Dag 4 donderdag 31 augustus
We worden wederom op tijd wakker op het moment dat de zon net boven de bergen uit piept. De lucht is flink opgeklaard, de bruinige smog is weg. Het lijkt een mooie zonnige dag te worden, met hier en daar wat vrolijke wolkjes. Na het ontbijt, waarbij we nu goed zicht hebben op het meer en de gletscher, wordt de bagage in de auto geladen en doen we een laatste poging om Lake Moraine te bezoeken, maar de weg is nog steeds afgesloten.

Dan maar op weg naar Jasper. We verlaten Icefields Parkway (93) al na een paar kilometer om een uitstapje te maken naar Emerald Lake en Natural Bridge in het Yoho NP. Emerald Lake maakt zijn naam helemaal waar, het meer is smaragdgroen en omzoomd door naaldbossen, beeldschoon. We maken een korte wandeling en stappen daarna weer in de auto om een stop te maken bij Natural Bridge.

Dat is een fenomeen! Aan de linkerzijde komt de rivier gemoedelijk aangestroomd, om vervolgens in een soort centrifuge te verdwijnen en omlaag te storten in een wolk van waterdamp. De opening, die in honderdduizenden jaren is uitgesleten, gaat onder een boog door, die een natuurlijke brug vormt boven al dit geweld. Prachtig!

We rijden dezelfde weg ongeveer 25 kilometer terug en slaan dan westwaarts af naar Jasper. De 93 die we tot Jasper gaan volgen is erg mooi en biedt onderweg nog een paar stops die de moeite waard blijken te zijn. De eerste stop is Lake Peyto, waar je na een pittige wandeling op het uitzichtpunt komt vanwaar we aan de linkerkant de gletscher zien, die het smaragdgroene meer voedt, dat zich zo'n 400 meter onder ons uitstrekt. Wonderschoon, er waait een frisse wind vanaf de gletscher en dat alles op zo'n 2100 meter hoog.

We lunchen op de crossing die de overgang vormt naar Jasper NP. Het uitzicht op de bergen is indrukwekkend en het is helder, alle smog lijkt verdreven te zijn. Na 50 kilometer komen we aan bij de Athabasca Glacier, die zich genesteld heeft tussen 2 bergketens. De guided tour duurt 2 1/2 uur en aangezien het al na drieën is, moet dat morgen maar. We worden gewaarschuwd dat er die vrijdag een wielerronde op onze route wordt gehouden, die veel vertraging gaat veroorzaken, dus we besluiten, omdat het anderhalf uur rijden is enkele reis, de gletscher te laten voor wat'ie is.

Onderweg stoppen we bij de Sunwapta Falls en de Athabasca Falls; de laatste maakt het meeste indruk, niets ten nadele van de eerste, die ook prachtig is. De Athabasca rivier stort door smalle canyons met veel gedaver naar beneden om daarna breed uit te waaieren en zijn weg van 6200 kilometer te vervolgen en uiteindelijk in noord Alaska uit te monden in de Noordelijke IJszee .

De komende 2 nachten slapen we in de Fairmont Jasper Park Lodge, een enorm terrein aan het Beauvert meer met daarop blokhutten met hotelkamers. Het hoofdgebouw is een enorm grote en hoge berghut-achtig gebouw met natuursteen en gigantische open haarden. Allerlei wildtrofeeën hangen rondom, waarvan de bisonkop boven de haard het meeste indruk maakt.

We drinken een drankje op het terras, maar als de zon achter de wolken kruipt, gaan we toch maar naar binnen voor het diner. We bestellen tacochips als voorafje, de kelner raadt ons aan om een halve portie te nemen en zelfs die krijgen we niet op. De Pinot Gris Mission Hill uit Alberta doet het erg goed bij rest van de maaltijd, bij mijn vlees kies ik een glas Gran Reserva van Torres. We luisteren nog een poosje naar de overigens goede muzikant en dan is het toch echt tijd om de luikjes te sluiten.

Geschreven door Wim.en.Geke.reisverslagen