De laatste dag. De dag waarop we maar 1 taak hadden. Emily op een zo relaxed mogelijk manier van Malaga naar Apeldoorn brengen met zo min mogelijk overlast voor de rest van de wereld. Op papier een Mission impossible als je de blogs gelezen hebt, het is namelijk een dametje met een wil en dat is in een vliegtuig niet altijd zo gemakkelijk.

We hadden vannacht allebei niet geweldig geslapen, het was erg warm en ergens diep van binnen zit toch ook wel wat nervositeit. De wekker ging om kwart over 7 maar als echte mariniers waren we natuurlijk daarvoor al wakker. Emily niet… die nam het nog even van haar laatste dagje vakantie en sliep uit tot een uurtje of 8!

Het ontbijt bestond uit kwark met banaan. Geen luxe B&B ontbijtjes maar gewoon simpele kwark. Niks mis mee overigens want het was heerlijk. Goed, koffers gepakt, maagjes gevuld…. Vamos! Op naar de car rental en naar het vliegveld.

De auto inleveren ging super makkelijk en we waren binnen no time in de terminal van airport Malaga. Tja… wat een HEL! Alles is erg onduidelijk aangegeven en het was mega mega mega druk. Tranquillo leek het motto want niemand werkte er echt heel snel en de rijen waren echt zoals we nog nooit hadden gezien. We waren er 2,5 uur van tevoren hebben niets getreuzeld en toen we bij onze gate aankwamen…mochten we meteen boarden. We hebben dus zo’n 2 uur gedaan over het inchecken, security en naar de gate lopen.

Nu hoor ik de hersenen kraken, waarom zegt hij niks over Emily? 2 uur in een rij, dat moet een hel zijn voor zo’n kleine bijna dreumes. Nou ja, niet dus. Die chillde hem lekker in haar buggy en vond het allemaal wel prima. Koffers? Pap, fix dat ff. “Ja prinses”… sercurity check? Mam, fix dat ff. “ja schatje”… Tja, ze had het goed bekeken vandaag.

Het vliegtuig in was wel even spannend, maar dat was een bewuste keuze. We hadden namelijk een heus strijdplan om de vlucht zo goed mogelijk te overleven. We hadden geleerd uit onze eerste vlucht en we moesten dus zorgen dat ze tijdens het opstijgen een flesje had, en daarna lekker kon slapen. Dit lukte perfect, want de fles was weliswaar niet op de gewenste 37,3 graden, maar wel perfect getimed… en het slaapuurtje, dat was precies volgens planning na de fles.

En toen? Huilen… krijsen… gillen en zelfs zo erg dat de stewardess even kwam kijken wat er in GODSNAAM aan de hand was. Wat een hel.

Ow nee, niet Emily … Natuurlijk niet. Voor ons zat ook een gezin (een van de vele overigens) met een kleintje van 1,5 dat vanaf opstijgen tot en met landen alleen maar heeft zitten gillen en krijsen. Pfoe dat was wel ff intens zo voor je neus. Tegelijkertijd overigens lag Emily heerlijk in chillmodus bij mama, beetje slapen, beetje dutten, beetje kijken naar dat maffe kind op de rij voor ons en eerlijk is eerlijk…dat geeft ook wel een lekker gevoel.

Na de landing stonden mijn ouders klaar met onze eigen gouden koets en konden we na een kort hello goodbye momentje richting huis. Onderweg natuurlijk regen gehad…want Nederland. En ja … ook file, want Nederland. Er zijn van die dingen die je mist als kiespijn, bijna zouden we weer terug willen… bijna.

Toen we de deur opende zagen we dat ons huis helemaal spik en span was gemaakt en dat is wel heerlijk thuiskomen. Emily konden we meteen loslaten en die kroop meteen weer van hot naar her, heerlijk om te zien. Linda heeft even alle koffer opgeruimd en ik had me inmiddels ontfermt over het eten, afsluiter van de vakantie, dus een supertje van Charly’s (gewoon patatje oorlog met een frikandel) - HEERLIJK.

Nu op onze eigen bank, wachtend op de masked Singer even de balans opmaken, was dit een goede vakantie? Kunnen we er weer tegenaan? En belangrijker nog… durven we the USA aan volgend jaar?

Om bij het begin te beginnen, ja het was een goede vakantie. Het was compleet anders als onze vorige reizen en dat was heel erg aanpassen en dat ging niet vanzelf. Je bent in bepaalde zin toch gewoon gewend geraakt aan een bepaalde manier van reizen. Gelukkig werkt het in ons voordeel dat wij van nature al een heel hoog reistempo hebben, als je lieve dochter na 10 minuten dus ergens geen zin meer in heeft is dat niet heel lastig voor ons om door te schakelen naar iets anders.

Wat wel lastig is, is gewoon ontdekken hoe je het zowel jezelf als de kleine smurf zoveel mogelijk naar de zin kan maken. Wij houden niet van voor een huisje hangen (terwijl zij kruipt, wat ze super vind), en andersom, zij houdt niet van rondrijden (wat wij dan weer heerlijk vinden). Per saldo was het dus even zoeken maar ik durf te zeggen dat we die balans wel hebben gevonden.

Voor deze reis noemde veel mensen ons gek en zelfs naïef dat we naar Spanje wilde reizen met Emily. Zelf zou ik de worden, dapper en opportunistisch gebruiken, immers wat hadden we te verliezen? We vinden het beide belangrijk dat Emily bepaalde dingen vroeg meemaakt, dat geldt overigens niet alleen voor Emily, nu we deze reis gemaakt hebben opent het ook weer deuren voor ons in de toekomst en uiteindelijk is dat alles waar het om draait. De toekomst, en om het heel erg zoetsappig maar niet minder gemeend af te sluiten … ik heb nog nooit zoveel zin gehad in die toekomst!

Voor nu zeg ik bedankt voor het lezen, reageren en meeleven en als de wereld van Corona het toelaat…. Tot ziens in de lente met bestemming? ….. Dat houden we nog even geheim ;-)

Geschreven door Hans.linda.ontour