaan eten bij Cedar Grill in het centrum. We komen op wachtlijst voor 45 minuten voor een tafel. We nemen plaats naast de ontvangstdesk (andere wachtenden staan buiten) en bestellen een wijntje om de tijd te doden. We krijgen een tafel, waarbij ik ernstig op de tocht zit van 2 kanten. Maar de gastvrouw reageert daar snel op en lost het probleem op door alle deuren te sluiten.

Vooraf coquilles en knoflookbrood, voor Geke pasta met vis en schaaldieren, voor mij een New York steak met bijlagen. Smullen. We laten het dessert voor wat het is en wandelen binnen een half uur terug naar ons appartement.
Nog een afsluitertje op de kamer en iets na elven liggen we in bed.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen