Dinsdag 4 september

Om half 7 gaat de wekker, want we willen om half acht in de auto zitten richting Valkenswaard om Betty en Ruud op te pikken. Dat lukt ook prima, want om half acht rijden we de oprit af en posten nog even een verjaardagskaartje voor de kleine vos. Al bij Wijchen staan we in de eerste file, tot Ravenstein kost al minstens een kwartier. Bij Eindhoven staat ook de buitenring helemaal vast, dus we nemen de binnenring om via Eersel naar Valkenswaard te rijden. Dat scheelt veel tijd en uiteindelijk zijn we om kwart voor 9 op onze bestemming.

Na een koffie vertrekken we om via Roermond langs de linkerkant van de Rijn de A61 tot Mannheim te rijden. Dat lijkt een goede keus, want de andere autobahn via Frankfurt heeft veel stau, met name bij de baustellen. We rijden lekker door, geen files en lunchen langs de autobahn, wat kwalitetief gezien geen tegenvaller oplevert. Tegen 15 uur parkeren we de auto in Rothenburg ob der Tauber, een middeleeuws stadje met veel vakwerkhuizen. We slenteren door de straatjes en ontdekken een reusachtige winkel vol met kerstspullen en dan gaan sommige mensen uit hun dak. Tja, dan weet je het wel.

Na deze onvergetelijke ervaring zoeken we een terrasje op, om originele Rothenburger Schneeballen te eten en koffie te drinken. De schneeballen zijn ongeveer zo groot als een softbal, gemaakt van een luchtig deeg dat met veel ruimte ertussen tot een bal is gemaakt, daarna gevuld met bijvoorbeeld marsepein of noten en vervolgens overgoten met witte of bruine chocolade. Enorm heftig, niet alles komt op. Tegen half 5 zitten we weer in de auto en rijden de laatste 180 kilometer deels binnendoor naar Bad Gögging.

Het Marc Aurel Hotel is in de openbare ruimten enorm kitsch ingericht in Romaanse stijl, wat je niet zou verwachten van een mode designer. Maar uiteindelijk komen we tot de overtuiging, dat de naam Marc Aurel afgeleid is van Marcus Aurelius, de Romeinse veldheer en dan klopt het verhaal weer een beetje. Maar of het mooi is......

De overige faciliteiten in het hotel zijn prima, met een groot welness center en een buitenbad van 50 meter. We vieren de oudejaarsavond van Betty in het restaurant, waar we het buffet overslaan en à la carte eten. De runderbouillon is bremzout en de ravioli die er in zit is keihard. Geen lekkere binnenkomer, we sturen het dan ook terug, maar het resultaat daarvan is nog niet hoopgevend. Echter de vis en het vlees van het hoofdgerecht is heerlijk, evenals de wijn overigens. Tegen half elf nog een afzakkertje in de bar en dan naar ons nest.

Woensdag 5 september
Vroeg op om nog even te zwemmen en op tijd te zijn voor het versieren van de ontbijttafel en de stoel van Betty, je wordt tenslotte maar één keer 65! Overstelpt door appjes en allerlei goede wensen lukt het ons om tegen 11 uur weer in de auto te zitten. Aangezien we verwachten dat er veel file staat rond München, besluiten we binnendoor te rijden via Landshut, Traunstein richting Grossglockner. Het eerste deel is niet zo bijster interessant, maar ondanks vrachtverkeer dat tegen de helling op kruipt, maken we goede vorderingen. Een kwestie van in de sportstand en het gas erop.

We lunchen bij een soort grote hütte, waar de hele familie in het bedrijf mee lijkt te werken en we buiten op het terras een aantal lichte gerechten kunnen nuttigen. Niets mis mee. We arriveren bij de Mautstelle en beginnen aan de eerste klim. Als we boven op de Gossglockner zijn, slaan we de Kaiser Frans-Josefs Höhe maar over en beginnen aan de afdaling richting Lienz. Altijd weer indrukwekkend, zo'n bergpas en van tijd tot tijd wordt het erg rustig achterin “Poe, hoog hé!”

Iets voor half 7 checken we in bij Hotel Forelle en spreken af dat we elkaar tegen half 8 beneden treffen voor een drankje. Dat geeft ons de tijd om wederom de tafel te versieren, want daar kunnen we geen genoeg van krijgen. De bloemen die we voor Betty hebben besteld staan netjes klaar op de kamer en het is een mooi boeket. Ook de champagne staat al koud op het terras en als we aan het nagerecht toe zijn, wordt het licht uitgedaan en komt de bestelde verjaardagtaart binnen met daarop een vuurfontijn. Een mooie afsluiter van een verjaardag.

Donderdag 6 september
Onze kamers liggen aan de meerzijde van het hotel en als we de gordijnen opengooien is het nog een beetje heiig, maar de zon wint aan kracht en komt er al snel door. We ontbijten buiten in het zonnetje op het terras dat zweeft boven het water van de Millstätter See. Na het ontbijt nestelen we ons in het zonnetje op het grasveld aan het meer. Het is best wel warm en een duik in de See is dan zéér verfrissend. Ruud houdt het bij het lekker warme binnenbad.

Tegen 13 uur nemen we een koffietje op het terras en gaan dan direct maar door voor de lunch. Lekker spaghetti met grote garnalen, een flesje rosé uit Burgenland erbij, fantastich uitzicht over de See, wat wil je nog meer? Er bouwen zich toch wat wolken op links en rechts en als we klaar zijn met de lunch, valt de eerste donderklap. We nestelen ons op ons balkon en zien de buien van 2 kanten naar elkaar toe komen en daaruit valt dan de regen. Gelukkg niet te lang, want tegen een uur of half 6 “roken” de bossen alweer. Maar sommigen van ons maken dat al niet meer bewust mee, omdat de luikjes dicht zijn gevallen.

Het diner is 's avond weer helemaal prima. Voor de mannen een stoofvleesje, voor de dames een vegetarische pasta als hoofdgerecht. Lekkere wijntjes erbij, nog een afzakkertje in de bar en dan lekker slapen. Voor morgen spreken we af om rond half 10 te ontbijten en daarna een dagtocht te maken naar Velden aan de Whörtersee.

Vrijdag 7 september
We kunnen lekker buiten ontbijten in een omfloerst zonnetje. We rijden daarna eerst in Millstatt naar de bouwlocatie van het appartement van een collega van Geke. Hele luxe appartementen met een fantastisch uitzicht over het meer vanaf ongeveer een 150 hoogte, over alle bebouwing heen. Ziet er prachtig uit, alhoewel het nog in aanbouw is. Vervolgens rijden we via hartje Villach (de weg richting Velden is opgebroken), met daardoor enige vertraging, richting Velden.

Het is dus werkelijk het Harley weekend in Velden, wat betekent dat er duizenden motoren vanuit heel Europa, met hun extravagante berijders, in een wijde cirkel rond het episch centrum Velden zijn neergestreken. De hoeveelheden tattoos, grijze sikken, leren kleding, bijzondere laarzen en vogels van diverse pluimage met dito uitmonstering zijn ontelbaar. Het kabaal van de stapvoets rijdende hardcore HD-fans is oorverdovend, het kleine rustige stadje is overlopen door de meest bijzondere speciale uitvoeringen van het motormerk Harley Davidson. Een ieder heeft daar zijn eigen beleving bij, zal ik maar zeggen.

We lopen vanaf de Casino parking richting de zuidoever van het meer, maar natuurlijk niet zonder een paar modezaken te bezoeken. Daarna lopen we verder richting het hotel waar Betty en Ruud pakweg 6 jaar geleden hebben gelogeerd en zoeken een restaurant aan het water uit, waar we lunchen. Na de lunch pakken we de auto en vervolgen onze tocht langs de noordkant van het meer, om via de zuidzijde weer riching Millstatt te gaan. We maken onderweg nog een stop bij Maria Wörth om even het kerkje te bekijken dat op een landtong ligt en scharrelen vervolgens binnendoor om weer naar Villach terug te keren

Als we de tunnel uitkomen regent het behoorlijk en besluiten we een andere stop onderweg maar over te slaan. Via de noordoever van de Millstätter See zijn we tegen 5 uur weer in het hotel. Een beetje luieren en lezen (het is inmiddels droog) op het balkon. Om 7 uur een aperitief in de bar en daarna wederom een voortreffelijk diner met dito wijnen, goed genoeg om bijtijds het licht uit te laten gaan. Morgen belooft een mooie dag te worden, dus de geplande relaxdag landt helemaal goed.

Zaterdag 8 september

Het wordt inderdaad een mooie dag en we blijven bij het hotel. Na het ontbijt zoeken we een plekje op de Liegewiese, direkt aan het meer. Een beetje zwemmen (in het meer, sommigen in het binnenbad), lezen, luieren en genieten van deze fantastische nazomerdag. Tegen half 1 pakken we de boel bij elkaar en huren een fluisterbootje voor een rondje over een deel van het meer. We varen een uurtje en zien de beide oevers in de omgeving van Millstatt. Het hele meer (13 km.) is veel te groot voor zo’n bootje, een uurtje is wat ons betreft genoeg.

We lopen nog even het dorpje in om een restaurantje te zoeken, maar landen uiteindelijk op het pleintje bij de pizzeria. In de middag luieren we nog lekker en zien elkaar weer om 7 uur voor het aperitief en het uitstekende diner. Een lekkere rustige dag, moet kunnen.

Zondag 9 september.

Vandaag staat de Nockalmstrasse op het programma. Deze bergweg loopt door het afwisselende Nockalm gebied, is 34 km. lang en eindigt op de Turacher Höhe. Om bij het mautstation te komen, van waaruit onze route begint, rijden we ook nog een heel stuk binnendoor over prachtige kleine (motor) weggetjes. We betalen de entree van € 36 voor een auto en meanderen de berg omhoog naar ruim 2000 meter hoogte, een route die prachtige vergezichten biedt en dicht bij de boomgrens komt. Er zit nog een tweede pas in de route en na diverse fotostops komen we tegen 1 uur aan op de Turacher Höhe, een hoogvlakte, ingeklemddoor steile bergen met daarin een klein liefelijk meertje.

We kiezen het terras bij het Romantik Hotel Jägerwirt om koffie te drinken en vervolgen daarna onze reis naar ons hotel, waar we iets na 2 uur op het terras neerstrijken voor de lunch . Het weer is nog steeds prachtig, een graadje of 25 en vrijwel strakblauw. Een luiermiddag volgt, waarbij er niet wordt gezwommen, omdat er heel veel houtsnippers en andere rommel via de beek naast het hotel het meer op drijft en dat is niet bepaald uitnodigend. Daarna volgt de gebruikelijke routine van drankjes, eten en wijntjes. Een mooie dag.

Maandag 10 september
Onze uitstap gaat vandaag naar Klagenfurt. We kiezen ervoor om via de autobahn te rijden, omdat we uit eerdere ervaring weten, dat de route via Velden gestremd is en veel extra tijd kost. We parkeren in hartje centrum in een parkeergarage met Amsterdamse prijzen, maar goed, we rollen direct het stadshart in. Mooie grote gebouwen met veelal een haast barokke opsmuk op de gevels, leuke winkeltjes, zowel voor kadootjes als voor kleding.

We lunchen bij het Landhaus met zijn twee karakteristieke torens, lekker in de schaduw met zicht op het drukke plein vol voetgangers. Aangezien het net na drieën is als we klaar zijn, is het voorstel om kasteel Hochosterwitz te bezoeken, dat op zo'n 25 kilometer van Klagenfurt op een enorme rots is gebouwd. Het aanzicht van het kasteel op de solitaire rots in het landschap is zo mogelijk nog indrukwekkender dan in de reisgids is omschreven. Er loopt een soort liftcabine over een steile rails naar boven, een tocht die niet voor eenieder van ons is weggelegd. Geke en ik gaan wel naar boven en genieten van het adembenemende uitzicht en verwonderen ons erover, dat in de 15e eeuw het bouwwerk eigendom werd van de Khevenhüllers en er is gestart met de aanleg van dit imposante bouwwerk. Het is nog steeds familiebezit en dat is natuurlijk heel uitzonderlijk. Met het oog op het gevaar van de inval van de Turken is de burcht voorzien van 14 poorten, welhaast onneembaar.

Op de terugweg is het nog even nostalgie opsnuiwen bij de camping in Dellach, waar de familie Flierman zo'n 50 jaar geleden heeft gekampeerd. De Oh's en Ah's en Kijk nou dan's zijn dan ook niet van de lucht en natuurlijk draait Whatsapp overuren. Tegen half 7 zijn we weer in ons hotel en volgt het gebruikelijke ritueel.

Dinsdag 11 september
Het is beloofd dat het een warme dag wordt en we besluiten om een luie dag in te lassen. Het enige waar we ons zorgen over moeten maken is waar we willen gaan lunchen. Dat wordt uiteindelijk op het terras bij Lindenhof, een restaurant dat is ondergebracht in de buitengebouwen van de abdij van Millstatt. Ondanks dat je aan de weg zit, is het terras best knus. Als we aankomen, is er geen 4-persoonstafel meer beschikbaar, maar een bejaarde ZZ-topper is bereid om zijn tafel te verruilen, dus we betalen zijn koffie, lijkt ons een aardige geste.

Een biertje uit een grote kruik met een handvat uit de eigen brouwerij gaat er in als Gods woord in een ouderling, maar dat mag ook wel met kloosterbier. Nog een lekker ijsje na, geserveerd door een Nederlandse dame die al jaren in Oosterijk werkt, ze staat althans op de website van het restaurant. Na de lunch zwemmen, luieren en lezen en daarna de opmaak voor het diner. Vreemd is, dat er geen bediening op het terras is, maar wat later blijkt is dat de hele familie met de eigenaren van het hotel aan het dineren is en dat vraagt alle aandacht van de bediening. Hmmm?

Woensdag 12 september
's Morgens zijn we redelijk op tijd wakker en pakken alvast onze bagage in. Tegen de gewoonte in wordt er niet meer 's morgens in het meer gezwommen, er zijn nu andere prioriteiten. Na het ontbijt stampen we alle bagage achterin en zijn tegen elven onderweg naar Hofstetten im Bayrischen Wald. We kiezen voor gedeeltelijk binnendoor-routes, waarbij we vooral München willen mijden. Over de Tauern pas via de Traunsee, waar we lunchen, richting Passau en vandaaruit de A6 omhoog richting Regensburg. We komen nog langs een ernstig ongeluk met een motorrijder aan de andere kant, compleet met meerdere trauma-heli’s en veel andere hulpvoertuigen. Niet goed.

Bij Regensburg lopen we toch in de file, maar de zuid- en oostring van de stad bieden uitkomst, dat scheelt naar schatting zomaar een kwartier. Iets na zessen arriveren we bij Landhotel Birkenhof, dat op afstand al zichtbaar is en indrukwekkend tegen de glooiende helling is gebouwd. We hebben allebei een prachtige kamer en het eten is 's avonds van sterrenniveau.

Donderdag 13 september
Het ontbijt is fantastisch, wat een keuze en wat een goede service. Aanstaande zondag is er in het hotel een internationaal culinair evenement met een aantal topkoks uit meerdere Europeese landen, waarvoor we in eerste instantie, bij de reservering, voor hebben bedankt. Maar na de ervaring van gisteravond hebben we een beetje spijt en proberen alsnog te boeken, maar helaas. Dan maar op de wachtlijst.

Om toch onderdak te vinden voor het diner van zondag, selecteren we een aantal restaurants in de omgeving waar we gaan kijken. Het is toch zwaar bewolkt en er valt een drupje regen, dus waarom niet? Niet zo'n succes, want ondanks dat één van de restaurants een Michelin ster heeft, vinden we alles wat we zien nogal shabby en rommelig. Dus maar naar Schwandorf voor wat meer keuze. Daar vinden we wel een aantal aardige Italiaanse restaurants, we reserveren niets en laten het er maar op aan komen. Weer in het hotel de wellness in en daar lekker genoten van de prima faciliteiten. 's Avonds weer prima gedineerd met lekkere Italiaanse rose (eigenlijk een witte wijn, inside joke) en een Zweigelt voor de boys bij de kip.

Vrijdag 14 september
De ochtend begint mistig en het is slechts 13 graden. Vandaag staat Regensburg op ons programma, dus een extra trui mee en op pad. We parkeren dicht tegen het centrum en als we in een winkel weer naar buiten lopen, verrekt Betty een spier in haar heup. Au! We strompelen nog wat verder, maar het wordt al gauw terrasjeswerk en een gesplitst gezelschap, want het lukt echt niet, ondanks de crème uit de apotheek, voor Betty om mobiel te blijven. Geke en ik maken nog een rondje langs de bezienswaardigheden en als Ruud en ik de auto gaan halen, loop ik met hem ook nog een straatje door naar de bekende brug, want die mag je niet missen.

We pikken de dames op om de loopafstand te beperken en verlaten tegen 15.00 uur Regensburg om naar Donaustauf te gaan, waar koning Ludwig 1 van Bayern rond 1840 een kopie van het Parthenon in Athene heeft laten bouwen met een tweehonderd-tal bustes en plaquettes van wetenschappers en andere cultuur-bijdragers van wat destijds als Duitstalige wereld werd beschouwd, dus inclusief Nederland en België. Er staat ergens een steen met een inscriptie die de bedoeling van het bouwwerk uitlegt (verdraagzaamheid, één wereld voor alle gezindten etc.), hoe totaal anders kan deze opvatting een 80-tal jaren later een compleet andere wending krijgen!

Maar genoeg daarover. We stoppen Betty vol met Diclofenac en spreken om 18.45 af voor een drankje. We dineren weer voortreffelijk met als begeleiders een Lugana en daarna een Montepulciano om alles te complementeren. Erg goed. We slaan de pianist in de bar maar over, sommige traktaties moet je aan je voorbij kunnen laten gaan, toch? Goede nieuws is, dat er voor zondagavond plaats is voor het internationale culinaire evenement. Ik ben benieuwd, wees voorbereid op een aparte 'katern' over eten en drinken op zondag!

Zaterdag 15 september
Aangezien het mooie weer nog niet is gearriveerd, besluiten we om na het ontbijt naar Amberg te rijden, een klein plaatsje op 30 km. van ons hotel. We lopen rond in het gezellige plaatsje, het lopen gaat Betty inmiddels beter af. We maken een klein rondje om ‘de bril van Amberg' te bekijken en verder genieten we van het mooier wordende weer. Na een koffietje op het terras pakken we de auto weer naar ons hotel, waar we tegen kwart voor 2 op het terras gaan zitten voor de lunch. Het weer werkt nog niet helemaal mee, er zijn meer wolken dan blauw, maar dat mag de pret niet drukken. We kiezen gerechten van de kleine kaart en de keuken bewijst zelf maar weer eens, waarom zij een Michelin ster verdienen. Top!

Geke gaat om kwart voor 3 naar haar afspraak voor een Lomi-Lomi massage van 90 (!) minuten, een techniek die uit Hawai schijnt te komen. Betty heeft voor dinsdag een afspraak voor haar keuzebehandeling en ik heb voor hetzelfde gekozen als Geke (kan ik het altijd nog omboeken naar iets anders als het te erg is) en ik ben dinsdag aan de beurt.

Zondag 16 september
De route gaat vandaag omlaag in zuidelijke richting naar het hart van het Bayrischer Wald. We zijn tot de conclusie gekomen, dat de streek waar wij zitten, nèt buiten het Bayrischer Wald valt en eigenlijk hoort bij het Oberpfälzer Wald. Vandaar ook dat het in de omgeving van het hotel vlakker is en minder bebost dan verwacht. De tour gaat ondere andere naar Zwiesel en alle plaatsen die eindigen op -au, zoals Frankenau en Spiegelau. De natuur is adembenemend mooi, met prachtige wegen en geen vrachtverkeer. De zegen van de zondag.

In Zwiesel bezoeken we het museum met Zwiesel glaswerk, maar ook veel informatie over de manier waarop de glasindustrie zich heeft ontwikkeld. Leuk gedaan met veel voorwerpen, filmpjes en maquettes. Er is ook nog plaats ingeruimd voor lokale fauna, wat resulteert in nagebootste woonomgevingen van opgezette dieren als beren, lynxen, allerlei vogels en jawel, een hele vossenfamilie. Omdat het zondag is, zijn er geen winkels open om glaswerk te kopen, waar we in de auto overigens helemaal geen ruimte voor hebben. Mooi zo! Tegen 17.00 zijn we retour in het hotel en gaan we ons opmaken voor het culinaire event van vanavond.

Erste Europa’s Genusszirkel
Dat is de naam van het culinaire evenement van de zondagavond. Vijf sterrenkoks, samen goed voor 8 Michelinsterren en 70 punten Gault Milau, staan deze avond voor ons klaar om de meest prachtige gerechten te serveren. Bij ieder uitgiftepunten van de chefkoks staat ook een wijnbouwer uit hun omgeving, die de verschillende bijpassende wijnen levert. Chefs uit Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Tsjechië maken hun specialiteiten voor het diner en daarna voor de nagerechten.

De rode loper ligt uit. Er wankelen kittige hakjes, zilveren gympen, bloemige glitterschoenen en opgerolde mannenbroeken zonder sokken over de loper het hotel binnen. Terwijl iedereen zich tegoed doet aan de rosé schuimwijn van één van de deelnemende wijnhuizen, is het een kwestIe van zien en gezien worden. Een bonte verzameling van zéér belangrijke mensen, die naarmate de avond vordert steeds meer van hun ware aard laten zien. Daarom zitten wij op het terras en aanschouwen het bonte gezelschap, dat elkaar al luchtkussend verwelkomt.

Na de verplichte groepsfoto van alle keukenmedewerkers volgt er een introductie van alle contribuanten aan het festijn, dat bijna niemand overigens kan verstaan, omdat het geluid slecht is en er plat Bayrisch wordt gesproken. Niet dat er veel mensen zijn die zich interesseren voor de gegeven informatie, want het gaat toch ook om vullen en wegspoelen, zal ik maar zeggen. Tot die categorie behoren wij natuurlijk niet.

Als de uitgiftepunten zijn geopend, serveren de chefs hun creaties en die zijn onverminderd indrukwekkend. Ook de wijnen maken indruk, waarbij wel gezegd moet worden, dat de rode wijnen onderbelicht zijn, alleen een Blaue Portugieser uit Alto Adige. De pakweg 250 gasten verdelen zich over alle restaurants en terrassen die het Birkenhof rijk is en dat werkt wonderbaarlijk goed. De Zwitserse chefs staan in de keuken voor het vergadercentrum, de Oostenrijker staat in de grote keuken, onze ‘eigen' chef staat in een geimproviseerde ruimte om het hoofdgerecht te serveren, kortom, om je kostje bij elkaar te scharrelen, moet je aan de wandel.

De gerechten zijn verfijnd, ondanks het grote aantal bezoekers, dat meer dan 250 bedraagt. Wij vinden het een heel geslaagd evenement, hebben ons kostelijk vermaakt en lekker gegeten, kortom iets dat we niet snel zullen vergeten. Moe maar tevreden zonderen we ons tegen 22.30 af in onze eigen kwartieren en laten de feestgangers verder hun gang gaan.
's Morgen pik ik nog een champagneglas op uit de tuin en kan de barman ons vertellen, dat de die-hards tot half 6 's morgens zijn doorgegaan.

Maandag 17 september
Vandaag is het een rustdag die we bij het hotel gaan doorbrengen, evenals morgen overigens. Het weer is prachtig en de temperaturen gaan in de loop van de dag richting de tweede helft van de 20 graden. Lekker liggen en lezen bij het buitenzwembad in de najaarszon, lunchen op het terras en daarna klaarmaken voor wederom een voortreffelijk diner, dat we buiten kunnen genieten. We vinden onszelf geluksvogels.

Dinsdag 18 september
Hei ziet er weer uit als een prachtige dag. De voorspellingen geven 27C en die krijgen we ook! Na het ontbijt richting het zwembad, met uitzondering van mijn persoontje, ik heb een Lomi-Lomi massage geboekt om half 11. Terwijl de anderen genieten van het mooie weer wordt ik anderhalf uur afgebeuld. Deze massagetechniek is van oorsprong Haïtiaans en heeft behalve massage met onderarmen en ellebogen, ook nog strekoefeningen in het programma. Lange banen trekt de masseur, door zijn armen onder mij door van de kuiten naar mijn schouders te wrijven, terwijl ik op mijn rug lig. Helemaal top!

We luieren en zwemmen wat, ik luister lekker naar Joe Walsh en voor je het weet is het tijd om een lunchje te pakken. Na de lunch scheiden onze wegen; ik ga even een tukje doen op ons balkon (dan stoor ik niemand met mijn snurkjes), Geke bij het zwembad en Betty en Ruud op hun kamer. Na een klein slaapje gebruik ik de tijd om naar één van de meertjes te lopen waar we al een week op uitkijken. Terug is een pittige wandeling, want dan gaat het bergop.vanavond nog een laatste keer genieten van het voortreffelijke diner. Morgen vertrekken we na het ontbijt en we hopen vóór 1800 in Beuningen te aijn, nadat we eerst Betty en Ruud in Valkenswaard hebben gedropt.

Het zit er op, dit was de laatste update!

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen