Zo, daar zijn we dan. 8 uur vliegen over de grote plas maar dan heb je ook wat. Over de vlucht kan ik vrij kort zijn. Het was opzich prima te doen alleen Linda was regelmatig een beetje misselijk dus dat was wel vervelend soms. Vooral voor haar natuurlijk. Het eten was prima, de service was goed en de Films waren er in overvloed. Wel een kleine tip: de film “She’s funny that way” … kijk hem niet!! Halverwege ga je bijna hopen dat het vliegtuig neerstort zo slecht dat hij is, dus bespaar jezelf de ellende en de anderhalf uur.

Goed, cabin crew prepare for landing —> Bots, bonk pfieuw en we staan back in the land of the free and the home of the brave! Althans tenzij je een native bent, dan ben je niet zo free, en als je geweren draagt ben je ook niet zo brave maar goed details.

Na ongeveer 10 minuten waren onze paspoorten gecheckt en konden we doorlopen naar de douane. Dit keer geen chagrijnige kerel die je geen glimlach gunde maar een gewone normale kerel die even keek of je geen aanslagambities had en thats it. Zoals het hoort dus. 1-0 voor Chicago wat mij betreft ten opzichte van andere luchthavens.

Goed, tijd om de bagage op te halen, en ja tijd was daar het magische woord. Het duurde ongeveer een uur voordat wij onze koffers hadden. Iets met storing in de bagageband maar zeker wisten we het niet want ze kunnen je wel 100 keer vertellen dat Amerika GEWELDIG is en dat je geen illegale dingen mee mag nemen, maar even aankondigen dat het iets langer duurt is lastig. Jammer… 1-1

Na een uurtje gejetlagged en wel te hebben gewacht gingen we toch nog vol goede moed naar buiten, het was immers vakantie en nobody will f*ck with our goede humeur! Althans, dat was het voornemen en ere wie ere toekomt, Linda is daar toch een stuk beter in dan ik, en dat zeg ik niet vaak.

Eenmaal buiten was de infomatie voorziening best oke, alleen onze ogen wat minder. Na 15 minuten te hebben rondgehuppeld om te kijken hoe we in godsnaam in het hotel komen kwamen we erachter dat er allemaal mooie hotelshuttles zijn. Tja, dit hadden we even niet uitgezocht en uiteraard was er op dat moment geen wifi of 3g aanwezig. Zo zie je maar weer hoe “Kats” afhankelijk je wel niet bent van moderne technologie en dat je niet eens meer gewoon rond kunt kijken naar dat wat je zoekt.

Bij de parkeerstrook van de shuttle busjes ging het toch ook niet helemaal lekker, we hebben er ongeveer 1,30 uur gewacht tot dat het busje kwam. In het boekje stond helaas niks over een telefoonnummer van het hotel dus via een omslachtige 3g verbinding had ik het nummer opgezocht en nog maar eens gebeld naar het hotel die ons toch echt verzekerde dat de busjes reden.. Tja het zal maar het busje dat na anderhalf uur aan kwam kakken hadden we in die anderhalf uur tijd toch echt nog niet een keer gezien. 2-1 achterstand.

Het hotel is prima! Gelukkig! Ondanks dat de rit op papier een stuk relaxter zou moeten zijn dan andere waren we helemaal gesloopt. Op de kamer even terug naar het internet van 1935 door met 3kb/s de samenvatting van de Grand Prix te kijken en maar wat eten. Veel meer dan een McDonalds was er niet en dus is de eerste bigmac van deze vakantie een feit.

So far is de stad nog weinig inspirerend. Zo is ook ongetwijfeld te lezen in deze blog. Tja talent only gets you so far… Maar vandaag gaan we vol goede moed kijken hoe de stad ECHT is. Ruststand 2-2 en nog alle kansen voor Chicago om sterk terug te komen.

Goedenavond? En tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour