De allerlaatste dag is aangebroken en over gebroken gesproken (rare zin trouwens), ik heb wederom erg slecht geslapen. Dat blijkt toch wel een beetje de trend deze vakantie helaas. Maar nog heel even en dan mijn eigen bedje weer terug dus wie weet ligt dat weer oud en vertrouwd.

Geheel onverwacht bleek dit hotel een complementary breakfast te hebben en dus hadden we geen stress what so ever. Dat is ook best prettig want onze vriend Tim Horton heeft helaas geen paspoort gekregen van de Amerikaanse douane dus vreesde al dat wij koos ontbijtloos zouden zijn, maar dus niet!

Op deze aller aller allerlaatste dag hadden we nog maar 1 doel. Niets meer kopen want we hadden nu al geen idee hoe we het in hemelsnaam mee moesten nemen. Goed, het is te hopen dat onze kinderen later beter luisteren als wij want bovenstaande …is niet gelukt.

Het begin was rooskleurig, we liepen langs de space needle richting het waterfront (wat redelijk overrated is) en door naar de pier waar we nog wat souvenirwinkeltjes indoken. So far so good en geen penny uitgegeven. Zelfs de souvenirwinkels waren niet opgewassen tegen onze vastberadenheid om geen “shit” meer te kopen.

En toen ging het mis … als een Alcoholist met de fles al aan zijn mond deden we ons best geen slokje te nemen maar we zagen waar we al 2,5 week naar zochten, en dan kun je niet anders. Dan is het sterker als jezelf en kan je niet anders, je MOET. Goed, het was niet heel duur of heel groot dus in onze gedachte konden we het nog wel ergens kwijt, alles kwam goed!

Vol goede moed gingen we door met onze bedevaartstocht door Seattle en we kwamen aan bij Pike’s public market. THE markt van Seattle. Je kunt het een beetje vergelijken met de Haagse markt (of voor de niet Hagenezen de zwarte markt in Beverwijk). Heel veel fruit, vis, eten en andere zooi. Of ja, bijna alleen maar zooi want jullie kennen het spreekwoord. Als een koe een haas vangt, volgen er meerdere. En ja we hebben “helaas” nog iets gekocht. Wat dat is? Ghehe dat komt nog wel.

Goed al puzzelend en afwegend liepen we door. Wat konden we hier laten? Wat t-shirts, misschien wat schoenen of toch wat flessen shampoo? Mwah, het werd niet gemakkelijk maar het was niet allemaal breekbaar dus dat kwam wel goed. We hadden er nog steeds vertrouwen in.

Maar als een donderslag uit een doosje ging het volledig mis. Daar waar alles onder controle leek en het slechts de schijn had van een zwak ongedisciplineerd moment viel alles als een kaartenpaleis in elkaar. (Voor de voorlezers, het komende stukje graag in het ritme van de muziek) —> Daaaaar staat ze, zoveel schoonheid hadden we nooit verdiend, daaaaaar staat ze, zoveel gratie hadden we nog nooit gezien!

Het was een schaal, en niet zomaar een schaal, nee het leek wel de heilige schaal! Hij was mooi, elegant, uniek, handcrafted, duur en…iets te groot. Nee dat gingen we niet doen, daarbij is hij economisch niet opgenomen in onze begroting en daarmee klaar. Teleurgesteld liepen we (Linda) door terwijl we beide eigenlijk wel wisten waar het onherroepelijk op uit ging draaien.

Over Pike’s market kan ik verder heel kort zijn. Het is erg leuk om overheen te lopen maar ook heel erg druk. Sfeer hangt er vooral dankzij de straatartiesten die het heel gezellig maken en de marktlui zijn heel vriendelijk en niet opdringerig, echt een aanrader als je naar Seattle gaat. Het leukste van de hele market. Precies, de handcrafted schalenkraam. Na kort overleg (lees: overtuigingsspeech van Linda) besloten we toch nog maar eens te gaan kijken.

En ja, alsof het zo had moeten zijn stond ze er nog. Onberoerd en onverplaatst alsof ze wist dat haar lot en toekomst in Deventer lag, echter —> zoals een oude ietwat grijzige en matig vissende man mij ooit heeft verteld, “als je beter kunt, moet je beter gaan”. En voor de zoveelste keer deze reis…zo geschiedde. We lieten de grote schaal voor wat het is en kochten iets anders. Namelijk een nog grotere schaal! Ik heb geen idee wat er in de cola zat die we ’s middags hebben gedronken maar het was al te laat. De credit kaart had al gepiept en voor ik het wist liep ik alsof ik was bevallen van een baby met een schaal in mijn beide handen.

Eenmaal teruggekomen op de kamer begon het echte werk pas echt. We hadden bedacht om nu de koffers te prepareren zodat we in de avond op het gemak konden gaan eten en naar de space needle konden. Zo gezegd zo gedaan. Waren onze koffers vol toen we weggingen…nu waren ze nog voller! Het was een kleine opgave maar met wat handige youtube kofferinpak filmpjes en wat creativiteit zit alles erin! Tjakkaaaa!

Goed dit was dus een behoorlijke bevalling en daar moesten we even van bijkomen, hoe beter dan met het ge-doggy-bagde stukje cheesecake van gister. Beter dan dit ging het niet meer worden volgens mij! Op bed, ingepakte koffer, cheesecake EN! Mijn candy crush level gehaald. Geluksmomentje in optima forma.

Half 6 was onze richttijd om naar de space needle te gaan. Jan Doets had voor de verandering weer eens iets goed gedaan en zo hoefde we maar 5 minuten te lopen en dat was prettig want we hadden er al een behoorlijk aantal stappen op zitten. Helaas waren er geen tot weinig leuke restaurants in de buurt dus besloten we na onze kaartjes te hebben gekocht van 60 dollar! (Echt wel prijzig!) heel romantisch bij de McDonalds te gaan zitten voor een McSalad. Ze blijven toch wel lekker.

Het uitzicht op de space needle waar we om kwart over 7 naar boven mochten was erg mooi. Zoals bekend ben ik redelijk verliefd op de skyline van Seattle en het stelde niet teleur. Wel moet ik zeggen dat na een minuut of 5 je het wel hebt gezien en tja, dan blijft die 60 dollar toch wel prijzig. MAAR! Voor die 60 dollar heb je dan ook wel “the bragging rights” want:

“Seattle? Wat gaaf zeg! Hebben jullie daar ook de … JA!! Die hebben we gedaan!” En dat is ook wat waard.

Goed, traplopen kost energie, en energie moet worden aangevuld. Nu hoor ik jullie denken…zijn die gekken met de trap gegaan?! … nou nee dat niet maar ik zocht een leuk bruggetje om naar het volgende punt te schrijven, namelijk dat we energie moesten opladen. En aangezien het de laatste avond was besloten we om nog maar even door te lopen naar Downtown Seattle. Daar zat ergens een lekkere chocoladewinkel waar ze ook ijs en chocolate apples verkochten en laat dat nu net zijn waar we zo op de laatste avond trek in hadden.

2 Bollen pindakaasijs en 1 chocoladeappel verder waren we echt klaar. Klaar met vakantie, klaar met geld uitgeven en klaar met eten!! Linda miste Amy, ik miste het darten en het was m….shit! Amy?! Daar hadden we nog niks voor gekocht. Ze is waarschijnlijk al vet pissig op ons, en natuurlijk al helemaal als we niks meenemen…het is en blijft toch een vrouw. Op de aller aller allerlaatste valreep dus toch nog maar even een klein cadeautje voor onze witte kwispelaar gekocht en nu was het klaar.

Op de kamer, nog 1 nachtje slapen en dan op naar huis en ons volgende avontuur. Wat dat gaat worden weet nog niemand maar blijf ons volgen dan bent u de eerste die het te weten komt!

Morgen nog 1 laatste afsluitende blog (Je moet toch wat als je 10 uur moet vliegen) en dan is het klaar. Dus nog een keer, tot morgen en goedemorgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour