Jackson en slaap is opzich een goede combinatie. De bedden van het motel waren erg goed alleen jammer dat er ook zo verschrikkelijk veel muggen zijn. Linda is sowieso altijd wel de lul met muggen, en dat komt altijd het aantal muggenbulten dat ikzelf oploop zeer ten goede. Absoluut dus een van de voordelen van het getrouwd zijn met Linda.

De ochtend was niet anders als anders, opstaan, douchen, inpakken en ontbijten. Dat laatste was echter een klein dingetje omdat in dit motel er geen ontbijt was. Opzich geen probleem want wat ze wel hadden was duur en vooral vies dus gingen we onze heil met liefde ergens anders zoeken, het probleem is echter waar en wat.

Jackson heeft op het eerste gezicht net zoveel eettentjes als muggen maar een fatsoenlijk ontbijt tegen een normale prijs is lastig. Bij de meeste restaurants MOET je Mexicaans eten en dat is zelfs voor ons globetrotters die toch wel gepokt en gemazeld zijn zelfs een brug te ver. Ik weiger om spicy taco’s om kwart over 8 als ontbijt te eten. Als je dan ergens Oatmeal tegenkomt kost het meteen 12 dollar, tja, wetende dat het gewoon euroshopper is met kokend water voelt dat toch ook een beetje raar.

Uiteindelijk eindigde onze nomadentocht bij een soort Starbucks wannabe waar ze smoothies, koffie en croissants verkochten en om een ochtendhumeur en dergelijke te voorkomen besloten we hier maar iets te bestellen. Geweldig was het zeker niet, maar de magen knorde niet meer, en dus wij zelf ook niet meer.

Dankzij de Facebook groep vol met Amerika gekken waar ik al 5 jaar trouw lid van ben hadden we voor vandaag een aantal leuke tips gekregen voor onderweg. De route naar Salt Lake City was 5 uur en dat is toch wel lang zo zonder speciaal doel.

Een van de tips was een tentje genaamd Yankee Doodle cafe waar je voor niet teveel lekker kon ontbijten. Op zo’n 45 minuten van ons hotel was dit ook nog eens prima aan te rijden en dus na het kleine croissantje zaten we om half 12 lekker aan de pannenkoeken met stroop, zoals een goed aspirant Amerikaan betaamd uiteraard met een shitload aan stroop en roomboter. Cholesterol is toch fake nieuws dus hoeven we er ook geen rekening mee te houden zou Trump zeggen.

Onze tweede stop was de legendarische bear lake. Niets meer of minder dan een Scenic drive naar een mooi meer. Leuk om te zien, en een heel stuk leuker dan alleen maar de I-15 waar we anders overheen moesten dus een welkome toevoeging. Een heel GROOT voordeel van deze route was wel dat we nu de world famous Rasberry Shake konden proeven waar deze regio om bekend staat. Zoals jullie op de foto kunnen zien is het geen kattenpis zo’n bekertje. Puur softijs gemengd met “verse” frambozen.

De route liep verder door Logan Canyon en dat was zo’n beetje het laatste stukje natuur dat we zouden gaan zien deze reis. We hebben een hoop gehad, en soms leek er geen einde aan te komen … maar dat kwam het toch. Logan Canyon zelf was prachtig. Dichtbebost met af en toe hele mooie uitzichten, absoluut een aanrader.

Na de Canyon Valley komt dan toch echt de onvermijdelijke I-15. Een soort A12 maar dan saaier. Een noodzakelijk goed om naar Salt Lake te komen en dus was onze Max Verstappen van dienst genaamd Linda er ook met een noodgang overheen aan het rijden. Flitspalen kennen ze immers niet in de USA (hopen we) en dus was het een eitje om snel en op tijd in Salt Lake te zijn. Namelijk om 4 uur. Uiteindelijk hebben we er nog 6 uur over gedaan maar door alle tussenstops voelde het zeker niet zo!

Eenmaal aangekomen in Salt Lake City komen we bij een poepsjiek hotel aan waar we naar onze mening onmogelijk kunnen slapen…en dat klopte. Wij zaten wel in dit hotel, maar niet in dit gebouw. Ergens aan de zijkant van het hotel zit nog een gebouw dat als motel word verhuurd, en jaja daar zitten wij. Opzich niks mis mee, maar dat hotel was wel erg mooi!

De kamer die we nu uiteindelijk kregen was ook niet heel verkeerd, wel klein maar niks mis mee. Voordat we verder besloten te gaan hadden we eerst bedacht de koffers in te ruimen. We hadden immers wel wat souvenirs gekocht en ja, die moeten wel mee! Gelukkig paste alles nog en was er zelfs ruimte om nog wat meer te kopen dus … NAAR DE SHOPPINGMALL!

Het was 1km lopen, en ja wij waren zo stom om dat te doen. Of althans, achteraf viel het best mee. Het was leuk om zo een klein stukje van de stad te zien en te zien dat het best wel een leuke stad is. Schoon, netjes en georganiseerd. Het centrum was net zo, alleen helaas niet helemaal onze stijl. Eten was er gelukkig wel en de plaatselijke Japanners genoot onze voorkeur.

Op de terugweg hebben we nog wat leuke foto’s kunnen schieten en om onze bonte avond te vieren als zijnde laatste avond op vakantie hebben we nog even een drankje gedaan in het hotel. 1 biertje, een cola light en uiteraard een cheesecake en breadpudding waren het recept voor een gezellige avond die uiteraard vol emotie stond gezien de het het einde van onze honeymoon is.

Bij het afrekenen hadden we weer een mazzeltje, de trage maar wel aardige serveerster was vergeten mijn biertje a 5 dollar aan te slaan…afrekenen en wegwezen zou ik zeggen!

Goed, morgen naar huis, totaal geen zin in maar ach, het is wat het is. Morgen zullen we er misschien weer anders over denken!

Morgen dus ook de aller allerlaatste blog en daarmee zeggen wij dan ook weer, en voor de laatste keer: Goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour