We hebben om half 9 afgesproken voor het ontbijt. Voor die tijd ga ik nog even zwemmen om de spieren los te maken en het brein te ontdooien. Het ontbijt is prima in orde, alles wordt vanuit het buffet aangegeven, dus niets zelf pakken. We besluiten om vandaag in zuidelijke richting te gaan naar het Odenwald, om variatie in het landschap te hebben opzichte van de Spessart.

Na de eerste kilometers is er een tankstation, wel zo handig, want we zijn bijna leeg na gisteren. Met een volle buik gaan we dus op weg voor een dagtocht van ca. 240 kilometer. Er hangen zware wolken boven onze kop, maar na een uurtje breekt de lucht helemaal open. Dat ziet er goed uit, al wordt er in de middag nog wel regen verwacht. In het Odenwald valt het op, dat de hellingen wat steiler zijn en ook de dalen smaller. Dat betekent dus dat we soms een beetje verrast worden (in positieve zin) met haarspeldbochten als we naar boven of beneden gaan. Het landschap is verrassend mooi, met veel groen, afgewisseld met prachtige vergezichten. Sommige delen van de route lopen over heuvelranden met een prachtig uitzicht naar 2 kanten.

Het is echt genieten, maar op maandag zijn veel restaurants dicht en kunnen we moeilijk een plekje vinden voor de lunch. Uiteindelijk vinden we een Bäckerei die auf hat, waar we een Streuselkuchen scoren en een grote beker koffie. De serveerster is een echte pretletter, ze vind haar werk vast leuk. We nemen onze veroveringen mee naar buiten en lopen de verwaarloosde tuin in naast het pand, waar onder de kersenboom een bankje is. Kuchen eten en koffie drinken. De pretletter is gepromoveerd tot azijnpisser, want na 10 minuutjes komt ze naar buiten om ons weg te sturen, want de ‘ Garten ist wegen Corona nicht geöffnet’. Zak d’r lekker in😷!

We gaan over de Neckar in Hirschhorn, een klassiek dorpje met veel vakwerkhuizen en een kasteel met dezelfde naam, waar wij al 2x op de terugweg hebben gelogeerd. Het kasteel ligt heel hoog op een vooruitstekende rots, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op scherpe bocht die de rivier hier maakt. Als we het volgende dal inrijden, worden we getrakteerd op zwarte wolken en inderdaad niet veel verder komen dikke druppen naar beneden. We kunnen net op tijd schuilen onder het overstek van een boerderij. We krijgen later toch nog een klein beetje regen. Het mag de pret niet drukken.

Op de terugweg is de afrit die we moeten hebben om over de Main te komen afgesloten door de brandweer. Het lijkt op een vet ernstig ongeluk. Maar helaas zijn bruggen niet zo breed gezaaid en moeten we zoeken naar aan alternatief, wat in dit geval niet zo goed uitpakt. Uiteindelijk komen we na veel omzwervingen weer op dezelfde plek terecht, waarna we de rivier oversteken en de laatste kilometers naar ons hotel overbruggen.

Iets na vieren zijn we terug. We maken ons op om naar het zwembad te gaan, waar we helemaal alleen zijn en onze klievende banen trekken. Om kwart over 5 zitten we op het terras om het vocht enigszins aan te vullen. We kiezen er voor om toch binnen te eten. Vooraf een gerookte makreel met een kruidensausje en sla, daarna een rinderbruhe met fijne groente, gevolgd door een dunne plakjes runderhaas met een pepersaus, begeleid door rozemarijn-aardappeltjes. Erg lekker. De Shotfire Shiraz 2016 uit Australië is een goede begeleider van dit gerecht. Als dessert een panna cotta van lavendel met daarbij capuccino-ijs. Een traktatie.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen