De listerine raakt op, de tandpasta raakt steeds leger en dus betekend dat maar 1 ding. De vakantie raakt ook op. Nog maar 1 dag te gaan voor we op het vliegtuig naar huis stappen en ik moet zeggen ik heb het hele thuisleven nog niet 1 seconde gemist. Tot nu.

Het is waarschijnlijk allemaal psychisch maar je merkt dat hoe meer je naar het einde gaat je toch steeds meer de dingen van thuis gaat missen. Ik had helaas nog steeds buikpijn en de koffie is nog steeds niet te zuipen. En dat zijn de momenten waarop je toch wel naar huis verlangt.

Gelukkig hoefde ik deze ochtend geen ontbijt te maken en waren de koffers nog redelijk ingepakt van gister. Het uitchecken was dus een koud kunstje en was dus ook zo gepiept. Jammer genoeg was grote vriend Herman er niet, dus het afscheid van het hotel was wat koud en afstandelijk.

In de ochtend hadden Linda en ik een nieuw business model ontwikkeld voor ID buro. namelijk tassenhandel. Na wat netwerken en marketing hadden we onze eerste deal binnen en dus gingen we met gierende banden aan de slag om de order met succes af te ronden. Op naar de Sawgrass mall voor de mooie rode tas voor een niet nader te noemen klant in Nederland.

Hierna probeerde we naar het nieuwe hotel te rijden echter was Linda vandaag voor het eerst de chauffeur en ja, Hans dus de navigator, en dat ging niet helemaal volgens de planning. Nadat we “op bestemming” waren aangekomen ergens in de ghetto van Miami nam Linda het heft in handen en besloot naar het juiste hotel te rijden…ach het was maar 45 minuten om en voor 2 dollar per gallon (3,8 liter benzine) kun je nog eens een tourtje maken. Eerlijkheid gebied wel te zeggen dat ik er niet veel van heb meegekregen. Ik had last van aanstelleritis of buikpijn, ik weet het niet precies maar Linda heeft door weer, wind en hagel de weg gevonden.

Nadat we met succes in het hotel waren aangekomen was er nog altijd 1 doel niet bereikt, de tas van Linda en dus besloten we naar de grootste Macy te gaan in de buurt. Daar moesten we toch wel iets hebben. Gelukkig voor Linda was de keuze reuze maar om een lange zoektocht kort te maken het is niet gelukt een tas in te slaan. Wel is het gelukt om er een uit te zoeken, alleen die moeten we even in Nederland bestellen. Het gaat weer een Dooney en Bourke worden maar dan in de bekende kleur.

Voor mij waren er gelukkig nog wel twee mooie shirtjes die ik paste en dus maar heb gekocht. Een mooi sportshirt, en geloof me, er moet VEEL gesport gaan worden door ons beide als we terugkomen, en een mooi overhemd. Niks te klagen weer dus!

Na een lekker broodje van de Philly steak house gingen we terug naar de hotelkamer om de koffers vertrekklaar. Althans dat was de bedoeling tot we erachter kwamen dat de TomTom kapot was. Gelukkig heeft Linda een geheugen als een olifant en wist ze waar we naartoe moesten. Halverwege de rit was de TomTom wel weer gemaakt maar toen was de route gelukkig alweer gevonden. Ondertussen regende het nog steeds en dus was onze gezamenlijke mening dat het tijd werd om het rotweer lekker achter ons te laten. Het heeft de hele dag geregend en dat gaat morgen ook weer gebeuren. Een mooie tijd om te vertrekken dus.

Dus vanuit een regenachtig Miami zeg ik voor de een na laatste keer Goedemorgen en Tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour