Heeft iedereen genoten van de foto’s en de blog gister? Ik hoop het wel, want het was bijna de laatste die we ooit hadden gemaakt. Gisteravond toen we terugkwamen op de kamer, redelijk laat want ja, alles voor de lees en kijkcijfers! Stond ons een groot gevaar te wachten. Wij waren binnen, kleren uit en klaar voor een warme douche toen ik, Hans, oog in oog stond met een zeer grote, agressief ogende en potenuitstekende…spin!

Nu ben ik daar natuurlijk “niet” bang voor maar ja, het is wel Amerika dus wie weet wat voor giftig rotbeest dit kan zijn? Hij was best flink en ja zelfs ik ben dan mans genoeg om toe te geven dat anderen beter zijn in het oplossen van dit probleem. Een van die personen is degene waarmee ik ruim 5 weken mee getrouwd ben dus dat kwam even heel goed uit!

Heldhaftig gewapend met een glas en een blaadje ging Linda Erwin de spin te lijf om hem te vangen en buiten te zetten, want ja Linda is immers sinds Cody vegetariër geworden en dus redden we alle dieren! (behalve muggen). Na deze “ridder in de orde van oranje Nassau” actie kwamen we erachter dat Erwin zijn vriendjes mee had genomen en dat er her en der verspreid nog een stuk of 5 soortgelijke, kleinere exemplaren zaten. Uiteraard waren ook deze binnen no time ook buitengesloten. Zoals jullie kunnen verwachten ging het slapen nu iets minder makkelijk, maar dat heb je in een Lodge blijkbaar.

Het mooie van een vakantie, nee, huwelijksreis is dat je dingen over elkaar leert. Dingen die je op de een of andere manier in de voorgaande jaren (in ons geval 6) niet wist. Maar dingen over jezelf leren. Dat is pas een teken dat je ECHT op vakantie bent.

Zo was vanmorgen zo’n moment. Na de verrassende oatmeal van gisterochtend was deze ochtend hetzelfde ingeplanned. Opstaan, inpakken en een lekkere oatmeal halen in de kantine. Aangekomen bij de kantine hing er een groot bord: “sorry we are out of oatmeal” …. We are out of F*cking oatmeal? @#$#@%@# en wat moet ik nu eten dan? Die gore worsten met gebakken aardappels, jus en ketchup? @#$#$!

Ik heb dus geleerd over mezelf (en het is meer een bevestiging dan een leermoment misschien) maar dat ik erg slecht tegen ongeplande veranderingen kan. Zelfs het backup plan (eten in het luxe restaurant) kon me niet uit mijn ochtendhumeur halen. Uiteindelijk moet een mens toch eten en gingen we toch maar, ik mokkend en zeurend, naar het restaurant en bestelde we Huckleberry pancakes en granola met banaan. Al met al dus een geluk bij een ongeluk maar nee, ik kon het nog altijd niet goed verkroppen.

Rond een uurtje of 11 checkte we uit en gingen we, ik nog altijd een beetje over de zeik, het park in naar de old faithfull. Naar horen zeggen een mooie geiser met een grote winkel en nog van alles en nog wat erbij. De grote geiser schijnt eens per uur flink uit te spuiten en we hadden het geluk dat onze timing goed was. Heel spectaculair was het niet, of althans wij vonden het niet helemaal geweldig, de 100.000 andere die er omheen stonden misschien wel want in tegenstelling tot het weekend was het gister en vandaag echt achterlijk druk!

Na de geiser reden we nog langs wat andere bezienswaardigheden waaronder de paint point mud pools en de midway Geyser. Onze huisfotograaf Linda heeft weer heel erg haar best gedaan het zo mooi mogelijk vast te leggen en we denken dat dat wel aardig is gelukt!!

Het hotel dat we vandaag hadden was een super 8 en dat lag net buiten West Yellowstone. De weg er naartoe was wel door Yellowstone Park maar niet heel bijzonder. Tot het moment dat we allemaal auto’s stil zagen staan…dat is altijd een HEEL GOED teken tenzij het om herten of bizons gaat. Maar wat schiep onze verbazing? Het was een vosje, een klein schattig grijs vosje! Maar iedereen weet natuurlijk dat vossen niet grijs zijn, dus wat was het dan? Ja dames en heren we hebben bijna Bingo want het is een kleine wolf! We bleven heel lang twijfelen omdat we weten dat wolven in roedels leven en die was nergens te bekennen, tot dat we wegreden en we ineens een stukje verder een hele roedel zagen! Helaas was het te ver voor een foto maar heel gaaf om te zien!


West Yellowstone zelf was erg leuk met veel winkels en restaurantjes en daar gaan we morgen dan ook zeker nog even wat nodige dollars spenderen. Vanavond hebben we alvast gegeten in het stadje bij de slippery otter, en zoals een belofte dat doet, maakt deze schuld en had Linda vandaag de Vegan burger! (ik accepteer via WhatsApp weddenschappen over hoelang ze het vol houdt, 5:1). Ik had zelf de bizonburger en hoewel het vlees wat gekke structuur heeft, was het zeker niet vies!

Na het eten hadden we allebei een onbevattelijke behoefte (vooral ik, en vooral al de hele dag!) naar ijs en aangezien ze bij dit restaurant geen toetjes hadden was er maar 1 optie! Mcflurry van de Mcdonalds. Vol verwachting klopt ons hart toen we de deur van de Mc open deden. Op het moment dat wij wilde uitspreken dat wij dol dol dolgraag een Mcflurry stroopwafel wilde viel ons oog op de helse tekst: “Sorry we are out of icecream” … HOE BEDOEL JE WE ARE FCKING OUT OF FCKING ICECREAM? Als McDonalds heb je 1 taak … en dat is Mcflurry’s verkopen! En ze presteren het om “out of ice cream” te zijn… het is om te kotsen.

En dus gingen wij maar weer met de ziel onder onze armen terug naar de auto en terug naar het hotel. Niets was meer de moeite waard en alles was ellende. Een leven zonder ijs is als een kop koffie zonder smaak. Gelukkig overleefde we dat ook al ruim 2 weken dus uiteindelijk zullen we dit ook wel overleven maar voor nu… we are out of Energy na deze enerverende en vooral leerzame dag. Goedemorgen en tot morgen!

Geschreven door Hans.linda.ontour