Vandaag is het dan zover, de laatste volle dag in dit gekke maar ook mooie land. Het land wat ons heeft laten zien dat natuur niet alleen in Amerika te vinden is en het land wat ons heeft geleerd dat 6 uur ECHT een betere tijd is om te eten. Ow ja, en het land wat ons heeft geleerd dat autorijden echt aan iedere debiel met twee handen uitgelegd kan worden, of ze het begrijpen… is gezien onze ervaringen hier niet altijd even relevant. Man wat een idioten hier op de weg.

Goed om de dag en blog toch maar even gewoon te beginnen, begon het zoals elke dag zou moeten beginnen en begonnen we om half 8 aan onbegonnen werk om als gezin tegelijkertijd aan het ontbijt te beginnen. Immers, Hans heeft koffiedienst en Linda heeft Emily dienst. Dat wil dus zeggen dat Linda begint met een broodje naar binnen te schuiven zodat ik koffie kan zetten en op Emily kan letten, dan heeft zij het broodje op en kan ik beginnen aan mijn broodjes terwijl Linda met Emily aan het fruit begint. Dan is het broodje bij mij op en kan Linda aan ronde twee beginnen terwijl ik Emily verder de kiwi en banaan naar binnen help te schuiven. Allez, het is een hoop gedoe laten we het daarop houden.

Uitchecken ging zoals bij alle B&B’s een beetje vreemd, we konden de sleutel in de deur laten zitten en verder hebben we niets of niemand meer gezien. Dit is nu de derde eigenlijk waarbij het echte B&B gevoel een beetje ontbreekt, deze dame hebben we letterlijk twee keer gezien. 1 keer met inchecken / betalen en een keer in de wandelgang. Bijzonder want wij hadden altijd het idee dat een B&B toch een stuk socialer is, misschien hebben wij het mis, maar volgende keer weet ik niet of we weer zoiets zouden doen.

De route vandaag was van Granada naar Malaga waar we naar ons appartementje zouden rijden van waaruit we morgen naar Rotterdam kunnen vliegen. We zitten op een paar minuten van het vliegveld dus ideaal om morgen op tijd alles te kunnen opstarten. Nerveus zijn we niet meer, immers we gaan naar huis en tja, wat kan er nu gebeuren… feitelijk niks wat we al niet hebben gehad deze reis. Kom maar op!

De reis liep voorspoedig en onze chauffeur Linda had de twee diva’s binnen no time naar Centro Commercial la Canada gereden. Een groot winkelcentrum in de regio van Marbella. We wilde het nog 1 keer proberen deze vakantie om te shoppen, maar om vooral uit eten te gaan! En dan wel naar Fosters Hollywood’s diner. Een kleine keten waar ze chicken and waffels serveren! Ik had gister mijn Paella en Linda wilde vandaag de chicken and waffels.

De voortekenen waren goed, Emily had anderhalf uur geslapen en het laatste half uur in de auto zowaar super lief zitten spelen. Geen gehuil, geen gezucht … gewoon lief spelen! Ook in het centrum zat ze lekker te chillen in haar buggy en leek ze alles wel prima te vinden. Het was inmiddels half 2 en als we een ding zeker wisten … is dat we nu als een razende jekko naar het restaurant moesten gaan omdat het weerbericht er nu nog uitzag als: “tevreden met een kleine kans op een driftbui en later op de dag wat gedonder en gejammer” … ijzer smeden als het heet is noemen we dat!

Het ideale is, en daar kom je natuurlijk achter op de laatste dag, dat het niet zo druk was en dat we wat ruimte hadden om haar te laten kruipen. Vooral dat eerste viel op dat als er weinig rumoer is ze het toch een stuk prettiger vind. Veel mensen zullen zeggen…dat is toch logisch? Tja… wie weet als we bij kind nummer 3 zijn dat dat voor ons ook zo is, maar vooralsnog is alles een grote ontdekkingsreis.

Het eerste biertje is besteld en de orders zijn geplaatst. Er was NO WAY BACK. Hoe de vulkaan ook zou barsten… hij zou basten met ons als inwoners van het historische plaatsje Pompei. Er was geen ontkomen aan. Maar zowaar…geen gerommel, geen hitte… niet eens een pluimpje rook was er te zien en voor we het wisten zaten we aan de overheerlijke Pulled pork en chicken and waffels…. En natuurlijk een broodje abrikozenjam, laten we die niet vergeten!

Borden leeg, maagjes bijna vol en iedereen tevreden. Het voelde alsof we hadden gewonnen in het casino. We waren begonnen met 100 euro en zaten nu op de 1000. 4 keer achter elkaar het goede kleurtje. Maar nu … gingen we voor de jackpot? Zat er nog een toetje in? Weet wanneer je moet stoppen zeggen ze altijd in de reclame. Pak je winst en ren je rot…. Of …. Go big or go home? Naar huis gingen we toch wel dus we besloten het laatste! Dos dessertos por vavor! Chocolate by death (als dat al geen voorteken is) en de Waffly ben… op hoop van zegen.

Maar nee, van dramatiseren is nu even geen sprake meer, spanning en suspense is niet meer nodig want alles ging super. Het toetje was op, de maagjes zaten volledig vol en Emily was nog steeds Emily en niet een of andere moppersmurf. 10 dagen heeft het geduurd, bloed zweet en tranen maar we zijn volledig uit eten geweest! Toch nog een knaller als afsluiter deze vakantie.

Goed… dat Emily bij het weggaan van de bank is afgevallen negeren we dan eventjes… dat gaat immers denken wij nog veel vaker gebeuren…al was het wel weer even schrikken.

We liepen ons rondje af, paste nog wat zonnebrillen voor Linda, die deze ochtend vakkundig Emily had gevraagd hem te slopen zodat ze nu ECHT een nieuwe kon eisen en kozen de route terug naar Malaga waar we echt onze laatste vakantie uurtjes gingen vieren.

Voor de laatste nacht had ik een simpel appartementje geboekt. Dicht bij de luchthaven zoals gezegd, en vooral niet te duur en met een goede prijs kwaliteit verhouding. Al met al zo’n situatie die te mooi lijkt om waar te zijn …. En ja pa … zoals wel vaker …

HEB JE ONGELIJK! We kregen een appje van de beheerder dat er een lockertje is met een code en dat we daar de sleutel uit konden halen. Zo gezegd, zo gedaan en we traden het appartementje binnen… geweldig! Hadden we hier 2 weken gezeten was er niets aan de hand. Prachtige woonkamertje, 2 mooie slaapkamertjes en een hele dikke prima voor de badkamer. Ja, echt jammer dat het maar voor 1 nachtje is, maar wel heerlijk om het zo af te kunnen sluiten.

Voor het eten vanavond was het makkelijk, gewoon lekker simpel. Er zit letterlijk om de hoek een grote supermarkt dus daar lopen we nog even heen voor de laatste hapjes en we zijn er klaar voor om onze bonte avond te beginnen.

Morgen naar huis, en morgen dus ook de laatste blog, want een afsluiter hoort er natuurlijk wel een beetje bij. Voor nu, en voor de laatste keer… Hasta manana !

Geschreven door Hans.linda.ontour