De wekker gaat om 07.45, want we willen redelijk op tijd weg. We hebben namelijk een kleine 400 kilometer te gaan. Na een prima ontbijt sjorren we na 09.00 uur de bagage op de motoren en zo vertrekken we iets voor half 10. Het is prachtig weer, blauwe luchten met hier en daar een vriendelijk wolkje. We zakken eerst iets verder af in zuidelijke richting om Baden-Baden te omzeilen en gaan dan zuidoostwaarts het Zwarte Woud in. Wat is het hier toch lekker motorrijden! De ene na de andere mooie bochtige weg schiet onder ons door en het wegdeksel (grapje) is over het algemeen heel goed.

Als we het Zwarte Woud verlaten en min of meer horizontaal (dit ten opzichte van de Noordrichting op het kompas, niet de stand van onze motoren) door het Beierse land rijden, valt het ons op hoe mooi het hier toeren is. Er zijn inmiddels wel wat meer wolken en het is iets frisser, maar naarmate we verder komen knapt het weer helemaal op. We krijgen de nodige omleiding voor onze kiezen, maar meestal proberen we die te vermijden door verder te rijden tot de baustelle en dan meanderen we door woonwijken om de blokkade heen. Eén maal lukt dat niet en zouden we weer terug moeten rijden, maar dat is niets voor ons.

Dus door het gras om het afsluitingshek heen en vervolgens door zand en grind over de baustelle. We komen op een punt waar de weg meer dan 50 centimeter is uitgegraven en dat is teveel van het goede. Er is echter een smalle grasrand, waar ook de mountainbikers overheen gaan, dus dat kunnen we ook! Balancerend op het smalle randje rijden we langs de ‘afgrond’ van de uitgegraven weg en omzeilen barrières zoals de schep van de sjofel. Aan het eind worden we nog verrast door een enorme witte plas van een meter of 10, geen idee hoe diep die is, maar dat proberen we ook niet uit. Langs het randje dan maar, een beetje glibberig, maar het gaat goed en het levert spectaculaire laarzen op.

We blijven ons verbazen hoe leuk het is om door dit heuvelland te rijden. Restaurant zijn niet ruim gezaaid op onze route, maar in een klein dorpje verschijnt na scherpe bocht Die alte Mühle, waar we ons heerlijk op het terras nestelen. Ruud houd het bij een abrikozentaartje, ik bestel een Steinpilzravioli. Die wil ik wel vaker! We vermijden Ravensburg en als we zo ver zijn, gaat het zuidwaarts in de richting van Lech. Nog even lekker bochtjes draaien in de bergen en rond 17 uur zin we in ons hotel. Snel ingecheckt, uitstekende kamer aan de voorzijde, heel ruim en modern.

We drinken een biertje op het terras, want het vocht moet worden aangevuld. Daarna gaan we uit voorzorg toch maar binnen eten, want het koelt snel af. Het HP-menu is standaard 4 gangen, met het vreselijk gezonde salat-buffet vooraf, daarna een soepje, keuze bij het hoofdgerecht en daarna een dessert. We kiezen voor de Maishänchenbrust met gegrillde groente en Pilzrisotto en na ons heldere soepje met Griesknödel genieten wel van de heel sappige kip. Na de Crème Brûlée met koffie-ijs maken we een korte wandeling door het enorme dorp (met 80 inwoners) en nemen nog een klein biertje aan de bar voor we gaan slapen.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen