Vandaag staat Siena op de agenda. Een oude bekende, omdat we er in het verleden al een aantal keren zijn geweest, zowel met Betty en Ruud als met Henk en Marjon. Maar oude liefde roest niet en we worden niet teleurgesteld. Het lukt om heel dicht bij het centrum te parkeren, één steile straat omhoog en we staan in de winkelstraat die de eerste ring vormt rondom het Piazza del Campo. We slenteren op ons gemak door de straatjes, snuffelen in een aantal winkeltjes, maar zonder resultaat.

Aan het Piazza del Campo strijken we neer voor koffie en water en natuurlijk om mensen te kijken. De ranke toren met zijn één-wijzer klok is een herkenningspunt, dat we ook vanuit ons hotel denken te kunnen onderscheiden, zeker ‘s avonds. Het indrukwekkende plein met zijn komvormige lay-out doet ons iedere keer afvragen, hoe ze hier paardenrennen Il Palio organiseren in de maand juli. De komvorm is duidelijk, maar er zit aan één kant een fontein, die de ronde vorm onderbreekt. Het is te complex om te beschrijven, hoe de race in zijn werk gaat en wat de achtergrond is, dus lees hier meer:
https://www.toscanetips.nl/blog/il-palio-siena

Op de heenweg zijn we al langs de Duomo gelopen en de rijen die daar staan, voor zowel de Dom als het museum, zouden ieder weldenkend mens doen vluchten en dat doen we dus ook. Tegen half 1 gaan we weer op weg naar de auto. Volgende bestemming is een wat minder bekende Toscaans erfgoed: L’ Abbazia di San Galgano. Een abdij, die tussen 1218 en 1288 is gebouwd door de Cisterciënzers, die door heel Europa hun heiligdommen hebben gebouwd. Het complex is vervallen, er zit geen dak meer op, maar desalniettemin is het indrukwekkend en van een ruwe schoonheid.

Voor de de abdij bezoeken, nemen we een lunch bij de azienda agriturismo waar we op het zelfbedieningsterras een sandwich van droog brood met gedroogde ham en kaas laten maken. Ik snap nu wel waarom de Italianen geen genoegen nemen met een broodje kaas, want het vers gesneden brood was niet te hachelen, zo droog. Maar goed, het kostte weinig en een goede Nederlander wordt daar blij van. Om de abdij e mogen bezoeken moet we onze Green Card QR code laten scannen.

Na de abdij lopen we nog heuvelopwaarts naar een kapel, waar een zwaard in een steen geklonken zit. Een edelman heeft geprobeerd het zwaard er met kracht uit te trekken, waarbij hij beide armen heeft gebroken en daarna door de wolven werd opgevroten. Daar zitten nu nog mensen voor te bidden, net iets te veel voor mijn smaak. We rijden nog door naar een dorpje dat tot hetzelfde gebied hoort en dat hoog op de heuvel gelegen is. De weg er naar toe had een onbegrijpelijke waarschuwing en inderdaad, op de laatste 50 meter zijn ze aan het asfalteren en kunnen we zo’n 300 meter achteruit rijden voordat we kunnen keren.

Eenmaal aangekomen in Chiusdino, blijkt het dorpje inderdaad op de top van een forse heuvel te liggen en omdat het licht gaat regenen, gaat de temperatuur ook onderuit naar 22C. In combinatie met de harde wind is dat geen succes, dus na een korte rondwandeling warmen we weer op in de auto en gaan terug naar ons vakantieadres. De temperatuur stijgt al rap weer naar 30C en dat om 17 uur, dus nog lekker even nazonnen bij het zwembad.

Diner is om 8 uur in het restaurant, we worden getrakteerd op wederom een prachtige zonsondergang. Poëtisch! Een schraal maansikkeltje is een extra dimensie. Vooraf een huisgemaakte dikke pasta met een garnituur die aan carbonara doet denken. Daarna doet Geke mij een plezier om mee te doen met bistecca Fiorentina, een soort enorme T-bone. Super vlees. We laten de wijnkeuze over aan de eigenaar en die serveert bij het voorgerecht een Malvasia de Toscane. Bij ons vleesje komt hij op de proppen met een Castello de Monsanto 2018, een Chianti Classico Riserva DOGC, met een erg lelijk etiket maar een prima inhoud. We sluiten af met semifreddo van noten.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen