We weten nu hoe het komt dat het hier zo groen is! Wat kan het hier regenen!☔️ Gisteren zijn we na het eten nog droog thuis gekomen en heb ik nog even buiten gezeten, maar vannacht en ook nu nog gaat het los. Het onweert en de regen komt als een grijs gordijn naar beneden. De eigenaar heeft twee routes voor ons bedacht, waarvan we de route naar Trieste aan de Italiaanse kust kiezen. Soms kan het wel eens zijn, dat het binnenland nat is en dat het aan de kust beter te hebben is.

En dat is ook zo. Met de ruitenwissers aan vertrekken we, maar tegen de tijd dat we op de kustweg aankomen, is het droog en zelfs hier en daar een blauw gaatje in de lucht. Onze eerste stop is het kasteel van Miramare in Grignano. Het kasteel is van 1856 tot 1860 gebouwd in opdracht van Maximiliaan van Habsburg, getrouwd met Charlotte van België. In 1861 kwam Keizer Franz-Jozef met zijn vrouw Elisabeth (Sissi) hier op bezoek. Een schilderij geeft daarvan de aankomst weer. Het interieur van het kasteel is tot 1870 verder afgemaakt, wat Maximiliaan nooit heeft gezien, omdat hij in 1864 keizer van Mexico werd en daar in 1867 is vermoord.

Het kasteel ligt op een rots recht boven zee en is zodanig ontworpen dat het aan bijna 3 zijdes door de zee wordt omarmd. Ook ligt er tegen de helling een botanische tuin, die helemaal doorloopt tot een kleine haven aan de noordzijde. Omdat gasten over zee of over land aan konden komen, liet Maximiliaan twee ingangen maken tot het kasteel. Heel bijzonder. De bezichtiging is heel de moeite waard, omdat het mooi is gerestaureerd, zonder de authenticiteit te verliezen. Het was ook leuk om te zien dat een nazaat in de jaren ‘30 een deel van het kasteel opnieuw heeft laten inrichten in een sobere Art Deco-stijl. Mooi uitstapje.

De neus van de auto gaat oostwaarts langs de kust richting Trieste. Het is inmiddels strak blauw en zo’n 26+. We vinden een parkeerplek vlak achter de Piazza dell’Unità d’Italia, het centrum van de oude stad. Het plein ligt recht tegenover de haven, er ligt dan ook een enorm cruiseschip aan de kade. Trieste moet vroeger een enorm rijke stad zijn geweest, afgaande op de enorme bank- en scheepvaartkantoren die rond het plein staan. We maken een ronde door het oude centrum en na een rondwandeling zoeken we een plekje op het voornoemde plein om te lunchen.

Het is een restaurant met enige allure, maar de prijzen vallen mee. Een Aperolletje, glaasje wijn, flesje water en dan om te eten een tonijnsalade en een clubsandwich. Vooraf krijgen we 3 amuses, chips en nootjes, wat de Japanners naast ons helemaal dol maakt. Dat willen zij ook. Er worden zelfs foto’s gemaakt van ons en onze gerechten, om later aan de kelner te laten zien wat ze willen hebben. Taalbarrière? Een prima lunch, nog een koffie na en daarna de rest van de binnenstad verkennen. Het verhaal gaat dat je ook over de stadsmuren een ronde kunt maken, maar wij beperken on tot het voetgangersgebied. Wel een plaats om nog eens terug te keren.

Geke koopt nog een parfum, omdat de hare op is. Flinke korting overigens, dus een body-lotion kan er ook nog wel bij. Het is inmiddels ruim na 15 uur als we op weg gaan naar Lipica. Onze gastheer had nog voorgesteld om naar de kustplaatsen Piran en Portoroz (pleisterplaats voor motorreis met Ruud), maar dat slaan we even over omdat we anders in tijdgebrek komen. Piran kunnen we ook vanuit Opatija (Kroatie) bezoeken voordat we via Italië huiswaarts gaan. Ondanks dat op maandag de stoeterij van Lipica dicht is, gaan we toch nog maar even kijken. Een paar foto’s van de witte paarden (en de in eerste instantie zwarte veulens) kan al voldoende zijn. Maar helaas, het is een prachtige locatie, we ruiken die knollen wel, maar we zien ze (op één kont na in de staldeur) niet.

We vervolgen onze route door het Karstgebergte richting Nova Gorica. Het is een prachtige route met veel groen en heuvels met lekkere bochten. We stoppen nog even bij de Spar+, een enorme supermarkt aan de rand van Nova Gorica. Iets na 18.30 zijn we weer in het hotel en wordt er gedoucht. Onze reservering staat om 19.30 en dat halen we precies. Het weer is nog lekker, dus we vragen ons af, waarom er alleen binnen is gedekt. Dat antwoord kondigt zichzelf aan als tegen 21.00 uur de eerste lichtflitsen te zien zijn. Het blijft nog 10 minuten droog en dan gaan alle sluizen open, en hoe! Wat een bak regen, het water stuift langs alle hoeken van het restaurant en binnen ontstaat hier en daar lekkage.

Dus toch nog maar een nagerechtje en even proberen in te schatten, wanneer het lang genoeg droog blijft. Uiteindelijk wagen we de sprong en lopen onder de paraplu de 10 minuten naar ons hotel. We hebben een goed moment gekozen en prijzen ons gelukkig, dat we nu niet in een tentje op de camping staan. Onverwacht toch nog een dag met goed weer (op de afsluiting na dan) 😄. Morgen zien we wel weer.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen