Het was mijn bedoeling om lekker (uit) te slapen, want ik heb vandaag de tijd aan mijzelf en een vrij vlotte rit van ca. 450 kilometer. ‘s Nachts lig ik 2x een uur wakker zonder specifieke reden en om half acht begint het Tiroler orkest op het plein alvast met wat stemoefeningen. En dan ben je wakker. De aanhangermensen willen om 08.00 uur vertrekken, dus ik kleed me snel aan om het vertrek vast te leggen. Uiteindelijk is het 08.15 dat ze vertrekken en de foto’s zijn gemaakt, nadat we eerst afscheid hebben genomen.

Ik ga op mijn gemak ontbijten, inpakken en als de kerkklok 2x slaat, is het halftien en ga ik op weg. De Garmin doet vreemd, hij berekent een route die aanmerkelijk korter is. Als ik de trage Fernpass over ben, laad ik de route nogmaals, maar geen beter effect. Dan ontdekt ik de track en ga ik via Reutte zuid enigszins terug naar waar de originele route loopt. Vreemd, maar ik denk dat ik niet ‘in’ de route heb gestaan. Roald help!😉 Het is nog een beetje frisjes, dus ik heb het regenjack weer over mijn motorjas aangetrokken. Er volgen nog een aantal pittige wegen richting de Allgäu, waar het landschap glooiender wordt en de wegen sneller met mooie veegbochten.

Het is lastig om een gelegenheid te vinden waar ik kan lunchen. Uiteindelijk zit ik om 14 uur bij een Konditorei in Sigmaringen, waar ik een grote bak koffie wegslobber en een Sahne-apfeltorte naar binnen werk. Het is er binnen en buiten vergeven van de wespen, je moet oppassen dat je er niet een weghapt! Na zo’n 20 minuten ga ik weer op weg en kom al snel op een prachtige route met tunnels en veel korte bochten, ik waan me weer in de Dolomieten. Bij één van de tunnels staat een verkeerslicht en een motorrijder die ik even eerder ‘gerond’ heb, waarschuwt voor de snelheidscontroles verderop. Niets gezien, ik ging te snel denk ik. Bij Schwenningen ga ik rechtsaf, de heuvel op.

Er staan veel borden met allerlei verminkte motoren er op, om te waarschuwen voor de Gefährliche Strecke. Het gaat zelfs zo ver dat er borden staan specifiek voor motorrijders, waarop gewaarschuwd wordt voor dwarsribbels, die voor gevaarlijke bochten zijn gelegd. Ik rijd een flauwe bocht naar rechts en kom weer zo’n bord tegen, dat waarschuwt voor de scherpe bocht naar links die er aan komt. Op het moment dat ik op het korte rechte stuk rijdt, komt er een MT-09 van boven, die een high-sider maakt, ik zie benen door de lucht gaan en daar liggen ze allebei, godzijdank net nog in de berm aan de linkerkant. Ik zet de motor er voor, die gast is inmiddels een beetje overeind en samen tillen we de motor uit de berm met een diepe geul er achter. Er stopt ook een auto met twee jonge knapen erin en die nemen het van mij over. Volgens mij is deze racer al de hele middag aan het raggen geweest, want hij stinkt een uur in de wind naar zweet. De motorfiets heeft forse schade. Op zijn slicks zie je de krassen van de slip.

De route blijft mooi en langzamerhand komt het Zwarte Woud in zicht. Er volgen nog een paar mooie wegen om over te boenderen, waarna nog een stuk volgt met prachtige bochten, maar het wegdek is zo slecht dat ik het maar kalm aan doe. Er komt een bord met de aankondiging van de afslag naar Schloss Eberstein. Welk hotel heeft dat nu? De aankomst is imposant, een echt kasteel op de rand van de berg, omringd door wijngaarden en met een fenomenaal uitzicht op het dal. Ik heb een mooie tweepersoonskamer met uitzicht op de binnenplaats. Helemaal prima. Een adres om te onthouden. Ik reserveer in de Schänke, alleen culinair dineren in een wat formeler restaurant past niet zo in de trend van de tour. Een goede keuze, denk, dan kunnen we ooit nog eens terug komen om sterren te eten, want de locatie is fantastisch, evenals de uitmonstering. Zeer verzorgd, op de bucket-list!

Eerst een biertje op het terras, net nog in het avondzonnetje. Tegen 19 uur naar binnen om te eten. Ik bestel grote garnalen, die in een kerriesaus worden geserveerd. Lekkere salade en met watermeloen erbij! Ondanks dat ik van dat laatste geen fan ben, is de gewaagde combinatie lekker. Daarna een rumpsteak met huisgemaakte spätzle, cantharellen, tomatenconcassé en een verrukkelijke Merlotsaus. Wat een klasse! Je merkt dat er in het andere restaurant sterren worden gekookt. Ik drink er een Spätburgunder bij van Schloss Eberstein uit 2016. Een topwijn van het eigen huis. Dat vinden de fruitvliegjes ook trouwens. Ik laat een deel van de heerlijke huisgemaakte Spätzle liggen, dat is helaas te veel.

Om 20.30 zit ik alweer op mijn kamer met het restant van mijn fles wijn om dit stukje te typen. Het was een mooie dag, misschien wel een te lang verhaal (sorry daarvoor), maar er was veel te vertellen. Morgen wordt een stuk saaier, omdat het de laatste dag naar huis is met meer snelweg. Morgen 350 over binnenwegen en dan vanaf Sankt Vith (Ardennen) nog 240 kilometer snelweg🤮. Maar je wilt ook wel een beetje op tijd thuis komen bij je lief?

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen