Daar zitten we dan, met nog 2 uurtjes te gaan in een krap vliegtuig met 3 ongelofelijk irritante Zweedse mensen naast ons die ongeveer elke 3 minuten elkaar een high five geven onder een luide “WHAHA JOEHOE TJRAKAKGAJW” of weet ik veel what the hell ze zeggen … Nou ja, we hebben er al een uurtje of 8 opzitten moet je maar denken dus het einde komt in zicht.

Maar terwijl ik dit typ bedenk ik me dat het einde echt in zicht komt. Niet omdat we gaan neerstorten ofzo, nee dat zal wel goedkomen afkloppen. Maar omdat we aan het einde van de vakantie zitten. Linda en ik hebben gelukkig beide niet echt de vakantie blues. Vorig jaar hadden we het er al over dat we er een beetje bang voor zouden zijn dat als we GEEN huis hadden gekregen we er last van zouden hebben. Nou dit jaar hebben we GEEN huis, maar toch valt het mee.

Willen we dan naar huis? Mjah, het is een beetje dubbel. Deze vakantie was in bijna elk opzicht geweldig. We hebben tot op de laatste 2 dagen na geen ruzie gehad, zelfs geen ongenoeglijk moment! En dat zegt best veel denk ik. Ja in de laatste twee dagen geef ik toe waren we beide soms een beetje kribbig, maar geen stress hoor, langer als een paar zinnen duurde het niet want dan lachen we alweer om elkaar.

Overigens zei ik net dat we irritante Zweden naast ons hadden, voor ons zit ook een echtpaar en die lopen de hele tijd te schijten, echt te ranzig voor woorden, maar dat detail terzijde.

De vakantie was dus in vele opzichten perfect en dat kwam eigenlijk omdat we er niks van hadden verwacht. Dat klinkt misschien gek, want wie gaat er nu zo’n dure vakantie houden zonder verwachtingen te scheppen? Nou wij dus… we hadden het er vooraf een beetje over gehad en besloten om niks te plannen en ook niet teveel uit te zoeken en dat heeft toch wel goed uitgepakt.

Onze strategie was om in elk hotel gewoon de dingen op ons af te laten komen, kijk naar de bakken met folders, lees de lokale suffertjes, kijk om je heen en last but not least vraag in het hotel en aan de locals. De mensen hier zijn over het algemeen ontzettend aardig en als je als buitenlander de moeite neemt om in het Engels iets te vragen krijg je vaak waardevolle feedback.

De vakantie was ook perfect omdat de dingen die we dan ter plekke bedachten te willen gaan doen, ook nog eens leuk uitpakte. Zo zagen we een gave grote alligator in het State park en bleek Disney gewoon een hartstikke goede keuze voor in Orlando, ook waren de malls waar we shopte leuk, was het eten lekker (op die klote Chinees van 2 dagen geleden na).

Er waren natuurlijk ook wel wat mindere dingen die ik in dit laatste afsluitende blogje niet onbesproken kan laten. Zo was Linda toch wel heel wat avonden flink de sjaak (om maar eens een uitspraak te gebruiken) met een vrij breed assortiment aan bulten. Zo hadden we de exotische Florida muggenbult, de mini muggenbult, de zandvlooienbeet en een nog altijd ongedefinieerde bult waar we allebei flinke last van hadden. Ikzelf heb met grote regelmaat mijn teen, hoofd of ander lichaamsdeel gestoten, een beetje last van mijn onderrug en waar ik zelf nog het meeste van baal….ik heb verloren met midgetgolf. (“HOE DAN?!” hoor ik mezelf nog denken) :(

We hebben dus leuke momenten, een enkel minder moment maar vooral ook weer een hoop gezien en geleerd. We weten nu bijvoorbeeld weer een stukje beter wat we aan elkaar hebben, maar ook wat we niet aan elkaar hebben. En geloof me het weten van deze twee elementen scheelt een hoop frustratie, als je er maar reëel naar durft te kijken. Ook zijn we erachter dat dit voorlopig waarschijnlijk de laatste grote trip naar Amerika is geweest, prioriteiten veranderen maar ook de wensen die je hebt. Alhoewel we beide redelijk zijn ge-energized om weer aan de slag te gaan merken we toch dat een roadtrip veel van je vraagt en wellicht is het toch eens tijd om de volgende keer een andere soort vakantie te ontdekken. Welke dit zijn, tja hou ons in de gaten ;-)

Deze rit hebben we ongeveer 3300 kilometer gereden, 53210 posters gezien voor Donald Trump, 53112 posters gezien TEGEN Trump, ongeveer 5000 fastfood ketens en ongeveer twee keer zoveel “hi, how are you doing’s” gehoord. Het is een land dat je kijk op de wereld veranderd en het is een land dat je kijk op jou eigen leven beïnvloed. Als ik voor Linda en mij spreek hebben we gezien hoe makkelijk het is om een praatje met iemand te maken en die persoon en jezelf een prettig gevoel te geven. Hoe makkelijk het is om gewoon “normaal aardig” te zijn en ook vooral hoe belangrijk het is om voor je lichaam te zorgen. Want eerlijk is eerlijk, not everything is sunshine in Florida als je ziet hoeveel mensen daar EXTREEM overgewicht hebben (in vormen die in Nederland niet gezien zijn).

Bij het wegrijden uit Disney zegt de speaker van het treinwagentje: “if this is your exit from Disney, we hope you had a wonderfull time”. Terugkijkend en teruglezend naar one verhalen, foto’s en filmpjes kan ik een ding daarop antwoorden. “Yes Walt Disney, we did have a WONDERULL time! Florida, you have been our sunshine and we hope too see you again someday.

Voor de laatste keer dit jaar zeggen wij, Goedemorgen en … tot volgend jaar?!

Geschreven door Hans.linda.ontour