Wow, we zitten er weer. Achter de laptop om een blog te schrijven. Gelukkig maar, want dat is een teken dat alles goed is gegaan. Dat was bijna niet het geval met de laptop en met ons… Gisteravond nadat mijn schriftelijk meesterwerk geupload was, gingen we de foto’s bekijken van de Painted Hills, echter dacht de laptop daar anders over en terwijl Linda van haar stoel af gleed van de mooie foto’s..POEF alles van de painted hills van de kaart af.

…

Een halve hartaanval, een vloek, een traan en een zucht. “Hoe was dat nu mogelijk??” riepen we terwijl de stress en frustratie ons de oren uitspoot. Het is ook elk jaar wel iets met dat ding. Goed, jullie hebben de foto’s gezien dus mijn spannende cliffhanger is al om zeep, maar het heeft ons zeker een uur gekost voordat het is gelukt de foto’s terug te halen, gelukkig maar! Want zoals jullie hebben gezien waren ze heel erg mooi gelukt!

Dan nu over vandaag…vandaag was een beetje een poepdag. Een wat? Nou een poepdag, een saaie dag, een “net niet” dag, zo’n dag die je eens in de zoveel tijd hebt.

We hadden een gouden plan voor vandaag om de Journey through time scenic byway te rijden, die is zo’n 200 mile lang en bracht ons van Dayville naar Biggs Junction. Dit deel van de weg was nog zeer geslaagd en ook heel erg mooi. Het leende zich misschien niet meteen voor de mooiste foto’s maar het rondrijden in de rust van Oregon was heerlijk, heerlijk om even mee te ontstressen.

Na zon 4 uur links, recht, omhoog en weer naar beneden sturen kwamen we aan bij het bruisende metropool Biggs (3 kerken, 1 bakker en 16 fast food ketens) alwaar wij ons benzine slurpende V6 beest van nieuw sap konden voorzien. Het is dus een V6 lieve lezers.. ik krijg vaak achteraf de vraag wat voor een auto het was, en meestal weet ik het al niet meer dus bij deze :) een GMC Acadia v6, oftewel retesnel !

Van Biggs was het nog een kippenstukje over de i84 naar Portland en daarna naar Salem en we hadden geluk want de i84 is benoemd tot de mooiste snelweg van de wereld, links een prachtig bos en rechts een grote stromende rivier. En eerlijk is eerlijk, het was zeker niet verkeerd om daar te rijden!

Toen we vlakbij Portland waren begon de ellende. Even voor de beeldvorming, in Oregon wonen zo’n 3.5 miljoen mensen en de staat Oregon is bijna 7 keer zo groot als Nederland, waar we dus met 17 miljoen mensen wonen. Je zou dus denken dat je het wel heel erg bont moet maken om daar een file te vormen. Dat is eigenlijk maar op 1 dag in het jaar, namelijk op zwarte vrijdag. Dat is de vrijdag dat heel Amerika vrijdagmiddag vrij heeft omdat de scholen met Spring break gaan. Traditioneel gaat dan heel Amerika de hort op en wat is nu het toeval? Oregon heeft vandaag die desbetreffende vrijdag…!

Het schema dat we hadden was zo uitgekiemd dat we om half 3 in ons hotel zouden zijn maar helaas stond dus heel Oregon samen met ons in de file en hebben wij ongeveer 30 mile (bijna 50km) in de file gestaan, nu heeft dit ons maar 1 uur en 15 minuten gekost en ik ben me ervan bewust dat dit ook nog weleens veel meer had kunnen zijn, helaas komt die wijsheid altijd pas achteraf, na de stress, frustratie en het roepen van wat termen van “liefde” en heb je er dan niet zoveel meer aan.

Gelukkig hadden we nog een troef achter de hand. Vandaag was shopdag. Op zo’n 15 minuten afstand zat namelijk het grootste outletcentrum van Oregon en in een staat zonder BTW is dat natuurlijk vragen om zinloze impuls aankopen. Helaas viel dit centrum heel erg tegen. Winkels die niet bij ons passen (Veel kinderwinkels en positiekleding) en aanbiedingen die eigenlijk niet echt aanbiedingen zijn, dat ging hem dus niet worden. Linda teleurgesteld…Hans iets minder $$$$$.

Al met al was deze dag er dus eentje met twee gezichten en dus was er nog maar 1 ding dat de dag definitief kon redden en wat dat is laat zich natuurlijk raden … voedsel! Sterker nog, IHOP! Voor onze trouwe fans die de vorige 4 edities hebben meegelezen is het wel bekend dat de IHOP de moeder is der fast food ketens. Het is de rots in de branding, het plasje met water in de woestijn en het straaltje licht in de duisternis. De pannenkoeken die daar worden geserveerd komen niet uit de keuken, nee die komen uit de hemel. De ronde vorm die ze hebben aangenomen is niet de scheikundig vorm die deeg in een pan aanneemt maar het symbol voor de G-spot van je smaakpapillen en zelfs de stroop die je daar krijgt zou je het liefst met een infuus bij jezelf … naja goed het is duidelijk. We kunnen de IHOP wel waarderen.

Gierende banden en rokende remmen hop hop hop en we waren bij de IHOP, vol verwachting klopte ons hart en we stapte stralend van geluk de oase van smaaksensaties binnen. Ze zeggen weleens wat goed is komt snel, maar dit was denk ik dan niet zo goed… Na zo’n 10 minuten wachten bij de balie en diverse malen oogcontact te hebben gezocht met de medewerkers gaven we het op en vertrokken we weer. We hadden een blauwtje gelopen en waren door onze grote liefde aan de kant gezet. Geen IHOP voor Hans en Linda deze avond, snik.

Gelukkig hadden wij nog altijd dat liedje van M. Borsato in ons hoofd en besloten we zsm vreemd te gaan, en wat is er dan geschikter dan een Italiaan. Olive Garden Italian cuisine was de gelukkige en toen wij bij binnenkomst meteen te horen kregen dat we ongeveer 10 minuten moesten wachten werden we al enthousiast, want dat is toch wel een goed teken. Na het spellen van mijn naam namen we plaats en moesten we wachten tot de poorten van de Italiaanse keuken voor ons open gingen.

Elke keer als er iemand klaar was met wachten werd de naam omgeroepen door de serveerster en mocht je meelopen. Het was dus ook vrij duidelijk dat wij aan de beurt waren toen de wij in de ogen van de serveerster de paniek in de ogen zagen schieten toen ze ONZE naam mocht voorlezen. Gelukkig voor haar wist de balie dame nog wie we waren en zonder onze naam om te roepen was er al duidelijk gemaakt aan ons dat we mee moesten lopen…

Het eten was Italiaans in Amerikaanse porties. Je kunt het een beetje vergelijken met country muziek dat gezongen word door Pavarotti. Lekker, absoluut! Maar echt teveel waardoor het eigenlijk niet lekker meer is. Absoluut een luxe probleem ik geef het toe, maar maat houden is nu niet echt een van mijn sterkste punten dus ik beschouw het nog steeds als een probleem. Linda is daar gelukkig een stuk beter in alleen wist ze niet wat een Eggplant was. Voor de duidelijkheid dat is een aubergine dus als je een grilled eggplant gerecht besteld weten de Linda kenners onder ons wel hoe smakelijk zij heeft zitten eten - not.

Na het afrekenen rolde we terug naar de auto en kwam het besef langzaam maar vastberaden bij ins in dalen. Dit was niet zo’n hele geweldige dag.. echter zijn het dit soort dagen die je doen beseffen dat al je vorige dagen wel geweldig waren. Dat je toch eigenlijk gewoon bezig bent met een onwijs gave en geweldige vakantie. Tja, misschien was deze dag dan toch niet zo “net niet” en zo saai? Misschien was het eigenlijk wel weer een lekkere dag die net even wat anders was als de vorige. En morgen? Dat zullen we wel zien als hij maar minstens net zo leuk word als vandaag!

Goedemorgen, en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour