Vandaag moeten we de wekker zetten, want we gaan Henk en Marjon opzoeken op hun vakantie-locatie bij Rita en Johny.

Zie meer:
https://www.tuscan-experience.com/nl/art-hangar-toscane/

De wekker is gezet op 8 uur, maar ik ben iets eerder wakker. We hebben om half 11 afgesproken en we willen dus om half 10 uiterlijk in de auto zitten, het is ca 50 km. bij ons hotel vandaan. We moeten wel op tijd weg, want vandaag is een wielertour waar ook de weg langs ons hotel in is opgenomen en daarom is de weg van 10 tot 14 uur gesloten voor alle verkeer.

Het eerste deel van de tocht gaat over de super slechte autobaan. Smal met een belachelijk wegdek. Bij Pisalungo gaan we er af en dan volgt een mooie tour binnendoor in een zeer afwijkend landschap vergeleken met de omgeving waar wij zitten. Maar niet minder mooi. Als we er bijna zijn, komt het verkeer op de provinciale weg tot stilstaand en ook vanuit de tegenovergestelde richting komt geen verkeer meer. We kunnen niet zien wat er is gebeurd, de heuvel ontneemt ons zicht. Na een klein kwartier houd ik het voor gezien en zoeken we een alternatieve route, die ook heel mooi is.

Exact om half 11 heeft Marjon het hek voor ons open gedaan en rijden we het ons bekende terrein op. In december 2015 hebben we daar met Henk, Marjon, Rita en Johny oudjaar gevierd en natuurlijk wat dagen de omgeving verkend. De hangar is een verbouwde loods die met veel kunst en basic materialen luxe is opgebouwd en waarvan Rita en Johny een deel zelf bewonen. Het pand is eigendom van een Amerikaan die op Hawaï woont.

We drinken een koffie en bewonderen Tom, de kitten van de R&J, die zij ergens in de buurt hebben opgeduikeld. Wat een schatje. Na de koffie, als Rita en Johny terug zijn van het verlenen van service in één van de andere panden die zij beheren, gaan wij alle 4 achter Johny aan naar Montalcino, waar zij een project hebben gekocht dat moet worden gerenoveerd en dat een 3-tal appartementen gaat bevatten en een woning voor henzelf. Het is een groot terrein in de stad zelf met veel ruimte voor groen, maar het moet wel helemaal gerenoveerd worden. Een enorme klus.

Na de rondleiding lopen we naar boven naar het centrum (en dat is een hele klim, dus je moet niets vergeten hebben beneden, want als je boven bent is de koppakking wel lek!). Hier doen we een aperitiefje op het terras met een paar hapjes erbij, terwijl Rita thuis de lunch voor ons klaarmaakt. Direct voor onze neus verzamelt de Moto Morini oldtimer club de motoren die vandaag een tour door de omgeving maken. Prachtig gerestaureerd materiaal, waar ook een aantal geurende tweetakten tussen zitten.

Rita heeft een heerlijke lunch voorbereidt met als voorafje een ceviche van garnalen en inktvis met daarbij zelfgebakken broodsoorten, humus en een kikkererwten-salade. Alles pittig op smaak, heel lekker. Daarna krijgen we pasta met dubbel gedopte tuinboontjes en doperwten en natuurlijk veel verse kruiden. Een mousse à la chipolata met een mangosaus is het dessert. Niet te versmaden. Tegen 4 uur gaan we weer naar huis, nemen afscheid van poes Tom en natuurlijk alle anderen. Leuk om elkaar weer gezien te hebben en weer in de hangar te zijn geweest.

De terugweg loopt niet helemaal zoals voorzien, de navigatie kiest een andere route dan de heenreis en we komen uit bij een toegang tot de snelweg die afgesloten is. Dat betekent 2x6 kilometer omrijden op dezelfde autoweg. Maar ja, we hebben alle tijd. Als we thuiskomen, nestelen we ons bij het zwembad om te genieten van een windstille zwoele avond van de laatste zonnestralen en temperaturen achterin de 20C.

Tja, als je al zo goed hebt geluncht, dan hoef je ‘s avonds eigenlijk geen eten meer. Daarom neem ik vooraf de rivierkreeftjes met dikke pastabladen en Geke een brede tagliatelle met een ragout. Daarna voor haar een gegrillde kaas met een brunoise van groente. Ik houd het bij het sous-vide gegaarde rundvlees. Als witte wijn krijgen we een Lady F. voorgesteld, een eigengereide dame van het huis Fittipaldi, gemaakt van de locale Orpicchio-druif. Even wennen bij de kennismaking, maar als de wijn zich meer opent door de zuurstof, is het fantastisch.

De rode wijn wordt een Chianti Classico, wederom van het huis Monsanto, maar nu uit 2012, heerlijk op dronk. De eerste fles is kurk, maar de tweede is vol in de roos. Bij nadere beschouwing is Castello Monsanto een soort ‘B’ wijn van het hoog aangeschreven Il Poggio, die claimen de ‘echte’ Chianti uitgevonden te hebben. Ik neem nog een chocoladedessert met rood fruit na. Morgen wordt een rustdag aan het zwembad, voor we de grote reis naar huis aangaan.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen