Zo, guess who is back? en dit keer klonk het liedje: we're going to Miami (tumtumtum).

Het waren zware maanden, lange dagen maar vooral twijfelachtige momenten. Om maar meteen met de deur in huis te vallen - de mensen hier in Florida hebben de afgelopen week namelijk last gehad van een behoorlijk zuiderwindje, en het was ook nog even onduidelijk in welke hoedanigheid de sunshine state erbij zou liggen als wij aan zouden komen. Goed, nu verwacht ik niet direct een red carpet met dranghekken paparazzi maar aankomen in een rampgebied waar alles en iedereen weggewaaid zou zijn was toch ook niet meteen de bedoeling. Nou de eerste dag is voorbij en het valt allemaal heel erg mee. Orkaan Matthew heeft voor zover wij hebben kunnen zien hoog van de toren geblazen, maar toen het voor Matthew aankwam op schade maken is hij met de noorderzon en de wind in de zeilen vertrokken. Gelukkig maar! We kunnen dus echt vakantie gaan vieren.

De ochtend begon voor ons om kwart over vier, ik herhaal, kwart over vier! dat is dus bijna 3 uur eerder dan mijn normale werkdag. 180 minuten minder slaap omdat de KLM het een goed idee leek om om half 9 te vertrekken en mensen 3 uur van tevoren te laten aanmelden. 10800 energie-opwekkende seconden ingeleverd voor ... ja waarvoor eigenlijk? Ik hoor het jullie denken en ja, zo dacht ik er vanmorgen ook over. Waarom doen we dit? vrijwillig 12 uur in een vliegtuig zitten (ik zal jullie de minuten en seconden besparen) en ook nog eens 6 uur wachten op 12 uur zitten in een vliegtuig. Ja ik geef het toe. Vanmorgen had ik er weinig "zin an". (En met ik, bedoel ik natuurlijk we ;)

De vlucht begon zowaar goed. Het hedendaags ochtendritueel op Schiphol heeft tot gevolg dat bijna alle medewerkers vrolijk zijn en in zijn voor een vrolijk, nietszeggen maar toch glimlachopwekkend grapje. Een behoorlijke zeldzaamheid kan ik u melden want het humeur van de Schiphol medewerkers lijkt sterk op uw huisarts...altijd op vakantie als je er mee te maken krijgt.

De eerste vlucht ging prima. 9,5 uur gingen redelijk snel voorbij. Linda heeft ongeveer de helft kunnen slapen en ik heb 5 films gekeken. Het eten was prima, de stoelen waren ruim genoeg en op een paar turbulentiemomenten na was de vlucht rustig. Vlucht twee was iets minder prettig. Hij was weliswaar een heel stuk korter maar van Atlanta naar Miami is blijkbaar een behoorlijk winderige route. De landing was best heel heftig en onderweg flink wat turbulentie. Maar goed we zien het maar vast als voorproefje op de achtbanen van Disney, beetje hetzelfde effect. even spannend, tijdje misselijk en kost verdomd veel geld.

Ladies and Gentlemen we have now landed at Miami Airport! Ja hoor, we waren er. Was vorig jaar San Francisco nog plek nummer 1, dit jaar was het Miami. Op het eerste gezicht zag het er niet zo heel bijzonder uit, maar goed de eerlijkheid gebied te zeggen dat we ook niet okselfris waren. 35 euro voor de Taxi neertellen, niet in slaap vallen en nog 1 keer goed je best doen om in je beste engels uhh sorry Amerikaans - in te checken en we konden slapen.

Het Red South Beach hotel waar we de eerste 2 dagen blijven ziet er op het eerste gezicht goed uit. De kamers zijn wat klein, maar opzich prima, het restaurant lijkt van goede kwaliteit te zijn en het zwembad is fris en schoon. Enige wat dan wel opvalt is dat de muren behoorlijk gehorig zijn. Hadden we vorig jaar nu het sprookje van het meisje met witte zaadvlekjes. Ik vrees dat het dit jaar een parodie gaat worden op Rooie oortjes. Laat ik zeggen dat onze buren Goedele Liekens niet nodig hebben. Maar ach, eigenlijk hoort dat er ook wel weer bij natuurlijk.

Met de laatste krachten in ons lichaam hebben wij ons als ware Robinsons op expeditie gestuurd in de hoop voedsel te vinden. Na een lange zoektocht van tientallen meters ploeteren vonden we een Subway waar wij samen met goed teamwork een Footlong Veggie Patty wisten te vangen. Na dit feestmaal zijn we over het strand teruggelopen naar ons hotel waar ik nu dit blogje schrijf terwijl mijn regisseur ligt te dromen.

Over dromen gesproken, dat ga ik ook maar eens doen. De foto's komen morgen, net als een nieuwe frisse en vooral op en top geïnspireerde blog want inmiddels ben ik wel achter de vraag die ik in het begin stelde: "Waarom doen we dit in godsnaam"?
het antwoord: volgt elke avond in de blog als ik weer vertel wat voor een inspirerend, gek, gaaf, grappig en vooral bizar land Amerika is. JA! Ik heb er zin an!! (en met ik bedoel ik natuurlijk wij! ;)

Geschreven door Hans.linda.ontour