Another day in paradise zong Genesis ooit, en zo was het ook, want we mochten weer een heerlijk ontbijtje scoren bij onze vrienden van Best Western. Lekkerrrr! Het weer daarentegen was een stuk minder lekkerrr….bewolkt, mistig en druilerig. Lange broeken weer dus, maar daar kwamen we toch niet echt voor naar Amerika :-(

We besloten Chicago nog maar eens een kans te geven, immers er waren genoeg mensen enthousiast over dus er moest toch iets zijn wat wij gemist hebben? Na wat research op CIA niveau van onze toprechercheur L. Brilleman kwamen we tot de conclusie dat er nog wel een aantal dingen te doen waren, zo was het plan om even de magnifieke mile nogmaals te bewandelen, de Lincoln Park Zoo te bezoeken, deze was gratis dus per definitie een succes en tot slot naar de Navy Pier….zeg maar het Scheveningen van Chicago —> Succes gegarandeerd.

De treinreis was vrij eentonig, we zaten er allebei als een stelletje zoutzakken bij en keken een beetje voor ons uit. We waren gaar, het was vroeg en de motivatie was ver te zoeken… was dit dan zo’n dag waarop je thuis had moeten blijven? Zo’n dag waarvan Tom Dumoulin zou zeggen, “Ik had de benen niet”? Het leek er verdacht veel op, maar als een goed vakantiemens betaamd lieten we ons niet bij de pakken neer pissen.

Chicago, oke lets go, dit keer wel bij de goede halte uitgestapt en ik moet zeggen, dat was alvast goed voor het moraal. Kunst is dan echter wel om de kaart goed te lezen zodat je je behaalde winst ook echt kunt laten uitbetalen…en net zoals in het Casino…wij zijn niet zo goed in het uitbetalen van winst. Na een pest%!#! end te hebben omgelopen waren we dan eindelijk bij de magnificent mile. Pijn in de “potn” en kramp in de “bienn” begonnen we aan onze travel door deze winkelstraat met vele gezichten.

Breek je bij zijstraat 1 je nek over de zakenlui in Gucci schoenen en Prada tassen, zo breek je in de andere straat je nek over de zwervers met hele levensverhalen op karton geschreven. Gelukkig zijn we al wel vaker in dit soort steden geweest en weten we ons wel redelijk een houding te geven bij dit soort straten en dit soort mensen maar je kunt je natuurlijk afvragen of dat goed is…je leert immers om het te negeren en of ik daar nu eigenlijk zo trots op ben? Dat vraag ik me af. Maar goed, hoe afgetraind of ijskoud je ook bent in dit soort situaties ook ik krijg soms de reality check.

Al een paar straten liep er een goed verzorgde oudere dame voor ons met een tasje van TJ Max, zeg maar de Amerikaanse versie van H&M/C&A en een tasje met een flesje, broodje etc. Toen ze na een paar straten ineens in de armen vloog van een relatief zwaar gehandicapte jongen die stond te bedelen met looprekje in een vieze broek en ik hoorde dat die vrouw speciaal voor hem wat spullen had gekocht brak mijn hart wel een beetje. En ook bij het opschrijven merk ik dat het echt wel impact heeft gehad…en nee we zijn niet zwanger dus dit is dus echt emotie … Best bizar, ik ken niet zijn verhaal, ik weet niet hoe hij daar terecht is gekomen maar toch kon ik me met de beste relativerings technieken er niet helemaal los van maken. En misschien is dat maar goed ook, wetende dat in Amerika het niet perse altijd je eigen schuld is als je in zo’n situatie komt. Goed oke…ik kan niet de wereld veranderen maar ik kan je wel zegen dat dit moment mij een beetje heeft veranderd.

Oke, maar de dag bestond niet alleen uit dit soort momenten, het leven gaat door en zo ook onze dag. Op weg naar de dierentuin besloten we nog even een broodje te eten en een kop koffie te halen. In een of andere high end shopping mall konden we een lekker broodje scoren en even bijkomen. Het was immers 12 uur en we waren al 11000 stappen onderweg. Niet verkeerd voor een stel luie donders als ons. Misschien hadden we dan toch niet zulke slechte benen en “kwamen we er doorheen” zoals Bauke Mollema zou zeggen. Anyway we waren er nog niet want we moesten en we zouden naar de dierentuin. Zo gezegd, iets minder zo gedaan. In al ons enthousiasme hadden we even onderschat hoe ver het nog lopen was, immers een km of 4 (Enkele reis!), maar als je er pas halverwege achter komt …. Kun je maar beter doorzetten.

De dierentuin zelf was zoals gezegd gratis, dus geweldig en dus druk (vooral veel schoolkinderen die gratis ‘education’ kregen)! Maar wel lekker simpel en een leuk tijdverdrijf en je kon er zelfs een drankje kopen. Pepsi max…had ik duidelijk gezegd..echter kreeg ik gewone Pepsi en tja dus moest ik wel uit mijn comfort zone treden om heel lief te vragen of ze het konden ruilen en ja hoor! Ik kreeg toch pepsi light!… pfoe en dan zeggen ze dat Trump iets bijzonders heeft gedaan…

Nadat we alle diertjes geknuffeld en gefotografeerd hadden was het tijd voor Navy pier… 5km de andere kant op…gelukkig was er op 3km een trein die we konden nemen en dat scheelde ons toch weer 2km. Onderweg nog even de aandelen van Starbucks Sky high gestuurd met een kapitaalinjectie (kooptip dus) en niets kon ons nog weerhouden van een mooi avontuur aan de kust.

Goed, Navy pier. De Highlight van Chicago, gaaf hoor, het bruist er, het gonst er en het wemelt er van de mooie vrouwen, knappe mannen en prachtige boten. In de folder.

De praktijk was iets anders. Je kon er inderdaad eten en er hing inderdaad erg veel in de lucht… Mist, stank en vliegen…maar geen sfeer. Toch jammer want dit was wel een beetje ons hoofddoel van de dag, helaas viel het dus een beetje tegen. Schrale troost was wel dat het inmiddels half 6 is en dus hadden we een goed excuus om ergens wat troostvoer te scoren, en daar zijn we best goed in. Bij de local Chinese hadden we beide een variant op de gefrituurde kip en dit smaakte nog best prima.

Op de terugweg hadden we besloten dat we toch wel iets TEVEEL hadden gelopen, en dus besloten we de bus te nemen…en wat bleek? Ook de bus zat in ons treinticket… we hadden dus al die tijd gewoon met de bus kunnen gaan…tja dat krijg je ervan als je “buiten de comfortzone” gaat en niet alles uitzoekt en regelt. Maar ach die 25000 stappen waren ook niet slecht zo voor de Kcal, hadden we weer wat extra’s verdiend in de komende dagen. Terug op de hotelkamer waren we ons aan het beraden op de planning, want de koffers moeten weer ingepakt worden voor de volgende tour.

Nee Chicago was niet geweldig, maar we hebben het overleefd, we hebben ons vermaakt en we staan er nog goed voor in het vakantie-geniet-klassement. “Eerste twee dagen goed overleefd, maar Parijs is nog ver.” Zoals Joop Zoetemelk zou zeggen.

Vandaag gaan we met het vliegtuig naar de volgende stad..en welke dat is? Tja hou onze blog in de gaten zou ik zeggen. Kleine tip? Ik hoop dat er niet teveel wind staat.

Voor nu, goedenavond en bis morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour