Een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Vandaag was het op papier niet de meest alomvattende dag, we gingen immers om 1 uur pas met de huurauto naar onze volgende bestemming, wat ongeveer 3 uur rijden is dus veel van de dag bleef er niet over. Maar zoals wel vaker in het leven sluiten de theorie en parktijk niet helemaal aan.

Het ontbijt was zoals alle andere dagen tot nu toe, lekker, veel, smakelijk en niet al te boeiend. Ik kan wel gaan omschrijven natuurlijk hoe heerlijk de vers gebakken wafels met Maple syrup hier smaken en dat de kaneelbroodjes hier zo smeuïg zijn als maar zijn kan… maar daar worden jullie toch alleen maar jaloers van, en dat gaan we jullie niet aandoen. Ow, en dan zwijg ik trouwens nog maar van de overheerlijk muffins…

Uitchecken was om 12 uur en de auto ophalen was om 1 uur. Waar we ons even op hadden verkeken was het feit dat we de auto moesten ophalen op het vliegveld. Wij leefde toch echt in de veronderstelling dat we deze gewoon in de stad konden ophalen maar dat was dus niet zo. Beetje balen want nu moesten we WEER een taxi nemen, en daar is de penningmeester niet zo’n fan van, maar goed, lopen is ook weer zo wat.

Om de tijd een beetje te doden en het niet lopen te compenseren gingen we maar even sporten. Het was een best mooie gymzaal met wat leuke apparaten dus de Kcal van het ontbijt waren er zo weer af.

We hadden bedacht dat we wel iets eerder de auto konden ophalen en dus stonden we netjes om half 12 klaar om op de taxi te wachten, helaas is taxichauffeur zijn nou niet bepaald het allerleukste beroep in de wereld, althans dat is wat ik concludeer als ik naar onze chauffeur kijk, en dus hebben we letterlijk 3 woorden gewisseld. Toen we bij het vliegtuig lieten weten dat we ook nog eens geen cash hadden en hij de rit niet zwart kon wegboeken was hij helemaal “vertieft”, maar goed zijn probleem, wij hadden onze eigen issues. Namelijk dat we een half uur te vroeg waren en we hoopte niet te hoeven wachten.

Gelukkig hadden we wel een hele vrolijke medewerker bij de Alamo die ons zonder gedoe een auto gaf. Overigens heb ik de auto niet gehuurd maar gewoon gekocht volgens mij… 400 dollar drop off kosten! (kosten voor het terugbrengen naar een andere locatie) … nu was de penningmeester al niet heel goed begonnen aan de dag, maar nu was het hek helemaal van de dam. Als die verkoper hier een commissie over krijgt snap ik wel waarom hij zo vrolijk was. Hij ligt waarschijnlijk nu nog steeds naakt in mijn dollars te rollen van geluk…

Maar….wie niet klaagt, die wordt beloond en zo geschiedde. Eenmaal boven gekomen kregen we de mededeling dat er geen full size car was en of we bezwaar hadden tegen een SUV… PFFFFF nou vooruit dan maar! :-) dus nu rijden we rond in een mooie zilveren Tuscon (zie foto). Jammer genoeg mag Linda er niet in rijden, we stond niet geregistreerd en aangezien we nog niet zijn getrouwd … heeft ze pech :’(

Over de rit naar …. “Ja want dat had ik nog niet verteld”… —> NATCHEZ (“Waar??” Ja Natchez) kan ik heel kort zijn. Het was een vrij enerverende rit. Tussentijds ontzettend harde buien waarbij je echt geen hand voor ogen zag om vervolgens weer binnen een 100 meter in een strak blauwe lucht te rijden. Een hele vreemde gewaarwording maar wel leuk.

Halverwege begonnen onze magen zich in het gesprek te mengen en stopte we even bij de iHop (onze grote vriend) voor een paar heerlijke pannenkoeken! Wat is het leven toch rot soms.
De route die we aflegde was echt ontzettend mooi. We reden de eerste 50 tot 100km eigenlijk over een soort moeras. Midden in het moeras hebben ze gewoon twee snelwegen uit de grond gestampt en daar reden we overheen, onwijs gaaf om te zien. Als je eenmaal het moeras hebt gehad ga je over in prachtige idyllische groene weilanden en vlaktes waar je de ene mansion na de andere ziet. Heel mooi en indrukwekkend om te zien.

Natchez zelf is buiten dat het aan de Mississippi ligt niet heel bijzonder. Er is een kleine stad waar rijkdom en armoe letterlijk naast elkaar wonen en verder heb je ongeveer net zoveel kerken als fastfood ketens, en geloof me…het zijn er erg veel! Het hotel waar we slapen ziet er prima uit, schoon, groot, modern en met ontbijt natuurlijk! Vanuit onze kamer hebben we een mooi uitzicht op de rivier en ik denk dat dit voor ons helemaal prima is voor 1 dagje.

Na het inchecken gingen we even op voedseljacht want ja, vakantie maakt hongerig en gelukkig kun je aan de Mississippi genoeg te eten vinden, helaas voor Linda is dat wel voornamelijk vis, maar ach daar komt ze vast wel overheen. Een korte zoektocht bracht ons bij Shoney’s. Een soort lokaal restaurantje waar je voor 11,99 dollar aan kon schuiven bij een all you can eat buffet. Ik kon mijn geluk niet op want vandaag was er enkel vis op het buffet #OMG-Lovemylife. Nu hoor ik iedereen natuurlijk alweer verontwaardigd reageren: “En Linda dan?” Nou geen zorgen, voor Linda was er een speciale kaart met “overige” waar ze uit kon kiezen.

Over de biefstuk van Linda kunnen we kort zijn…die is opgegeten, niet uit luxe maar wel uit noodzaak, beetje droog, beetje vreemd van structuur maar goed gekruid en acceptabel. Over het buffet kunnen we echter ook heel kort zijn…die is ook opgegeten, dit keer zeker wel uit luxe want het was werkelijk “amazing” en “the best ever” om even in vakjargon te spreken. Er waren garnalen, kreeft, lekkerbek, Krab en ga zo maar door, en dat voor 12 dollar! (10 euro!) echt bizar.

Toen ik mijn best had gedaan om het hele buffet leeg te vreten (werkelijk) besloten we om toch maar even een toetje te nemen want we hadden immers gesport vandaag. Een versgebakken caramelcakje met ijs en een appeltaartje met ijs waren ons geserveerd ook hierbij complimenten voor de chef. Nu kan je natuurlijk weinig verkloten aan een beetje ijs met karamel maar ach, we zijn in een goede bui.

Half 8 rekening betaald, 50 dollar en rollend naar de auto. Aangezien we hier maar 1 dag waren besloten we nog even een rondritje te maken door de omgeving. Na een korte rit kwamen we met wat geluk uit bij een mooie parkeerplaats waar we perfect aan de Mississippi de zonsondergang konden zien. Ik spreek even voor mezelf en ik kan je vertellen dat ik het persoonlijk heel erg bijzonder vond. Grand Canyon? Net alsof er een groep Duitsers een kuiltje had gegraven. Niagara watervallen? Leuk, maar beetje overrated. Zonsondergang aan de Mississippi? #OMG-Lovemylife. Waarom ik deze rust wel kan waarderen? Weet ik niet…misschien omdat de Mississippi in je jeugd veel vaker voorbij komt in verhalen of films of misschien gewoon omdat dit me meer aanspreekt maar wat de reden ook is, dit is wel een moment dat ik nooit meer zal vergeten, en op dagen zoals deze ben ik dan toch heel erg blij dat we dit samen mee mogen maken. Dus al het sarcasme even overboord en alle cynische ondertoontjes even in de prullenmand want deze #LoveOURlife komt uit de grond van mijn hart.

Geschreven door Hans.linda.ontour