Het zal niemand verbazen, dat we weer niet vroeg wakker worden. Heerlijk. Het is halfbewolkt, maar nog steeds aangenaam. We ontbijten en warmen even lekker op in het zonnetje en besluiten vandaag een wandeling (dat heet hike tegenwoordig) te maken in het West Coast National Parc, dat net iets ten zuiden van Langebaan ligt. Volgens onze informatie ligt de ingang aan de R27, de weg van Kaapstad naar Langebaan. We rijden daar naar toe, een forse rit van zeker 45 minuten. De toegang tot het park kost iets meer dan € 5, dus dat mag de pret niet drukken. Onze wandelroute start bij de Langebaan Entrance (we hadden het moeten weten) en is 25 kilometer naar het noorden. Aangezien je maar 50 km per uur mag, duurt dat dus een half uur.

Omstreek half 2 zijn we bij de Langebaan toegangspoort en zoals we aan het eind van de dag zullen ontdekken, slecht 10 minuten van ons onderkomen. Toe maar. We gaan een route lopen dwars door het natuurgebied over een smal wandelpad dat voor een groot deel uit mul zand blijkt te bestaan. Onderdeel van de route is het Seeblik Uitsigpunt, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over het park en de lagune. Maar zoals altijd met uitzichtpunten: ze liggen behoorlijk hoog. Dus klimmen geblazen. Onderweg zien we struisvogels, sabel-antilopes, kwartels, korhoenders en nog wat verschillende vogels. Het uitzicht bovenop de grote, hoge steenklomp is inderdaad de moeite waard. Als we weer bij de auto zijn hebben we alles bij elkaar twee uur en een kwartier gelopen en dat is gelet op de omstandigheden best vlot.

Terwijl we buiten van de laatste middagzon genieten, slaat het weer in het zuiden helemaal om. Donkere wolken komen onze kant op, dat belooft niet veel goeds. Althans voor ons, want de locals kunnen wel wat regen gebruiken, want de laatste keer is 3 maanden geleden. We hebben een taxi gereserveerd bij Bel ‘n Pel, een lokale Uber, want die rijdt hier niet. We gaan vanavond eten in een ‘Fine Dining’ restaurant, zoals de locals dat hier noemen. De reservering staat voor 19.30, dus een taxi om 19.15 moet lukken. Alles wat er verschijnt, geen taxi. Het regent inmiddels een beetje, dus geen pretje om bij de poort te staan om te kijken of onze chauffeur er ook aan komt. Maar even een appje gestuurd en het blijkt dat onze chauffeur nog geen 200 meter verderop rondjes aan het draaien is, omdat Google Maps nummer 141 niet herkent. De man blijkt hemelsbreed nog geen kilometer bij ons vandaan te wonen, maar hij kan het alsnog niet vinden.

Restaurant La Petit Maison in het Farmhouse Hotel is een bijzondere plek. Een oud hotel en als we naar de entree lopen is het net of je in Devon naar een restaurant loopt. Dakje boven de deur, deurknop op 60 cm van de grond, donker en hokkerig als je binnen komt, maar na wat kruip door - sluip door komen we in het restaurant. Het is hoog, met wit pleisterwerk, een enorme open haard en een sfeervolle inrichting. Het complex ligt wat hoger tegen de heuvel boven Langebaan, maar door de regen valt er helaas niets te zien. Voor de lunch een prima plek met een mooi terras. Fijn dat we hier nog langer zijn, dus nog even onthouden.

We bestellen vooraf een salade met kreeft, grapefruitdressing en guacamole. Verrassend gerecht, want het is eindelijk een keer geen enorme bak met groen, maar een bescheiden voorgerecht. Daarna de catch of the day, met daaronder een puree van paprika en erbij grote pastaschelpen met daarin een mirepoix van allerlei groenten. We hebben besloten om geen Chardonnay meer te drinken, maar een wijn van een lokaal meer geaccepteerde druif, zoals vanavond een Chenin Blanc. Prima combinatie met de visgerechten. Als dessert bestellen we een blanc-manger met aardbei en pistache-ijs en voor Geke een Crème Brûlée van koffie. Perfect. Onze chauffeur weet inmiddels de weg en tegen kwart voor tien zijn we weer thuis.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen