Gisteravond was het uiteindelijk 9 uur dat we op onze kamer waren en na een lekkere douche een teleurstellende Formule 1 samenvatting en een zo mogelijk NOG meer teleurstellende Nations league finale gingen we lekker slapen. Als we 5 uur in de ochtend zouden halen hadden we het goed gedaan hadden we bedacht, namelijk 7 uur slapen.

Linda had er iets meer moeite mee maar ondergetekende sliep als een bijna 11 jaar oude witte Golden Retriever een gat in de nacht en werd om half 6 pas wakker … van de honger … net als de witte golden retriever…

En ja, gegeten werd er! Het ontbijt was niet heel veel, maar het was precies wat we wilde. Kwark, wentelteefjes slappe koffie (oh wat hebben we dat NIET gemist) en vers fruit. Prima deluxe! Nadat we ons eerste bordje weg hadden gewerkt raakte we zowaar aan de praat met iemand die naast ons zat (ik hoor jullie verbazing) maar het ging nog redelijk soepel ook. Nadat we samen met de Amerikaanse man tot de conclusie waren gekomen dat Amerika SUCKS in voetbal en Arjen Robben een dramaqueen was scheidde onze wegen weer, maar het was een moment dat ons nog lang zal bijblijven.

Na een kort inpak moment besloten we maar eens echt te gaan beginnen met vakantie te houden, we hadden immers vandaag een flinke trip op het programma. 500km van Salt Lake City naar Twin Falls, maar dan wel via de Bonneville zoutvlaktes. Idee van onze touroperator en ach, het was maar 150km omrijden, easypeasy.

Zout is niet zuur, en dus zou je verwachten dat het in ieder geval niet tegen zou vallen, en dat deed het ook zeker niet! De eerste 100km waren al heel erg mooi met uitgestrekte weilanden met hoge besneeuwde bergen in de achtergrond. En naarmate de kilometer teller vorderde zag je ook het landschap steeds weer een slag veranderen. De zoutvlaktes zelf waren ook erg mooi! De foto’s spreken denk ik voor zich, absoluut geen zuur zout dus, eerder bitter sweet !

Het hotel? Ja dat is ook nog een dingetje, dat was namelijk een soort “surprise” van mijn kant voor Linda, net als eigenlijk de hele reis had ik ook deze speciaal uitgezocht. Het Fillmore Inn heeft op werkelijk elke site, die zegt ergens iets van te vinden, de hoogste score en de beste recensies dus dacht deze romanticus —> Dat gaan we boeken want dat is de perfect opstart voor onze huwelijksreis. En gelukkig zoals alles tot nu toe deze vakantie, is het ook dit keer zeer geslaagd! Oke, het zoeken van de parkeerplaats ging niet helemaal zonder enige discussie maar uiteindelijk kwam het goed en konden we op een van de 3 parkeerplekken parkeren!

Bij binnenkomst werden we meteen heel hartelijk begroet door Denise de eigenaresse. Na een kort praatje krijgen we de sleutel maar het valt meteen al op…dit is geen hotel, dit is een bed & breakfast…Waarom zeg ik dat zo expliciet? Nou omdat dat toch wel een groot verschil blijkt te zijn. Hier was namelijk contact en sfeer en open ruimtes waar mensen gewoon zitten te kletsen met vreemde. Niet meteen helemaal ons ding natuurlijk maar na onze social talk van vanmorgen…kon dit er ook nog wel bij!

De kamer zelf is erg grappig. We hebben een jacuzzi (alweer) in de kamer, en ja .. ook de WC zit in de kamer, wel met een gordijn ertussen maar het is een beetje aan aparte indeling zullen we maar zeggen. Ze zal wel gedacht hebben, in een huwelijk deel je alles, dus ook dat.

Nadat we waren geïnstalleerd waren, en we ons psychisch hadden voorbereid op het delen van … “alles” besloten we naar de Shoshone Falls te gaan, de zogenaamde Niagara Falls van het zuiden. We kregen al meteen de tip van onze gastvrouw om naar de laatste parkeerplaats te rijden en dat was een goede keuze. De waterval was geweldig om te zien en we hadden alle tijd en ruimte om foto’s te maken, althans totdat we een enorm raar geluid hoorde dat we niet zo goed konden plaatsen. Het leek een beetje op het gebrabbel van 100 gele minions die een poging deden om te jodelen…ja onderdaad het waren de Chinese toeristen… in hordes kwamen ze als een scene uit de Walking dead naar ons toegelopen en we konden maar ternauwernood ontsnappen aan hun geduw en getrek, blijft toch een apart volkje.

Na de falls besloten we nog naar de Perrine bridge te gaan om wat leuke actieshots te maken. Dit is namelijk de enige plek in de USA waar je mag basejumpen. Niet dat wij dat nu perse willen doen, maar het is altijd leuk om te zien hoe andere dit soort gekke dingen doen. We hadden geluk want het weer was goed genoeg en toen wij er stonden te filmen zagen we drie gekken naar beneden springen.

Adrenaline maakt hongerig en dus besloten we te gaan eten, de vraag is echter waar? En zoals jullie weten is tijdig eten redelijk cruciaal dus de druk stond er vol op. Nadat we de opties hadden gelimiteerd tussen: iHop en Outback steakhouse werd het spannend. Gingen we voor het bekende recept, namelijk pannenkoeken met stroop of gingen we voor iets nieuws?

Geïnspireerd door de basejumpers besloten we onze eigen grens ook te verleggen en besloten naar het steakhouse te gaan waar we werden geholpen door Meghan, die werkelijk de benen uit haar reet liep om alles en iedereen tevreden te houden, grote klasse! Het eten was ook nog eens hartstikke lekker met als absoluut hoogtepunt de New York Cheesecake die ze blijkbaar in IDAHO ook verdomd goed kunnen maken! Buikje vol, ramp afgewend en vol voldoening konden we naar het hotel.

Gelukkig ging het parkeren dit keer een stuk soepeler en waren we binnen no time terug in goed humeur in het huis waar Sarah zat te babbelen met Elaine, een wat oudere dame die zich meteen enthousiast voorstelde en ons het hemd van het lijf vroeg. Na ongeveer anderhalf uur kletsen over letterlijk van alles en nog wat besloten we terug te gaan naar de kamer. Maar we waren weer wat goede tips rijker geworden en wederom een hartstikke leuk gesprek gevoerd, tja dit is dus blijkbaar een B&B, gezellig, sfeervol maar ook wel vermoeiend. Maar goed wij gaan ook niet op vakantie om uit te rusten, dat doen we wel als we oud en versleten zijn.

Morgen wacht ons een echt IDAHO breakfast, Ik heb er zin in! Mijn cholesterol vrees ik iets minder, maar die moet zich niet zo aanstellen, nu nog even uitbuiken en de laatste jetlag eruit slapen en weer heel veel zin in de volgende dag.

Voor nu een welbekende, goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour