We hebben vandaag weer het zelfde groepje bij elkaar, aangevuld met Gertie als passagier bij Albert. Er is een aangepaste route gemaakt die wordt rondgestuurd, maar ik krijg ‘m maar niet geïnstalleerd. Dus dat betekent ‘follow the leader’, waarbij de duidelijke belijning van de route ontbreekt op de GPS en je dus vaak op de ‘kale’ kaart rijdt. Dan zijn de lijntjes van de wegen wel erg dun en zeker in groene bosgebieden is dan de loop van de weg lastig te volgen. We vertrekken om 09.15 met Albert als voorrijder.

Gisteren heeft Albert zich voor een groepje langzame rijders opgeofferd om als voorrijder te fungeren, wat onmiddellijk te merken is als we vertrekken: hij gaat er als een duivel vandoor. Alle frustratie moet er blijkbaar uit gereden worden, maar na een uurtje blijkt dat wel gelukt te zijn. Het is een mooie route, die veel afwisselende types wegen in zich heeft. Soms smal en met een slecht wegdek, dan weer lekkere doorveegwegen. Na een uurtje wordt er gestopt voor een kop koffie, terwijl we net de banden en onszelf hebt opgewarmd. Maar goed, samen uit, samen thuis.

De volgende stop is aan het Lago de Ledro. Harold heeft daar in zijn jeugd met zijn ouders op de camping gestaan en is toen bevriend geraakt met de kinderen van de uitbaters, die nu de camping runnen. Als we toch in de buurt zijn, wil hij graag even langs gaan, met name om een foto te delen die uit die tijd stamt. De bedoeling is dat we daar dan direct gaan lunchen, maar helaas is dinsdag de rustdag. De beoogde ‘oude’ vriend wordt gevonden en herinneringen worden gedeeld. Als buitenstaanders bij deze emotionele ontmoeting lopen even over de camping naar het toiletgebouw en voor zover een camping leuk kan zijn, ziet deze er aardig uit (ik ben dus echt geen kampeerder (meer)).

Door richting Lago d’Idro, waar we rond 13 uur een terrasje zoeken in een dorpje, waar helaas teveel verkeer langs komt en de muziek niet te ontwijken is. Jammer, want een tiental kilometers verder waren we bij het Lago d’Idro geweest met wellicht wat charmantere lunchmogelijkheden. Maar niet getreurd, de bruschetta was heel lekker, alleen was het een beetje weinig voor Luuk. Het zou te lang duren om een tweede te laten maken, maar die was er zeker ingegaan! Inmiddels is de temperatuur opgelopen naar 30+!

We nemen de prachtige route rond de zuidkant van het Lago d’Idro richting Gardameer. Prachtige weg, met als nadelige bijkomstigheid dat je dan op de kustweg uit komt die langs de westzijde van het Gardameer loopt, druk is en met veel galleria’s, waardoor je dus geen donder ziet. Maar daar waar wel uitzicht is, is dat adembenemend. Na een aantal kilometers met het drukke verkeer langs de oevers te hebben gereden, slaat ons clubje af naar de kloof waar opnames voor Quantum of Solace van James Bond zijn opgenomen. Spannende route, alhoewel ik me er niets meer van herinner vanuit de film.

Als we weer op het plateau aankomen, is er geen andere logische keuze dan weer om af te dalen naar Riva del Garda, waardoor we weer in het rumoer terecht komen, net voor het spitsuur. Tegen die tijd zit je toch wel gevangen in de drukte van een bebouwd gebied, waarna we, door onze noordelijke route terug naar ons hotel, ook nog in de chaos vanTrento terecht komen. Misschien niet zo’n voor de hand liggende keuze, maar in de berggebieden zijn de opties beperkt. Het laatste deel van de route loopt over mooie wegen. We komen tegen 18.30 weer aan in Castello de Fiemme, eerst nog even tanken en onze machines verzorgen (dat is op slot zetten) en dan is het tijd voor douche en drank.

Om klokslag 19.30 schiet iedereen als gewillige halfpension-schapen het restaurant binnen. Er zijn mensen bij die blijkbaar stofwisselingsproblemen krijgen door het late eten, omdat ze thuis om 16.30 warm eten…… We starten met salades van het buffet en daarna krijgt iedereen wat hij/zij/x heeft gekozen de vorige avond uit de menu-suggestie. De dumpling met kaas die ik krijg is geen succes, niets dumplings uit de frituur, maar een soort meelkaasballen met een sausje. Maar ja, niet getreurd. Daarna spare ribs met ovenaardappeltjes en ter afsluiting een panna cotta. We hebben niet te klagen en de Nero d’Avola doet het er prima bij.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen