We zijn om half negen wakker. De vieze smog is gelukkig verdwenen en het ziet er zonnig uit. De brullende airco kan uit en we gaan vol goede moed naar het ontbijt. Heel bijzonder. Grote koelkasten, koffiemachines, heetwaterkokers, toasters, voorgekookte eieren in de koelkast, die je, nadat je ze hebt doorgesneden, in de magnetron kan opwarmen. Alles met plastic bestek, enorme groentelade vol met cupjes smeerkaas en ga zo maar door. Wat nog meer bijzonder is, zijn de gasten die aan het ontbijt zitten. Beleefd gezegd, van alle soorten pluimage. Er staat niet voor niets in koeienletters bij de entree dat alle etenswaren ter plaatse moeten worden genuttigd.

We melden ons af en vertrekken richting Whistler voor ons bijgeboekte nachtje. Highway 24 en 97, wat onze scenic route had moeten zijn, is afgesloten als gevolg van de bosbranden, bij caribou town Clinton is de weg afgesloten. We moeten dus via Kamloops naar onze bestemming. Het eerste stuk is supersaai en bovendien vergeven van de rook, zodat we de luchtinlaat van de auto noodgedwongen moeten sluiten. Wat ons verbaast is de relatieve armoede die we onderweg zien. Campers waarin wordt gewoond, omgeven met troep, huizen met veranda's die volgepakt zijn met allerlei rotzooi, gewoon niet fraai.

Kamloops is ook zo'n mottige stad, wat wellicht ook versterkt wordt door de rook en het matige zicht. Na Kamloops komen we langs het gelijkgenaamde meer, dat op ca. 300 meter afstand van de weg ligt: het is helemaal niet te zien! We lunchen in Lillooet, een schattig gehuchtje waar we op het terras zelfgemaakt brood eten met daarbij een mocca, wat een combinatie van koffie en chocolademelk blijkt te zijn. Na de lunch volgt een prachtige route, waarbij we ons vergapen aan de goederentreinen, die door de bergen kruipen. Sommige zijn welhaast twee kilometer lang en hebben meer dan 300 wagons.

We zijn mooi op tijd in Whistler, een voormalig Olympisch wintersportdorp, dat er mooi uit ziet. Ons Pan Pacific hotel is helemaal in orde en we kijken vanaf onze kamer uit op de liften die omhoog gaan naar Mount Whistler. Een levendig uitzicht op het einde van de pistes voor mountainbikers, die in grote stofwolken naar beneden komen op speciaal voor bikers geprepareerde routes. Knap hoe je een alternatieve bron van inkomsten kunt genereren naast het wintersporten en daarmee een extra seizoen creeert met inkomsten. We zijn best wel vermoeid van de langzame 450 kilometer (zie katern 'Het Nieuwe Rijden, volgt nog) en zetten het drinken van een drankje om in een diner bij de spaghetti-hut en liggen vroeg in ons bed.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen