Dan had ik nu geen mooi overhemd van Ralph Lauren en had ik ook geen overhemd van Michael Kors en laat staan een mooie portefeuille van Fossil. Maar wat ik wel zou hebben, een lekker stukje cheesecake en een lieve vriend die als kliko fungeert als iets niet zo lekker is.

Tja wat zou jij kiezen? Ik weet in ieder geval wel dat ik gewoon lekker Hans wil blijven want ook deze ochtend hoefde ik geen ontbijt te maken en werd ik naast een knappe vrouw wakker. Althans … we sliepen voor het eerst sinds tijden weer eens apart. Niet omdat ik zoveel last van scheten had of omdat Linda stonk maar omdat de bedden zo verdomd klein zijn dat we elkaar er meerdere keren per nacht bijna uitschoppen. Niet heel romantisch dus, maar wel efficiënt, en hoe langer de vakantie duurt hoe belangrijker dat begint te worden.

We werden beide wakker met over onze benen bultjes die jeukte als de pest. Gister had Linda er al last van en deze ochtend ik ook. Eerst deed ik het af als zweetuitslag of een muggenbult maar later begonnen we toch wat meer zorgen te maken over bedwantsen of ander gespuis. Uiteindelijk hebben we geen idee en denken we dat het iets onschuldigs is, maar we houden het wel even in de gaten want vervelend is het wel!

De op een na laatste dag ging van Orlando naar Fort Lauderdale en het was een flinke rit van 350 kilometer. Maar zoals een oude wijze man ooit zei: “elk nadeel heb z’n voordeel” en dus hadden we ook deze keer weer een positieve kant gevonden. Namelijk DUNKIN DONUTS! Het is een soort Starbucks maar dan voor Donuts. En zoals jullie weten “Americans go nuts for donuts” dus je kunt je voorstellen in wat voor walhalla van zoetigheid je komt als je er binnenstapt. Voor 1 dollar had ik de Double chocolate glazed donut en Linda had de bavarian glazed donut en dat voor een Whooping 2 dollar.

De rit vervolgde we over een soort van asfaltweg bezaaid met gouden verkeersborden en platina wegmarkering. Althans, dat zou je verwachten als je voor 30 mile 6 dollar tol moet betalen!! Dat vonden we dus geen goed idee en besloten meteen de tomtom op een alternatieve route te zetten die ons zowaar 15 dollar aan tol scheelde. Die waren vast verdiend.

Aangekomen in het hotel was het een feest van jewelste. De vrolijke Herman (Lees: chagrijnige droogkloot) ontving ons en zonder ook maar 3 woorden teveel te zeggen konden we door naar kamer 608. De kamer is prima, niks bijzonders maar gewoon goed om een nacht te slapen maar niet om de rest van de dag op te zitten dus zat er maar 1 ding op…shoppen.

Nou de score is inmiddels al bekend gemaakt en het heugelijke nieuws is dat ik eindelijk wat leuke kleren heb kunnen scoren in het outlet center. Het is er echt een bizar gekkenhuis als je ziet hoeveel mensen er lopen met letterlijk gekochte koffers vol met kleren tassen en andere zooi. Jammer genoeg zijn we nog niet geslaagd voor een mooie werktas voor Linda, maar met nog 1 dag te gaan heb ik er vertrouwen in dat we die wel gaan vinden. We moeten ook wel, want anders komen we ruimte tekort hihi.

De chinees die we daar hebben gegeten was ook weer een verhaal apart. Linda en ik hadden beide een bordje samengesteld en na de eerste hap besloten we te ruilen. Gevolg: Linda de hele avond vrolijk, heerlijk gegeten en tralala Hans buikpijn, misselijk, niet kunnen kotsen uiteraard en blugggggh. Tja, ik liever dan Linda denk ik dan maar <3.

om een uur of half 11 kwamen we aan in het hotel. Moe, chaggie, klaar voor de dag, misschien ook wel een beetje klaar met de vakantie en toe aan maar 1 ding. SLAAP! Om mijn slaap een beetje te verbeteren dacht ik nog even een flesje cola uit de automaat te halen zodat mijn maag wat rustiger zou worden, maar uiteraard een flesje kost 2 dollar en nadat ik er 2,25 in had gegooid kreeg ik een flesje dat over de datum was…! Eigenlijk geen probleem. Maar omdat ik al niet zo lekker ben en omdat het in Amerika wel een dingetje is als zoiets gebeurd besloot ik het toch even te melden. Nadat Herman zichtbaar aangedaan was door deze schokkende potentiële miljoenenclaim (Lees: het interesseerde hem geen fuck, zijn collega gelukkig een stuk meer) kreeg ik mijn 2 dollar terug en kon ik ongedane zaken weer terug naar de kamer. Aangekomen in onze villa in hotelkamervorm stond Linda met een gezicht vol onweer bij de balkondeur. Het waaide nogal en dat was goed te horen door de deur die klapperde. En niet zo’n beetje ook…Je begrijpt, ik direct mijn grote vriend Herman weer opgebeld maar nadat hij me in vol enthousiasme had doorverbonden met een telefoon van maintenance die niet aan stond besloot ik hem toch maar even persoonlijk aan te gaan spreken. Gelukkig voor Herman kwam de security tegen die meteen zou zorgen dat ze naar de kamer kwamen en zoals wel vaker…zo geschiedde. 5 minuten later was het deurtje gemaakt, lagen we in bed en konden we in alle rust ons voorbereiden op de laatste dag!

Dus voor nu, oogjes dicht, snaveltjes toe … uhh ik bedoel Goedemorgen en Tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour