De op een na laatste volle dag van onze vakantie is aangebroken en hoe jammer dat ook is, het is ook wel een soort van goed. Stiekem begint het verlangen naar je eigen bed, eigen hondje en eigen TV toch ook wel op te spelen. Voor wat betreft het ontbijt is dit een veel minder probleem. Het verlangen naar het eigen ontbijt is er eigenlijk al vanaf dag 4 is alleen maar groter geworden. Maar, benader het positief, zo waardeer je weer wat meer wat je elke ochtend in je mond stopt.

Vandaag zouden we het rustig aan doen, dus niet weer 20.000 plus stappen en hele intensieve dingen. NA de afgelopen week merkte we wel dat onze brandstof een beetje op was. Goed slapen en lekker eten is niet altijd vanzelfsprekend hier dus is het soms lastig om helemaal te herstellen. Afgelopen nacht werd er bijvoorbeeld naast ons hotel gewerkt aan een nieuw hotel. Ja, zelfs de bouw gaat hier 24/7 gewoon door en het laden en lossen van containers doen ze hier gewoon in de nacht. Ongelofelijk maar waar.

Zelfs de “cafeine bom” die ze hier coffee noemen, over vertaald in het Nederlands: Slootwater hielp niet echt mee. Nee voor een goede start heb je toch echt Starbucks nodig denk ik. Maar die zitten er gelukkig in grote getale dus daar maakte we ons nog geen zorgen om.

Onze eerste stop van de dag was de Iron Flat Building. Een enigszins onbekend gebouw van naam, maar iedereen die weleens naar series of films kijkt die zich hier afspelen kent het gebouw wel. Feitelijk is het een plat gebouw. Heel leuk om even gezien te hebben en hoort wel even op het lijstje der dingen die afgetikt moeten worden.

De tweede stop was een tip van onze local expert Linda B. De zogenaamde Highline. Een oude spoorrails die door New York liep is omgebouwd tot een soort van park-trail. Feitelijk moet je het zien als een soort wandelpad door een aangelegd stukje beplanting. Ik denk met een zonnige dag waarbij er geen werkzaamheden zijn, dat het heel leuk is maar vandaag was het op beide fronten niet ideaal. Zo stond zeker de helft van de wandeling in de bouwsteigers en het weer was bewolkt en zelfs soms koud. Uiteraard mocht dat de pret niet drukken want we hadden net voordat we hier naartoe gingen heerlijk gegeten bij een of ander hip restaurantje in the meatpacking district.

Ja de naam is wellicht wat vaag, maar het tentje waar we kwamen was ook net zo bijzonder. Bij binnenkomst werden we begroet door een ietwat vrouwelijk man en wij ruimdenkende Hollanders vinden dat natuurlijk geen enkel probleem. Toen we er later achter kwamen dat eigenlijk alle obers, barmannen en koks een toch wat typische manier van doen hadden kwamen we erachter dat deze tent louter werd gerund door Homo’s, Lesbo’s of transgenders. Dat was dus wel een beetje de wereld op zijn kop. Jaren lang worden zij gediscrimineerd op de arbeidsmarkt, en nu doen ze het een soort van andersom terug. Nou hoe het ook is, en wat men er ook van vindt, het eten was meer dan lekker en onder aan de streep is dat eigenijk het enige wat ons echt kan interesseren! Dus de Cafetaria New York … prima tentje!

Ow ja, Highline, tja het was een flink stukje lopen en je zag er best een leuk stukje van New York maar meer dan dat was het dit keer helaas niet. Het was ook hier best druk en de werkzaamheden droegen niet bepaald mee aan de sfeer die er ongetwijfeld normaal gezien wel hangt, want het zag er allemaal verder prima uit en volgens mij kun je je hier prima even terugtrekken als je genoeg hebt van alles.

Inmiddels hadden we toch alweer ruim 10.000 stappen gezet en om nog verder uitputting te voorkomen besloten we even naar wat winkeltjes te gaan en een kop koffie te drinken. Immers er was nog verdomd weinig koffie gedronken vandaag en voordat er slachtoffers vallen was het belangrijk de reserves aan te vullen. Toen we na een half uur zoeken nog niks hadden gevonden was de nood het hoogst. Hans stelde voor om even een winkel in te gaan om de zoekfrustratie even te laten bedaren toen Linda op een zeer expressief en on-linda-iaanse manier liet weten toch stiekem wel HEEL ERG toe te zijn aan koffie. Een typisch “je had erbij moeten zijn” momentje, maar geloof me toen de schrik bij mij was gezakt hebben we ronduit gelachen over deze toch wel diep gewortelde uitbarsting.

Goed…het is New York en op elke hoek van de straat liggen 3 zwervers en minstens net zoveel Starbucksen. Ik, Hans, ben doorgaans een vrij relaxte, easy going gast die eigenlijk maar van een aantal dingen gefrustreerd raakt. 1 daarvan is als dingen geheel tegen mijn eigen verwachting niet gaan zoals ze moeten…zoals het vinden van een Starbucks. We hebben inmiddels fking 50 minuten gezocht naar een Starbucks (of vergelijkbaar) en niks gevonden. Tja dan kan ook ik, uw vrolijke reporter ter plaatse, niet altijd de irritatie voor me houden.

Maar, zoals in de oude boeken van welleer staat: “zoekt en gij zult vinden” en ja hoor, hieperdepiep Ole ola daar was een Starbucks. Watertandend liepen we naar binnen en bijna in de broek plassend van enthousiasme bestelde we onze White Mocha en Cappucino met Skin Milk and two sweeteners. Grande uiteraard.

Net op tijd. De Cafeïne stroomde door het lijf en de verzuring van de spieren, irritatie van de humeuren en rillingen van de kou waren in een klap weg. Het was alsof Popeye zijn blikje spinazie aan ons had gegeven en met ene ingehouden YABADABADOO besloten we weer onze weg te vervolgens met ons grote doel —> geld uitgeven aan dingen waar we eigenlijk geen plek in de koffer meer voor hebben.

Het lot (genaamd Maps) bracht ons naar Macy’s. Een waanzinnig grote bijenkorf waar enkel topmerken worden verkocht en waar je kan eten, plassen, piano spelen en zelfs kan gamen. Helaas is er in New York van alles te vinden, behalve een Starbucks als je hem nodig hebt en klantvriendelijkheid, dus met een oerhollandse koppigheid hebben we hier niks gekocht nadat we toch ietwat lomp werden behandeld.

Helaas zijn dagen maar 24 uur en toen we op ons klokje keken was het alweer 6 uur. Tijd om te eten dus want voor je het weet is alles dicht. En ja, zoekt en gij zult vinden….jammer alleen dat er nooit een tijd bij staat WANNEER je het vind. Na ongeveer weer een UUR (en ik overdrijf niet) te hebben gezocht naar een restaurant waar je niet 100 dollar voor een biefstuk betaald kwamen we uit bij..jawel Macy’s. Bleek dat zij in de kelder van hun warenhuis een mooi restaurant hadden zitten waar je voor een dollar of 70 relatief goedkoop en oké kunt eten. Het eten was zeker niet zo goed als in de middag, maar de buiken zaten vol en daar gaat het toch uiteindelijk om.

Toen de teller uiteindelijk toch alweer op 24.000 stond besloten we dat we er genoeg van hadden vandaag. Het was een beetje een gekke, bewolkte en niet zo’n spannende dag. Maar gelukkig hebben we veel gelachen en lachen is genieten deze dag was er weer een om in te lijsten. Althans dat vinden wij.

In tegenstelling tot de Duitsers (HAHAHA!) is het voor ons nog niet voorbij, morgen de halve finales —> Tot morgen?!

Geschreven door Hans.linda.ontour